[ Pobierz całość w formacie PDF ]

reszta - setki planet w licznych systemach - była tylko przystankami po drodze, niczym więcej.
Szczur zawsze znajdzie sobie norę, powtarzał sobie. Farpoint było jego norą.
Chylące się ku zachodowi słońce zabarwiało wiszący w atmosferze Fhost mineralny pył
pasmami ochry, żółci i czerwieni, które przecinały niebo jak tęcza owinięta wokół świata. Khedryn
zastanawiał się, ile czasu potrwa, nim naturalne piękno pustynnej planety, z jej bezkresnymi
kanionami i stromymi klifami otaczającymi Wielką Pustynię, przyciągnie rzesze turystów,
zmieniając prowincję w miejsce pielgrzymek i wycieczek. Spróbował wyobrazić sobie bogaczy i
nobliwych obywateli Sojuszu Galaktycznego, stających oko w oko z łajdakami i rzezimieszkami
zaludniającymi slumsy Farpoint; sam ten pomysł sprawił, że roześmiał się na całe gardło.
Na przedmieściach zwolnił i zszedł nieco niżej. Sklecone ze złomu budy wspierały się jak
pijane istoty na sobie nawzajem i na stabilniejszych zabudowaniach, wzniesionych na szkielecie
rozbitego statku. Jak okiem sięgnąć, wszędzie widać było potężne gady - rdzennych mieszkańców
pustynnej planety, ankaraksy. Zwierzęta ciągnęły wózki i przyczepy przez zatłoczone, brudne
uliczki, którymi z rzadka przelatywał starożytny śmigacz. Tu i ówdzie można się było natknąć
nawet na antyczny pojazd z napędem kołowym.
Khedryn włączył się w ruch uliczny. Odprowadzany przekleństwami w różnych językach,
torował sobie przez tłum drogę do Czarnej Dziury, miejscowej kantyny.
Z
ciany knajpy tworzyła konstrukcja pospawana z karbowanych kontenerów, co nadawało jej
wygląd dziecięcej budowli z klocków. Z pełniących rolę prowizorycznych okien otworów w
ścianach unosił się dym, dobiegała hałaśliwa muzyka yerk, śmiechy i rozmowy. Khedryn odszukał
na parkingu skuter repulsorowy Marra, postawił obok niego swojego searinga, zgasił silnik, włączył
ochronę przeciwkradzieżową i zeskoczył na brudną uliczkę, starając się nie wdepnąć we
wszechobecne placki odchodów ankaraksów.
Na ulicy przed Dziurą kręciło się trzech Zabraków. Rogi na ich głowach dorównywały
koślawością i asymetrią budynkom Farpoint. Rozmawiali w swoim nerwowym, szorstkim języku,
popijając pulkay z cynowych kubków. Khedryn znał ich tylko z widzenia, ale kiwnął im głową.
Odwzajemnili powitanie i zeszli mu z drogi.
Na skrzynce pod drzwiami spelunki siedział zwalisty Houk z lekkim działkiem laserowym,
przewieszonym przez poznaczoną bliznami pierś na pasku ze skóry ankaraksa. Broń - normalnie
obsługiwana przez zespół - sprawiała wrażenie, jakby pamiętała czasy wojny z Yuuzhan Vongami.
- Khedryn Faal - zahuczał Houk głosem głębokim jak kanion i otworzył metalowe drzwi.
- Borgaz - odpowiedział Khedryn i zatrzymał się przed wejściem, zaintrygowany napisem
wymalowanym na tabliczce na drzwiach:  Z Dziury nie wydostaje się nic, nawet światło!
Zmarszczył czoło i wpatrywał się przez chwilę z zaskoczeniem w tabliczkę.
- Co to takiego?
- Milsin nazywa to marketingiem. - Borgaz pokiwał głową na prawo i lewo w houckim
odpowiedniku wzruszenia ramionami. -Taki slogan.
- Slogan?
Milsin był barmanem w Dziurze i jej właścicielem. Często próbował zaszczepić lokalnie
różne zwyczaje i trendy, podchwycone na holonagraniach z Jądra.
Khedryn potrząsnął z rozbawieniem głową i wszedł do środka.
W mrocznym wnętrzu unosił się odór niemytych ciał, potrawki z ankaraksa, ostrego sera
produkowanego przez małą społeczność Bothan - i przyprawy, którą Milsin musiał sprowadzić z
któregoś ze stacjonujących przelotnie frachtowców. Chaotyczna zbieranina stołów i krzeseł,
wykonanych ze wszelkich możliwych materiałów i nagromadzonych przez lata, odzwierciedlała
różnorodną klientelę lokalu: Rodianie, Chissowie, ludzie, a nawet jeden Trandoszanin, pili, jedli,
grali i prowadzili dyskusje w dwóch salach Czarnej Dziury. Khedryn dostrzegł siedzących w kącie
na skrzynkach dwoje Bothan. Istoty brzdąkały na dwunastostrunnych instrumentach z ich ojczystej
planety, ale muzykę zagłuszał gwar rozmów. Na ścianach wisiały stare holoekrany; największy
umieszczono nad barem. A
ączność z HoloNetem była tu bardzo kapryśna, a lokalnie nie działały
żadne stacje, więc na większości monitorów wyświetlano nagrania programów rozrywkowych i
meczów nadawanych w Jądrze jakieś cztery standardowe miesiące wcześniej. Było to tak, jakby
Dziura i reszta Farpoint istniały w czasie cztery miesiące za Z
wiatami Jądra.
Khedryn kiwał głową znajomym i torował sobie drogę do drugiej sali.
- Korzenny pulkay - zawołał do stojącego za barem Milsina. Starszy mężczyzna był chudy
jak z
dz
bło pędorośli i łysy jak jajo, ale krzepą dorównywał ankaraksowi. Pomachał Khedrynowi
przyjaz
nie i przyjął zamówienie.
Kapitan  Gruchota wyłowił wzrokiem z tłumu Stelleta, kolegę po fachu i właściciela
 Gwiezdnego %7łaru .
- Widzisz tego tam? - zapytał Stellet siedzącego obok Wookiego, prawdopodobnie nowego
członka załogi  %7łaru . - Ten koleś to złomiarz. Kąpie się w smarze silnikowym. Radzi sobie z
kluczem lepiej niż z kobietami!
Khedryn wykonał obraz
liwy gest i wyszczerzył zęby w zawadiackim uśmiechu.
- Miałem wątpliwą przyjemność oglądać ten złom, który nazywasz statkiem, Stellet -
odgryzł się. - Czekam, aż wybierzesz się na następną wycieczkę do przestrzeni Chissów, żeby
pozbierać to, co zostanie z twojej łajby.
Stellet roześmiał się i uniósł szklankę w żartobliwym toaście.
- Przysiądziesz się?
- Nie mogę. Mam partyjkę do rozegrania.
- Niez
le pachniesz, Khedrynie Faalu - zamiauczał jakiś głos za plecami Khedryna.
Mężczyzna odwrócił się i spojrzał w oczy Catnarowi o ciemnym futrze. Kolas był znany w
Dziurze z głupawych żartów i z tego, że trudno było go do nich zniechęcić.
Khedryn pochylił się w stronę cuchnącej zwietrzałym pulkayem istoty.
- Masz na myśli ankaraksie łajno, kanalizację czy coś jeszcze mniej miłego? Pudło, Kolas.
Poćwicz.
Klientela siedząca w pobliżu Kolasa roześmiała się, a potężny kocur zmarszczył z
zakłopotaniem wąsaty pysk, warknął i spróbował ukryć się za swoim drinkiem.
Khedryn klepnął Kolasa w masywne plecy, odebrał z baru swój pulkay i odszukał wzrokiem
Marra, czekającego w przejściu prowadzącym do drugiej sali. Podłużna głowa jego pierwszego
oficera górowała ponad morzem klientów. Marr był wysoki, nawet jak na Cereanina.
Zanim Khedryn zdążył unieść dłoń na powitanie, drogę zastąpił mu jakiś mężczyzna. Był od
niego wyższy o dobrą głowę, miał schludnie przystrzyżoną bródkę i krótkie brązowe włosy.
Khedryn spojrzał w szare oczy i pomyślał, że widywał już wcześniej takie spojrzenie. U religijnych
fanatyków. Człowiek mógł mieć jakieś czterdzieści lat - wiek, w którym mężczyz
ni zaczynają
zastanawiać się nad swoim życiem, szukać straconych dni i wpadać na głupie pomysły. [ Pobierz całość w formacie PDF ]