[ Pobierz całość w formacie PDF ]

skojarzeniowe wspomnienia "takie-a-nie-inne" oraz wszelkiego rodzaju tzw. przypadkowe synchroniczności
wydarzeń (powiązań) fizycznych. Z przyszłości zaś wyłaniają się również wszelkiego rodzaju skojarzenia
"takie-a-nie-inne", a i synchronicznościom można przypisać przyczynowość kontekstową z tym co nastąpi.
Nas interesują głównie wydarzenia rozgrywające się na poziomie psychiki, bo tam najłatwiej i najwięcej
możemy wyłowić poszukiwanych użytkowych osobliwości. Osobliwe sprzężenia zwrotne są czymś
powszechnym i naturalnym dla obu kierunków przyczynowości (w czasie). Te związane z przeszłością
przypisujemy pamięci, a te związane z wglądem w przyszłość przypisujemy intuicji, ale wszystkie one
wyłaniają się z pozaświadomości poprzez ich "wyczuwanie" i werbalizację. To, że więcej dostrzegamy w
wydarzeniach przeszłych wynika z własności podłoża organicznego i w następstwie interpretacji, ale "czucie"
działa tak samo intensywnie i często w obie strony.
"Sprzężenia zwrotne" są sposobem opisu powiązań występujących pomiędzy przynajmniej dwoma
dowolnymi systemami ("wydarzeniami", "miejscami", punktami pomiarowymi) ujętymi we wspólny kontekst.
Podział na systemy wynika również z kontekstu. Układ w sprzężeniu sam ze sobą jest rozpatrywany jako
dwa systemy w oparciu o wybór punktów węzłowych przepływu informacji sprzęgającej. Punkty te są różne
w czasie, przestrzeni, fazie, "jakości", etc. Jednakże sama możliwość opisu interakcji pomiędzy dwoma
punktami nie świadczy jeszcze o użyteczności. Jeżeli sprzężenia zwrotne danego typu występują w sposób
nieobliczalny (nieprzewidywalny) i występują one rzadko  to nie warto się nimi zajmować użytkowo, dopóki
nie zostaną znalezione jakieś podstawy do kierowania przepływem informacji i skutkami tego procesu.
Pamiętajmy, że nas interesują zastosowania praktyczne, a nie sam fakt że "sprzężenia zwrotne istnieją".
Jeżeli sprzężeniu zwrotnemu, które jest zjawiskiem częstym i powszechnym  towarzyszą nieobliczalne
warunki początkowe (bądz
nieprzewidywalne w skutkach wyniki przepływu informacji), to również nie
będziemy mieli pożytku z tej wiedzy. Cóż z tego, że sprzężenie zwrotne może mieć charakter ciągły, skoro
nie możemy kontrolować przepływu informacji tak, aby przynosiło to pożądany skutek choć w przybliżeniu?
Cóż z tego, że po fakcie możemy dokonać opisu jakościowego zaistniałego sprzężenia? Aby sprzężenie
zwrotne miało charakter użytkowy, musi występować względnie wysoka (opłacalna) powtarzalność skutków
kierowania przepływem informacji pomiędzy punktami zwrotnymi. Powtarzalność i stabilność decyduje o tym
co nam się przydaje a co nie. Jeżeli sprzężenie zwrotne jest opisem odwzorowania o charakterze
dokonanym (wszystkie czynniki są zdeterminowane z góry, gdzie dokonanie wynika z ograniczonych
 29 
fizycznie możliwości), to również nie będziemy mieć pożytku z wiedzy o relacjach pomiędzy punktami
zwrotnymi. Przyszłość, która jest warunkowana decyzjami teraz
niejszymi, ale której rozwiązania są
określone z góry (jednoznaczne, zdeterminowane)  jest przyszłością dokonaną (wskutek takiego a nie
innego sposobu funkcjonowania ciągłości fizycznej następujących po sobie w czasie wydarzeń), mimo iż
jeszcze nie zaistniała. Interesują nas sprzężenia zwrotne, w których punkt P i punkt F są względnie ze sobą
zgrane (poprzez celowe ukształtowanie przepływu informacji) ale pomiędzy którymi występuje
nieprzewidywalny zbiór zjawisk warunkujących cechy punktu F. Pierwotnym punktem odniesienia w tych
sprzężeniach jest teraz
niejszość ulokowana w przeszłości P, a punktem zwrotnym przepływu informacji jest
osiągnięcie przez tę teraz
niejszość punktu F w przyszłości. Sprzężenia zwrotne tego typu nazywał będę
osobliwymi.
C) Paradoksy jako błędy w rozumowaniu (podejściu).
Przypadek, który tu omówię pozornie jest paradoksem. Zainteresujemy się nim, ponieważ bezpośrednio
wiąże się z dalszym tematem. Paradoksy związane z naturą czasu wynikają nie z natury zjawiska, ale są
skutkiem błędów i braków w podejściu. Załóżmy, że podmiot S "zna przyszłość" (jej wariant) F1 związaną z
punktem czasu F położonym w niedalekiej przyszłości. Na podstawie tej wiedzy podmiot S postanawia
działać tak aby nie doprowadzić do zaistnienia znanego mu wariantu przyszłości F1. Swoim działaniem
podmiot sprawia, że w punkcie czasu F następuje wariant przyszłości F2 różny od wariantu F1. Czyli 
przyszłość F1 nie zaistniała (patrz rysunek poniżej). Pytanie teraz brzmi  czy podmiot SF zadziałał z
przyszłości F1 zmieniając przyszłość z F1 na F2, czy też informacje które podmiot SP uzyskał z przyszłości
F1 są nie prawdziwe? Jeśli przyjmiemy, że informacja na temat przyszłości F1 pochodzi od podmiotu S w
jego wersji przyszłej (SF1), to pojawia się następujący problem. Skoro wskutek zmian, nie nastąpiła
przyszłość F1, to znaczy że podmiot w wersji przyszłej SF1 nie mógł istnieć, a więc nie mógł nadać
informacji w czasie wstecz.
Tyle treść paradoksu. Podawane są różne rozwiązania. Mało kto zwraca uwagę, że cały bieg wydarzeń
jaki nastąpił, rozgrywał się w dwóch koegzystujących ze sobą światach (przestrzeniach fazowych). Z
wiaty te
same w sobie są kompletne, mimo iż odwzorowują tę samą informację, te same wydarzenia. W świecie
fizycznym była tylko jedna teraz
niejszość w przeszłości P i przemieszczając się  doprowadziła do
zaistnienia tylko jednej przyszłości F (w tym wypadku  zrealizowała wariant F2). Własności i ograniczenia
świata fizycznego nie rozpadły się na dwoje. Wszyscy wokół są zgodni co do tego, że fizycznie są
"jednostkowi" względem tych, którzy tę fizyczną jednostkowość w taki sposób postrzegają. Wyjątki owszem,
zdarzają się, ale ich zaistnienie wymaga nieosiągalnych nakładów energii, furtek, czegoś co przekształciłoby
prawdę obiektywną społecznie w coś topologicznie wyższego. Obecnie jest to nieopłacalne
(nieekonomiczne), inaczej zaistniałoby. Wraz ze swoimi skutkami i konsekwencjami. Przeszłość, która się
rozwija już od dłuższego czasu pełna jest zgodności społecznej co do aksjomatów, które pozostały po dziś
dzień niezmienione w swej postaci. Z fizycznego punktu widzenia, istnienie podmiotu SF1 jest
nierozstrzygalne i wymienne z prawdziwością lub fałszem informacji zwrotnej w czasie.
Ale bieg wydarzeń rozegrał się w dwóch światach, nie tylko fizycznym. Mimo iż psychika wywodzi się z
fizyczności, jej cechy i ograniczenia są odmienne. Widać to po dysonansie pomiędzy teoretycznymi
modelami a ich praktyczną (doświadczalną) manifestacją. Informacja, którą otrzymał podmiot SP1 nie była [ Pobierz całość w formacie PDF ]