[ Pobierz całość w formacie PDF ]

będzie mo\
liwe. Ju\
po kilku dniach nie było królika, który by nie odwiedził warzywnego ogrodu.
Znaleziono dwa lub trzy miejsca, w których mo\
na się było do niego dostać, i tam te\
, z obu stron
\
ywopłotu, pojawiły się całkiem wyraz
ne królicze ście\
ki.
El-ahrera nie chciał, aby Rabsztok nara\
ał swoje \
ycie, przebywając w pobli\
u ogrodu,
dlatego pewnego wieczoru, krótko przed zachodem słońca, sam się tam udał, by zbadać sytuację.
Zobaczył, \
e z sałaty nic ju\
nie zostało, zaś ślady na kapuście i kalafiorach wskazywały
wyraz
nie, \
e zainteresowały się nimi króliki. Tak jak się spodziewał, króliki zniszczyły o wiele
więcej ni\
były w stanie zjeść. Zauwa\
ając dwóch młodzików w marchewce, zaczął mówić o
gro\
ącym im niebezpieczeństwie, lecz nie słuchali go.
- Przecie\
A
opian te\
jest tutaj  odpowiedział mu jeden z nich. - Wiemy jak stąd szybko
uciec, gdyby pojawił się człowiek. Mielibyśmy opuszczać tak wspaniałe miejsce? Nie
wyobra\
ałem sobie, \
e mo\
e istnieć taka flera.
Gdy nastała noc większość królików udała się na spoczynek w wysokiej trawie, przy
granicy z bagnem. Pogoda była wspaniała i nic nie wskazywało na to, by miał spaść deszcz,
dlatego tylko kilka króliczek zabrało się do kopania nor, poniewa\
widziały, \
e są kotne i
niebawem urodzą młode.
El-ahrera z niepokojem patrzył na świe\
o wygrzebaną miękką ziemię widoczną wyraz
nie
na zboczu, które opadało ku trzęsawiskom. Zauwa\
ył te\
, \
e A
opian i Glistnik nie szukają jego
towarzystwa tak często jak przedtem i dobrze wiedział dlaczego. Nawet jeśli nie wspominał nic na
temat ogrodu, jego zachowanie, mówiło wyraz
nie, \
e sprawa ta bardzo go niepokoi, tymczasem
poza Rabsztokiem wszystkie inne króliki \
yły w stanie ciągłej euforii i zadowolenia.
Pewnego popołudnia; le\
ąc na słońcu, El-ahrera dostrzegł dwa króliki, które wyruszyły w
kierunku przeciwnym do tego, gdzie znajdował się ogród warzywny. Przez chwilę zastanawiał się,
dokąd zmierzają, a potem udał się za nimi, starając się ukryć zatroskanie. Zobaczył, \
e idą wzdłu\

wału i kierują się do wiśniowego sadu. Odczekał trochę i wszedł do sadu inną drogą. Szybko
odnalazł króliki i zobaczył, po co tam przyszły.
Oba zajęte były ogryzaniem kory jednej z wiśni. Pnie dwóch czy trzech innych drzew
zostały ju\
ogryzione. Nie koniec na tym. W przeciwległym końcu sadu przechadzało się między,
drzewami dwóch ludzi.
El-ahrera powrócił na łąkę i natychmiast zaczął wypytywać o A
opiana. Wreszcie znalazł go
pogrą\
onego we śnie w jednej z kryjówek podobnych do gniazd, które króliki zrobiły w wysokiej
trawie. Obudził go i opowiedział mu o tym, co zobaczył.
- I czego ode mnie oczekujesz? - spytał A
opian. Nawet gdybym chciał, nie potrafiłbym ich
powstrzymać. Nie, ;, przestaną tego robić, tylko dlatego \
e im tak naka\
ę.
- Czy nie zdajesz sobie sprawy z tego, \
e ogryzając korę, zabijacie te drzewa i ludzie z
pewnością to zauwa\
ą, a wtedy zrobią wszystko...
A
opian wstał i stanął naprzeciwko El-ahrery. Widać było, \
e stracił cierpliwość.
- Czy myślisz, \
e pozwolę, \
eby rozkazywał mi jakiś obszarpany hlessi, taki jak ty, który
stracił ogon i uszy i który trzęsie się z byle powodu? Jesteś nie do zniesienia. Lepiej uwa\
aj, bo
powiem Glistnikowi i skończymy z tobą. Myślisz, \
e wolno ci nam rozkazywać, tylko dlatego \
e
przeprowadziłeś nas przez bagna?
- Dobrze - odpowiedział spokojnie El-ahrera. - Nie będę was ju\
więcej niepokoił.
El-ahrera uczynił tak, jak powiedział, lecz miało to miejsce jeszcze przed wydarzeniem z
kotem.
Kot - biało - czarny, o krótkiej sierści - po raz pierwszy pojawił się jakieś dwa dni potem,
póz
nym popołudniem. Nadszedł powolnym krokiem gdzieś z okolic farmy, zatrzymując się od
czasu do czasu i rozglądając od niechcenia. Niebawem dotarł do łąki porośniętej wysoką trawą i
ruszył jej skrajem; bez wątpienia szedł bez celu, poniewa\
poruszał się bardzo wolno, łapa za łapą.
Wyglądał na dobrze utrzymanego, a na szyi miał cienką skórzaną obro\
ę. Z pewnością nie
przyszedł polować.
Pojawienie się kota przerwało odpoczynek El-ahrery i Rabsztoka, którzy drzemali na wale,
ponad bagnami. Obaj przyczaili się, gotowi do natychmiastowej ucieczki. Tymczasem kot minął
ich w odległości zaledwie kilku jardów, nie zwracając na nich najmniejszej uwagi. Mimo to El-
ahrera uznał, \
e lepiej będzie oddalić się nieco. Ju\
miał to uczynić, kiedy u jego boku pojawił się
Glistnik.
Glistnik usiadł bardzo napięty. Oddychał szybko i rzucał kotu czujne złowrogie spojrzenia.
Po pewnym czasie odezwał się:
- Widzicie tę zarazę?
- Naturalnie - odparł El-ahrera.
- Zabijemy go - oświadczył Glistnik.
- W tym roku czy mo\
e w następnym? - spytał El-ahrera, pozwalając sobie na odrobinę
humoru.
- Nie wierzysz mi? - odparł Glistnik. - Otó\
powiem ci, \
e nie będzie to pierwszy kot,
którego zabiła nasza Ausla.
- Nigdy nie słyszałem o królikach, które atakują kota powiedział El-ahrera. - Chyba \
e
króliczka, .która broni swoich młodych.
- Kiedy mieszkaliśmy w królikarni, tam gdzie się do nas przyłączyliście - powiedział
Glistnik - był tam pewien kot, który polował w okolicy i wcią\
się nam naprzykrzał, więc króliki z
naszej Ausli zasadziły się na niego i zabiły go. Wtedy byłem jeszcze młody, a kapitanem Ausli był
Bukwica.
- I co się wtedy stało? - spytał El-ahrera.
- Jak to, co się stało? - odpowiedział Glistnik.
- Czy przyszły ludzkie istoty i szukały kota? Zabrały jego ciało?
- Nie - powiedział Glistnik. - Chyba zajęły się nim szczury. Albo coś innego.
- A zatem chcesz pokazać, \
e dorównujesz Bukwicy i zabijesz kota?
- Oczywiście. Kilka królików z mojej Ausli a\
się do tego pali.
- Proszę cię, błagam - powiedział El-ahrera. - Wysłuchaj mnie, zanim to zrobisz. Z tego co [ Pobierz całość w formacie PDF ]