[ Pobierz całość w formacie PDF ]

spotkaniu. Cała reszta była za to inna. Nie miała okularów
przeciwsłonecznych ani pstrokatego szala. Włosy nosiła upięte w
kok. Cud, że mimo wszystko ją skojarzył. I dopiero wtedy się
domyślił. Oba obrazy  ten ze stadionu i ten nowy  nałożyły się na
siebie i w końcu zrozumiał.
Było to w poniedziałek podczas lunchu. Jak zwykle siedział w
Miksie z Hennesym i Vargasem, kiedy pojawiła się w drzwiach.
Przez chwilę stała przy kasie i rozglądała się. Chyba udawała, że
wypatruje wolnego miejsca, ale on wiedział, że to jego szuka. A kiedy
go zauważyła, jakąś minutę po tym, jak on zobaczył ją  została.
Nie ruszyła się z miejsca, tylko uśmiechała się nieznacznie do
siebie i dalej rozglądała się po lokalu. Od czasu do czasu zawieszała
na nim wzrok na sekundę lub dwie. Nie miał pojęcia, jak długo to
trwało. Zapewne nie dłużej niż kilka minut, ale jemu ta chwila się
wlokła, zdawała się wręcz trwać dłużej niż cały lunch. Nie potrafił
sobie nawet przypomnieć, o czym rozmawiał z Hennesym i
Vargasem.
Jeśli miał jeszcze jakieś wątpliwości, to rozwiało je wtorkowe
przedpołudnie. Około jedenastej wybrał się na pocztę przy
Lindenplejn, żeby odebrać paczkę, a przy okazji wysłać kilka ofert do
potencjalnych klientów w Oostwerdingen i Aarlach. Panna Kennan od
poprzedniego poniedziałku miała grypę, a niektóre sprawy nie mogły
czekać w nieskończoność.
Nie zauważył, kiedy weszła. W kolejkach przed okienkami
tłoczyło się tylu ludzi. Ale nagle wyczuł jej obecność, gdzieś z tyłu,
zupełnie jak na meczu.
Ostrożnie odwrócił głowę i od razu ją dostrzegł. Stała w kolejce
obok, jakieś trzy, cztery metry za jego plecami. Znów miała na sobie
szal i okulary, ale tym razem zamiast jasnego płaszcza założyła
brązową kurtkę. Nie patrzyła w jego stronę, przynajmniej nie wtedy,
kiedy ją obserwował, a na jej twarzy gościł lekki, nieobecny uśmiech.
Biedersen odczytał to jako swoisty tajemny sygnał.
Po chwili namysłu opuścił kolejkę i wyszedł z budynku. Przeciął
ulicę i wszedł do kiosku. Chował się w nim przez chwilę,
mechanicznie przeglądając programy telewizyjne, po czym wrócił na
pocztę.
Kobiety już nie było. Poza tym kolejka wyglądała identycznie.
Facet w czarnej skórze, który stał przed nią, wciąż był na miejscu.
Podobnie jak młoda imigrantka, stojąca z tyłu. Teraz między nimi nie
było nikogo.
Biedersen myślał przez kilka sekund, po czym zrezygnował z
załatwiania spraw i wrócił do biura. Dwa razy przekręcił klucz w
zamku i usadowił się za biurkiem. Wyciągnął notatnik oraz długopis i
zaczął rysować symetryczne wzory. Nabrał tego zwyczaju jeszcze w
szkole, a potem wracał do niego, kiedy coś zaprzątało mu głowę.
I kiedy tak siedział, zapełniając kolejne strony, zastanawiał się,
czy kiedykolwiek przyszło mu się zmierzyć z większym problemem.
Z
wiadomość, że kobieta faktycznie go śledzi, że to właśnie ona,
sama w sobie nie załatwiała sprawy.
To, że ją zauważył, oznaczało tylko, że miał szansę. Niczym asa
w rękawie, którego jeszcze nie mógł wyłożyć. Przede wszystkim,
przekonywał sam siebie, za nic nie mogę się przed nią zdradzić. Ona
nie może się zorientować, że wiem, kim jest i o co w tym wszystkim
chodzi. To akurat było jasne.
Dość szybko uświadomił sobie też, że musi ją zabić. Im dłużej o
tym myślał, tym wyraz
niej dostrzegał nieuniknioność tej decyzji.
Chociaż może tak naprawdę wiedział o tym od samego początku.
Zadzwonił do Inningsa, ale ten nie odbierał. Może to i lepiej. Chyba
nie wiedziałby, co mu powiedzieć i co kazać mu robić.
Postanowił, że lepiej będzie, jeśli kolejny krok lub dwa zrobi w
pojedynkę. Tylko absolutnie żadnego pośpiechu, sprawa jest
delikatna. Trzeba myśleć trzez
wo. To, że musi ją zabić, zanim ona
zabije jego, oznaczało, że nie może jej zastrzelić ot tak sobie. Na
ulicy. Zrozumiał, że ma do wyboru dwie możliwości: albo zrobi to w
obronie własnej, zaczeka do ostatniej sekundy, nie unikając przy tym
całego ryzyka i niepewności, albo& albo wyeliminuje ją tak, że nikt
nie będzie go podejrzewał.
Krótko mówiąc, zamorduje ją.
Bez dłuższych rozważań postanowił postawić na opcję numer
dwa. To bardziej w moim stylu, pomyślał. A sytuacja też jest taka, a
nie inna.
Kiedy wreszcie doszedł do tego wniosku, poczuł, jak coś budzi się
w nim do życia. Jakby zaczęło w nim bić nowe z
ródło energii albo
nowy puls. Chyba od początku przypuszczał, że tak się to skończy.
Nie miał wyjścia. Otworzył szufladę biurka i wyciągnął płaską butelkę
whisky, którą zawsze miał w rezerwie.
Wypił dwa łyki i poczuł, jak determinacja rozlewa się po całym
ciele.
To w moim stylu& Nowy puls?
Oczywiście podjęcie decyzji nie było trudne, pytanie tylko, co
dalej. Jednak kiedy około czwartej po południu wychodził z biura,
wydawało mu się, że ma już gotowy scenariusz. Przynajmniej w
zarysie.
Nie wiedział na pewno, ale miał nadzieję, że spotka ją jeszcze
tego wieczoru. I kiedy pojawiła się w strugach deszczu przed pubem
u Kellera, Biedersen poczuł w środku jakby krótkie spięcie. Tak
jakby puls mu podskoczył. Szybko odwrócił się w drugą stronę i
zakrył twarz gazetą. Miał nadzieję, że wcześniej nie widziała go
przez szybę.
Po chwili weszła do środka przez wahadłowe drzwi. Rozejrzała
się po lokalu, dużym i zapełnionym gośćmi, i wypatrzyła wolny stolik
w głębi, niemal poza jego polem widzenia. Jednak jeśli obrócił nieco
krzesło i odchylił się do tyłu, mógł bez problemu śledzić jej
poczynania.
Wszystko wskazywało na to, że kobieta ma zamiar zamówić coś [ Pobierz całość w formacie PDF ]