[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nieustannej krzątaniny. Teraz, kiedy była starsza, rozumiała Elizabeth. Chciała się tu postarzeć razem
z Trygvem. Uśmiechnęła się do swoich myśli: miała niespełna dwadzieścia jeden lat, a już planowała
swoją starość! Może Elizabeth i Jens też kiedyś tak planowali? I nic im z tego nie wyszło... Jak po-
wiadają: człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi.
Nagle poczuła w brzuchu ostre smagnięcie bólu. Leżała nieruchomo. Czyżby...? Nie chciała
dokończyć tej myśli, leżała i czekała. Nie wiedziała, ile minęło czasu, kiedy znów poczuła ból. Nie
miała już wątpliwości: zaczęły się skurcze porodowe.
Jej pierwszą myślą było zawiadomienie Dorte, ale szybko z tego zrezygnowała: Dorte nie miała
wprawy w odbieraniu porodów. Urodziła tylko raz i nie byłoby z niej wiele pożytku. Była
przewrażliwiona i tylko by się niepotrzebnie zdenerwowała. Może Maria? Nie, ona z kolei była za
daleko.
- To pierwszy raz - powiedziała głośno do siebie. -Może pójść szybko, ale może też trwać i trwać.
Jej własny głos wprawił ją w niepokój, postanowiła więc milczeć. Wstała z ławy i starała się myśleć
rozsądnie. Na stryszku stała gotowa kołyska z czystą pościelą, a w szufladach komody w równiutkich
stosikach wyczekiwały poukładane dziecięce ubranka. Powinna teraz nagotować wody i przygotować
czyste prześcieradła. W kącie pokoju stała jej torba położnej, w której miała nożyczki i inne potrzebne
rzeczy. Zanim
129
przyszedł kolejny skurcz, pobiegła na stryszek po czystą bieliznę, a potem nastawiła wodę. Na
szczęście miała jej w domu dosyć i nie musiała nosić z rzeki.
Spojrzała na zegar i zanotowała sobie, ile upływa czasu między poszczególnymi skurczami.
Zauważyła, że nadchodzą coraz częściej i złożyła ręce.  Panie Boże, nie pozwól, żeby dziecko z
le
leżało", modliła się cicho.  Niech to będzie łatwy poród, skoro jestem tu sama. Bardzo Cię o to proszę,
Panie Boże. Amen".
Kiedy skurcz nie pozwolił jej stać, kucnęła i głośno zajęczała. Kiedy przeszedł kolejny, wstała i
rozebrała się, uznając, że najlepiej jej będzie w nocnej koszuli. Zaczęła się obficie pocić.
- Trygve - jęknęła, kładąc się na ławie. - Trygve, wracaj do domu!
Wzięła się w garść. Najgorsze, co mogło się jej teraz przytrafić, to panika. Przy ilu była już porodach?
Dawno przestała je liczyć, ale widziała wiele kobiet, u których strach wygrywał z rozsądkiem.
Wrzeszczały głośno, zapominając o oddychaniu i parciu. Nie, jej to się nie przydarzy!
O! To musiał być pierwszy ból party. Kiedy ją przeszył, musiała aż chwycić za skraj ławy. Na kursie
dowiedziała się, że dawniej kobiety rodziły, klęcząc na jednym kolanie, a jak tylko mogły,
przewieszały się przez czyjeś plecy. Tak było sto lat temu. Przyjęła tę pozycję i o dziwo stwierdziła, że
jest jej tak wygodniej.
Krzyczała, parła i oddychała. Wyła z bólu, ocierała z twarzy pot i próbowała nie poddać się uczuciu
stra-cku. Po dłuższej chwili, która wydała się jej wiecznością, dziecko wreszcie się z niej wysunęło.
Podniosła szybko małe ciałko i wytarła maleństwu buz
kę, a potem pocałowała w czółko i rozpłakała
się z radości i ulgi. Dopiero póz
niej zobaczyła, że to dziewczynka.
- Dziewczyneczko moja - załkała. - Moja malutka. Jesteś najpiękniejsza na świecie, wiesz?
135
Wiedziała, że mówią to wszystkie matki i że są święcie przekonane, iż mają rację. Tym razem ją to
spotkało: jej córeczka naprawdę była najpiękniejsza!
Oporządziła siebie i dziecko. Potem musiała zasnąć, bó kiedy się ocknęła, była zdezorientowana i nie
mogła początkowo pojąć, skąd się bierze niemowlęcy płacz. Nagle przypomniała sobie wszystko i
ogarnęła ją ogromna radość. Szybko spuściła nogi na podłogę i wydobyła płaczące zawiniątko z
kołyski. Z
ciągnięcie kołyski ze stryszku nie było łatwe i Ane nie mogła pojąć, dlaczego nie zrobiła
tego wcześniej! Według pierwotnego planu na parę dni przed porodem miała posłać po Elizabeth albo
Marię. Wszystko to sobie dokładnie obmyśliła, ale tak szybkie nadejście rozwiązania całkowicie ją
zaskoczyło. Na szczęście wszystko skończyło się dobrze, i chyba nie straciła nawet za dużo krwi.
Przystawiła sobie córeczkę do piersi. Mleko miała już od kilku miesięcy, co nie było niczym
niezwykłym.
- Dzięki Ci, Panie Boże - szepnęła i szybko wzniosła oczy do nieba. - Jeśli mnie teraz słyszysz, to
wiedz, że zawsze będę Ci wdzięczna.
Dziecko ssało łapczywie, rozczapierzając malutkie paluszki. Ane uśmiechnęła się z dumą. Było to
duże i kształtne dziecko, które bez problemów powinno przeżyć zimę. Z chrztem mogą poczekać
nawet do powrotu Trygyego; ta dziewczynka z pewnością nie potrzebowała sakramentu w domu.
Przesunęła palcem po blond puchu pokrywającym małą główkę i spróbowała określić kolor oczu
niemowlęcia. Oczywiście były niebieskie, ale może z czasem zbrązowieją i będą jak jej własne?
Dziewczynka wydzielała tę łagodną, słodką woń niemowlęcia, której nigdy nie miała dość. Chciwie
wciągnęła ją w nozdrza i poczuła, jak oczy napełniają się jej
131
łzami. Mimo że odebrała tyle porodów i widziała tyle szczęśliwych matek, w życiu nie przypuszczała,
że matczyna radość może być tak ogromna. Wiedziała, że dla ratowania córeczki gotowa byłaby
oddać własne życie. Zrobi wszystko, by jej dziecku było dobrze na świecie. Cała podskoczyła, gdy
ktoś zapukał do drzwi.
- Wejść! - powiedziała, dziwiąc się brzmieniu własnego głosu. Zadrżała z podniecenia, nie mogąc się
doczekać, kiedy pokaże komuś najpiękniejsze dziecko świata.
W drzwiach stanęła Maria. Na widok obu zbielała na twarzy.
- Ane! Kiedy...?
- Parę godzin temu - powiedziała Ane, unosząc się na jednym łokciu. - Chodz
, popatrz na nią, Mario!
Ale najpierw ogrzej się trochę!
Maria podeszła do pieca i dołożyła torfu, po czym zdjęła płaszcz, nie spuszczając oczu z leżącej w
łóżku matki z córką.
- Byłaś wtedy sama? - zapytała prawie szeptem.
- Tak, ale poszło dobrze. Ani się obejrzałam, już było po wszystkim.
Przesadzała. Tak naprawdę bardzo się bała, a czas dłużył się niemiłosiernie. Jednak według oceny
położnej był to poród szybki i nieskomplikowany.
- Jesteś niesamowita - szepnęła Maria, podchodząc do nich. Klęknęła i ostrożnie dotknęła dziecka. -
Ależ jest malutka - szepnęła.
- Co ty gadasz, jest duża, po prostu zapomniałaś, jak wyglądają noworodki! A gdzie masz Kristine?
A

Maria wstała z kolan.
- Spotkałyśmy Dorte i umówiłyśmy się, że Kristine pobędzie u niej trochę. Dorte niedługo tu zresztą
przyjdzie. To jak, nikt jeszcze o tym nie wie?
- Tylko ty.
137
- No, to jestem dumna - szepnęła Maria wzruszona.
- Zobaczyłam ją jako pierwsza... Jak będzie miała na imię?
- Jeszcze się nie zdecydowaliśmy.
- Chcecie ją nazwać po kimś?
- Muszę o tym pogadać z Trygvem, kiedy wróci. -Zamilkła i obciągnęła koszulę, bo dziecko puściło
już pierś. Po malutkim policzku spłynęła kropelka mleka.
- Muszę do niego zaraz napisać. Parę słów, że ma córkę i tyle. Zabierzesz ze sobą?
- Oczywiście - powiedziała Maria. - Przyniosłam kawę i coś do kawy. Nastawić wodę?
Ane kiwnęła głową i włożyła córeczkę do kołyski. Chętnie trzymałaby ją przy sobie w łóżku, ale w
kołysce małej będzie na pewno lepiej. [ Pobierz całość w formacie PDF ]