[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wiadomość od Opal. Niestety, ciotka dzieci się nie odezwała. Ryan
chciała się jeszcze dowiedzieć, o której godzinie dzieci wychodzą ze
szkoły.
- Zwykle około wpół do trzeciej - powiedziała kobieta. - Na ogół
wracają z kolegami, czasami do któregoś z nich wstępują, żeby
pobawić się w gry komputerowe i odrobić lekcje. Przykazałam im, że
muszą być w domu przed piątą.
Ryan obawiała się, że będzie miała ślad od stałego przygryzania
języka, jeżeli przeprowadzi jeszcze parę rozmów z panią Culpepper.
Nie mogła nic powiedzieć, gdyż bała się, że zdenerwuje gospodynię i
wtedy ona zaraz zwróci się do opieki społecznej.
Odłożyła słuchawkę z posępnym przeczuciem, że sytuacja, w
jaką się wplątała, może się okazać bardzo nieprzyjemna.
Maks patrzył pustym wzrokiem na monitor komputera. %7łółte
litery na czarnym tle ekranu wyglądały jak defilada robaków. Nie
docierało do niego znaczenie wyrazów.
Tego popołudnia wyjątkowo trudno mu było skoncentrować się
na przygodach Montany. Beztroski, pełen werwy bohater był zapewne
rozczarowany swoim twórcą, który przesiedział cały dzień,
rozmyślając albo o ciemnowłosej, czarnookiej właścicielce sklepu z
92
RS
lalkami, albo o dwojgu osieroconych dzieciach, które stanęły na jego
drodze.
Pisarz był przekonany, że jego bohater zostawiłby tę kłopotliwą
trójkę i zmykał gdzie pieprz rośnie, podczas gdy on sam walczył z
nieodpartą chęcią udania się do centrum handlowego. I choć wiele
razy obiecywał sobie, że nie zrobi nic ponad to, do czego się
zobowiązał, ciągle wracał myślą do dzieci. Czy po szkole poszły
prosto do domu? Czy wstąpiły do sklepu Ryan? Czy nie zmarzły? Czy
nic im się nie stało?
Dziwne. Do tej pory żadnym dzieciom nie poświęcił tyle uwagi,
nawet własnej siostrzenicy.
Mógłby zatelefonować do Ryan i zapytać o nie. Oczywiście tak
tylko, z ciekawości. Albo podjechać do centrum i sam sprawdzić. Z
pewnością ma coś do kupienia. Na przykład bieliznę. Skarpetki.
Jeszcze jedną lalkę dla siostrzenicy.
Zmarszczył brwi. To śmieszne. Zachowywał się jak zakochany
uczniak, a przecież miłość była pułapką, której postanowił starannie
unikać. Jego dziadek i ojciec musieli zrezygnować ze wszystkich
marzeń i wieść puste, przytłaczająco nudne życie. To nie oznaczało,
że Maks ma genetycznie zakodowany taki sam los.
Wzdrygnął się, przypominając sobie, ile to razy dziadek
opowiadał o tych wszystkich wyprawach, w których miał wziąć
udział, krajach, które miał zwiedzić, i czekających na niego
przygodach, gdyby - oczywiście - nie ożenił się młodo i nie
sprowadził na świat pięciorga dzieci.
93
RS
Ojciec Maksa marzył o zawodzie pilota oblatywacza. Otrzymał
licencję, kiedy miał szesnaście lat. Odnosił się do samolotów z taką
samą estymą jak inni do złota czy diamentów. Pewnego dnia spotkał
śliczną blondynkę o niebieskich oczach, która okręciła go sobie wokół
małego palca. W tydzień po maturze oznajmiła,mu z mieszaniną
zakłopotania i satysfakcji, że jest w ciąży.
Kevin Monroe szybko porzucił marzenia i poszedł pracować do
firmy ubezpieczeniowej ojca, zresztą niez
le prosperującej - musiał
zapewnić byt żonie i dwojgu dzieciom. Dopracował się przedwczesnej
śmierci. Oczywiście nie pozostawało mu wiele czasu na uprawianie
pilotażu, a poza tym żona denerwowała się, że lekkomyślnie ryzykuje
życie.
Nigdy nie żałował, że się ożenił i został ojcem, zawsze o tym
syna zapewniał. Twierdził, że lubi pracę w firmie ubezpieczeniowej.
Nie narzekał na szesnastogodzinny dzień pracy, wyjaławiające umysł,
nudne zebrania i równie nieciekawe kolacje z klientami. Golf pozostał
jedynym sportem dostępnym dla szanowanego i odpowiedzialnego
mężczyzny obarczonego rodziną.
Co do miłości - cóż, oczywiście kochał swą żonę. Może nie była
to miłość przyprawiająca o bicie serca, wiecznie żywa namiętność,
lecz uczucie to dawało mu zadowolenie i było osłodą życia.
Maks był dumny z tego, że udało mu się uniknąć miłosnych
więzów. %7ładna kobieta nie skusiła go wystarczająco, żeby
zrezygnował z wolności i ograniczył marzenia do domu z czterema
sypialniami i możliwie wysokiej emerytury.
94
RS
Jego życie było pełne napięcia. Wprawdzie ostatnio coraz
częściej robił sobie dłuższe przerwy na pisanie w domu, czuł, że
sprawiają mu przyjemność spokojne poranki z gazetą w ręce i
cotygodniowa gra w parku w futbol, nie było to jednak oznaką
starzenia się czy stabilizacji. Robił sobie tylko taki... odpoczynek.
Twarz Ryan stanęła mu przed oczami tak wyraz
nie, że widział
dołeczki w jej policzkach, a nawet złotawe błyski w tęczówkach
koloru czekolady. Wyrazistość tej wizji sprawiła, że postanowił się
bronić przed myślami o tej kobiecie i wrócić do pracy. Położył dłonie
na klawiaturze i z nachmurzoną miną wpatrywał się w ekran, usiłując
przypomnieć sobie, na czym skończył.
To tylko chwilowe zauroczenie, przekonywał się. Była
atrakcyjna, a on już od dłuższego czasu żył samotnie. Całkiem
naturalne, że go pociągała. Ale to poważne podejście do życia, te
dalekosiężne plany... w dodatku miała zamiar zaopiekować się
opuszczonymi dziećmi - te wszystkie oznaki niepokoiły go.
Powinien się trzymać od niej z daleka. Taka kobieta mężczyz
nie
jego pokroju mogła tylko przysporzyć kłopotów.
Montana uznałby zapewne, że jest bardziej niebezpieczna niż
międzynarodowy terrorysta, którego właśnie ostatnio tropił w
zaułkach ogarniętego wojną miasta na Bliskim Wschodzie.
Maks był gotów przyznać mu rację.
Ryan była niemal rozczarowana, że Pit i Kelsey nie wstąpili do
jej sklepu w poniedziałek po południu. Długo zamartwiała się
wieczorem, czy dzieci dotarły bezpiecznie do domu. Myślała nawet,
95
RS
czy znowu nie zatelefonować do pani Culpepper, lecz obawiała się, że
zirytowana jej natręctwem gospodyni wyładuje złość na rodzeństwie.
We wtorek rano obudziła się z myślą o Picie i Kelsey. I o
Maksie Monroe.
Tłumaczyła sobie, że zaprzątał jej głowę tylko dlatego, że w
jakiś sposób wiązała go ze sprawą dzieci. Wmawiała w siebie, że to
nie ma nic wspólnego z jego wyglądem, wyzywającym uśmiechem
czy uwodzicielskim błyskiem niebieskoszarych oczu. Stanowczo
usiłowała utwierdzić się w przekonaniu, że jedyne, co łączy ją z
Maksem, to sprawa dzieci. Z chwilą gdy ich los nie będzie już budził
obaw, prawdopodobnie więcej się z nim nie spotka.
Kiedy jadła samotnie śniadanie i ubierała się do pracy,
mieszkanie wydawało się jej niezwykle ciche i puste.
Poranne godziny minęły dość szybko. Ruch w sklepie nie malał,
zbliżało się przecież Boże Narodzenie. W dodatku promieniejąca
szczęściem Lynn, która wykorzystała wolny dzień na wizytę u
lekarza, oznajmiła, że jest w ciąży.
Ryan uściskała ją serdecznie. Nie mogła jednak nie zadać sobie
pytania, czy i ona kiedyś przeżyje podobną radość.
Dochodziła trzecia, gdy uniósłszy głowę znad kasy, spostrzegła [ Pobierz całość w formacie PDF ]