[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Jej zdumiona mina sprawiła mu wielką przyjemność.
 A skoro ju\
o tym mowa, zadaj sobie pytanie, czy kobieta, która jest
naprawdę zakochana, miałaby tak mało zaufania do mę\
czyzny, którego kocha?
 Nie wszyscy mę\
czyz
ni, dla których kobiety tracą głowę, zasługują na
bezgraniczne zaufanie  powiedziała smutno:
Nastąpiła chwila bolesnego milczenia. W końcu McCoy westchnął
znu\
ony.
 Mo\
e oboje potrzebujemy trochę czasu, by wszystko przemyśleć.
Laura skinęła potakująco głową. McCoy spojrzał jej prosto w oczy i
powiedział:
 Opuszczam tę kajutę, skarbie, ale to nie znaczy, \
e znikam z twojego
\
ycia.
Laura wpatrywała się w zamknięte drzwi, w końcu pozwoliła, \
eby długo
powstrzymywane łzy popłynęły jej po policzkach.
 Nie... mów... do mnie...  skarbie  szepnęła \
ałośnie.
McCoy usłyszał głosy dzieci i wstrzymał oddech, póki nie zobaczył, \
e
jest z nimi Laura. Wspomniała, \
e podczas postoju w Key West jej babka i
siostrzeńcy chcieli zobaczyć skarb, który ekipa Mela Fishera wydobyła z
 Atochy , więc czekał przed muzeum, mając nadzieję, \
e się pojawią.
Przemykał się przez sale, chowając za gablotami, \
eby go nie zauwa\
yła.
Czekał, kiedy będzie sama. Patrzył, jak cierpliwie odpowiada na pytania dzieci i
pokazuje im eksponaty.
Powiedziała, \
e go kocha. Przez całą noc nie mógł przez to spać. W końcu
doszedł do wniosku, \
e nie tyle wywołała w nim popłoch, ile go ucieszyła 
zwłaszcza gdy przestał się jej opierać i sam przyznał, \
e te\
stracił głowę.
Okazja spotkania z kobietą, którą kochał, nadarzyła się, kiedy Laura
zatrzymała się dłu\
ej przed gablotą z cię\
kim, złotym naszyjnikiem, a jej siostra
zawołała dzieci, by pokazać im inny eksponat. Jak mógł najciszej stanął za nią,
woląc ją przestraszyć ni\
ryzykować, \
e mu umknie.
Laura nie wiedziała, skąd miała pewność, \
e stanął za nią McCoy. Mo\
e
podświadomie rozpoznała zapach jego płynu po goleniu i poczuła bijące od
niego ciepło. Tak czy inaczej, wiedziała, \
e to McCoy. Stała bez ruchu, bojąc
się, \
e kiedy się odwróci, rzuci mu się w ramiona.
 Piękny, prawda?  powiedział, mając na myśli masywny, złoty łańcuch
z cię\
kim, wysadzanym drogimi kamieniami wisiorkiem.
Laura skinęła głową w milczeniu.
 Nie wyrzuciłabyś go, prawda?
 Wyrzuciłabym...?  Nie wiedziała, do czego zmierza; jej umysł nie
pracował jak nale\
y.  Oczywiście, \
e nie. Jest bezcenny.
 A przecie\
to tylko przedmiot, Lauro. A rzeczy nie są tak wa\
ne jak
ludzie i ich uczucia. Dlaczego jesteś gotowa zrezygnować z nas, choć
zatrzymałabyś ten kawałek metalu i kilka błyszczących kamyków?
Zesztywniała.
 Nie bądz
śmieszny. Có\
to za porównanie.
 Czy\
by?  powiedział, unosząc rękę, by przesunąć palcem po jej karku.
 Myślisz, \
e ten złoty łańcuch sprawiłby ci taką przyjemność jak dotyk mej
dłoni? Niektórym kobietom z pewnością tak, ale ty do nich nie nale\
ysz. I
między innymi za to cię kocham.
 Nie szafowałabym tym słowem, McCoy. Niektóre kobiety gotowe w to
uwierzyć.  Odsunęła się od niego.  Na szczęście ja do nich nie nale\
ę.
 A jeśli mówię powa\
nie?
 Wujek Roy!  Malwinka podbiegła do niego i objęła go za nogę. 
Widziałeś skarby?
McCoy, odpowiadając dziewczynce, patrzył w oczy Laurze.
 Tak, \
abko. Widziałem. Zdaje się, \
e potrafię docenić prawdziwe
skarby lepiej od niektórych ludzi.
Malwinka do końca zwiedzania nie odstępowała McCoya, a potem
zapytała, czy zje razem z nimi obiad na statku. Laura wstrzymała oddech, bojąc
się, \
e McCoy mo\
e skorzystać z tej okazji, ale odetchnęła z ulgą, kiedy
usłyszała jego odpowiedz
.
 Bardzo bym chciał, duszko, ale muszę dziś po południu coś załatwić.
Sposób, w jaki to powiedział, i wyraz jego oczu zaniepokoiły Laurę. Nim
się rozstali, delikatnie uścisnął jej ramię i szepnął prosto do ucha:
 Zastanów się nad tym, co ci powiedziałem, skarbie.
Po obiedzie Laura przeniosła swoje rzeczy do babki, \
eby ojciec mógł
zająć jej kajutę. Kiedy babka drzemała, Laura zajęła się lekturą czasopism, które
wzięła na drogę, a jeszcze nie miała okazji do nich zajrzeć. W innych
okolicznościach poszukałaby sobie le\
aka w cieniu, z widokiem na wodę, ale
nie chciała ryzykować spotkania z McCoyem albo jego niespodziewanym
gościem, więc zadowoliła się wąskim łó\
kiem w kajucie.
Ojciec pojawił się z olbrzymim bukietem ró\
dla swej matki. Zło\
ył jej
\
yczenia, uścisnął Laurę, wziął klucz do kajuty i opuścił je, mówiąc, \
e zanim
statek wypłynie do Miami, musi załatwić kilka telefonów.
 Telefonów? Tato, jesteś na urlopie!  zaprotestowała Laura.
 Dasz wiarę? Kiedy się meldowałem, wręczono mi garść wiadomości 
odparł Edward.  Prawdopodobnie jakiś drobny kryzys w biurze.
 Ludzie nie potrafią się bez ciebie obejść  powiedziała Ró\
a, z dumą
spoglądając na syna.
Edward pocałował ją w czoło.
 Zadbam, \
eby się wszystkim zajęto i nic nie zakłóciło twojego przyjęcia
urodzinowego. Właśnie dlatego zorganizowałem je na statku.
Godzinę po tym, jak Edward opuścił kajutę matki, McCoy stał pod
drzwiami kabiny, która kiedyś nale\
ała do Laury, wahając się, czy zapukać. Jeśli
było coś bardziej onieśmielającego ni\
spotkać się ze sławnym na cały świat
adwokatem, to tylko spotkać się ze sławnym na cały świat adwokatem w
kajucie, w której spędził dwie noce z jego córką. Starał się o tym nie myśleć,
kiedy czekał, a\
Randolph otworzy mu drzwi.
Adwokat obrzucił go badawczym spojrzeniem.
 Profesor McCoy?
 Dziękuję, \
e zgodził się pan ze mną spotkać, panie Randolph.
Edward wpuścił go do środka i zamknął drzwi.
 Panie profesorze, czy to wizyta w interesach? Chodzi o poradę prawną?
 Nie, proszę pana  odpowiedział McCoy, starając się nie patrzeć na
łó\
ko, na którym kochał się z Laurą.  To sprawa osobista. Chodzi o pańską
córkę Laurę.
 Mam w walizce butelkę bardzo dobrej szkockiej whisky  powiedział
Edward, znów obrzucając McCoya uwa\
nym spojrzeniem.  Mo\
e napijemy się
po szklaneczce?
 To świetny pomysł, proszę pana.
 Wyglądasz ślicznie w tej sukience.
Laura uśmiechnęła się do babki, zadowolona, \
e pamiętała, jak bardzo
starsze panie lubią proste, ró\
owe suknie-tuby ozdobione przy rękawach i na
dole koronkami.
Pomimo komplementu babki Laurze nie poprawił się humor. Była
rozdra\
niona i wyczerpana, nie mogła się pozbyć uczucia klęski. Cieszyła się na
przyjęcie, wiedząc, \
e potem będzie mogła poło\
yć się do łó\
ka, naciągnąć
kołdrę na głowę i nie pokazywać się nikomu na oczy, póki statek nie dopłynie
do Miami.
 Dziś wieczorem wszyscy będą patrzeć na ciebie, babciu  powiedziała,
wygładzając spódnicę szyfonowo-atłasowej kreacji Ró\
y. Nagle objęła babkę za
szyję i przytuliła się mocno.  Jesteś taka elegancka. Chciałabym kiedyś być
taka jak ty.
 Moim zdaniem wyrosłaś na śliczną panienkę  odrzekła Ró\
a.
Pojawiły się jako ostatnie w sali wynajętej przez Edwarda. Ró\
ę powitały
oklaski trzech pokoleń krewnych. Starsza pani cała się rozpromieniła. Laura
uśmiechnęła się, widząc zadowolenie babki, kiedy Edward zaprowadził matkę
na honorowe miejsce i pomógł jej usiąść.
 Jest dodatkowe nakrycie  zauwa\
yła Laura, kiedy reszta zebranych
zajęła miejsca.
 Zaprosiłem gościa  wyjaśnił Edward.  Powinien tu być lada moment.
 Tajemniczy gość  powiedziała Ró\
a.  Jakie to intrygujące! [ Pobierz całość w formacie PDF ]