[ Pobierz całość w formacie PDF ]

z przyjemnoÅ›ciÄ… obserwowaÅ‚ falujÄ…ce wÅ‚osy Mareszki, bÅ‚yszczÄ…ce w Å›wietle sÅ‚oÅ„ca. I po¬myÅ›leć,
że ona za chwilę przebierze się za służącą, zwinie te wspaniałe włosy w kupkę na tyle głowy i ruszy
do odkurzania, gotowania i czyszczenia szyb w oknach!
Zabawne  będzie to robiła w jego domu.
Paweł, który z zasady sprzeciwiał się ojcu, mieszkając razem z rodzicami, nie miał
najmniejszego zamiaru szukać sobie kobiety na stałe ani zakładać rodziny, ani starać się o dzieci,
ani w ogóle nic z tej poetyki. Teraz, po dwóch latach pÅ‚ywa¬nia, zmieniÅ‚ nieco optykÄ™, jeÅ›li chodzi
o te sprawy. Spotykał na offshorach młodych Polaków, przeważnie po studiach na Akademiach
Morskich w Gdyni i Szczecinie, dobrze wyksztaÅ‚¬conych i przygotowanych do pracy na morzu 
większość z nich żyła w różnych nieformalnych związkach z kobietami i latami zastanawiała się
nad małżeństwem, ale część miała na lądzie żony, czasem dzieci  ci z reguły byli zadowoleni z
życiowego wyboru, wolne chwile spędzali przy Skajpie albo na Gadu-Gadu i nosili zdjęcia
wybranek w portfelach.
 Ludzie robią, jak chcą  powiedział kiedyś Pawłowi pewien zdolny trzydziestoparolatek
imieniem Włodek, absolwent gdyńskiej akademii, chief engineer na jednym ze statków tej samej
kompanii.  Można się miotać na morzu i można się miotać na lądzie. Ja tam nie mam zamiaru
miotać siÄ™ na lÄ…¬dzie, Północne dostarcza mi rozrywki od zarÄ…bania. A kiedy wracam na lÄ…d, to
lubię mieć spokój, kobietę i rodzinę. I mam. Na lądzie, stary, to ja jestem pantofel. I powiem ci:
bardzo przyjemnie jest czasem być kapciem. A czasem macho. Ja co miesiąc mam zmianę w życiu i
dzięki temu się nie nudzę.
Wszystko zależy od tego, jak pojmujemy rolÄ™ kapcia  my¬Å›laÅ‚ teraz PaweÅ‚, prowadzÄ…c
samochód w stronę Rugiańskiej. Ojciec nigdy w życiu nie był kapciem, a miał rodzinę i czworo
dzieci. Kłócił się ze wszystkimi, ale przecież kochaliśmy g0 i cieszyliśmy się, gdy przyjeżdżał. Czy
jest możliwe życie ro¬dzinne bez kłótni? Onże WÅ‚odzio, c/e na supplierze  Rosa" twierdziÅ‚, że
owszem.
Mareszka nie jest kłótliwa, w najmniejszym stopniu. Ow¬szem, jeÅ›li coÅ› jej nie pasuje,
może uciec na drugi koniec świata, ale nie będzie się wykłócać.
Paweł Buszkiewicz, ciężko doświadczony w dzieciństwie i wczesnej młodości, nienawidził
się wykłócać.
Mareszka jest inteligentna i żądna działania, więc kiedy on będzie orał Morze Północne, ona
znajdzie sobie jakieÅ› pożyteczne zajÄ™cie (te bankiety na przykÅ‚ad), które dostar¬czÄ… jej rozrywki.
Nie będzie więc szukała przygód z innymi mężczyznami& miejmy nadzieję.
Jeszcze pozostaje sprawa poniekąd zasadnicza: pociąg męsko-damski. Należy się
zastanowić, czy takowy istnieje.
Tu Pawłowi zrobiło się gorąco.
Kretyn. OczywiÅ›cie, że istnieje. Gdyby nie istniaÅ‚, nie wi¬dziaÅ‚by jej w każdej fali na
morzu, na każdym wyÅ›wietla¬czu w swoich urzÄ…dzeniach, na każdym granitowym murze w
Aberdeen!
Nie, to wszystko jest za proste. Trzeba jeszcze raz wszystko porządnie przemyśleć, żeby nie
strzelić babola we wÅ‚asne życie. Za kilka dni leci do Szkocji na nastÄ™pne cztery tygo¬dnie
pływania, przemyśli sobie wszystko i dojdzie do jakichś konstruktywnych wniosków.
Odkąd Paweł wrócił na stare śmieci, jego ojciec coraz częściej się zamyślał. Maria
przyłapywała go na tym podczas śniadań balkonowych (ostatnich pewnie w tym roku), w ciągu
dnia, przy obiedzie pomiędzy zupą a drugim daniem. Początkowo bała się trochę jakichś
nieporozu¬mieÅ„ miÄ™dzy tymi dwoma  ostatecznie ich życie skÅ‚adaÅ‚o siÄ™ kiedyÅ› wyÅ‚Ä…cznie z
nieporozumieÅ„  ale panowie jakoÅ› siÄ™ nie kłócili. Kiedy Mareszka przychodziÅ‚a rano z zaku¬pami,
obaj byli już gotowi, wyÅ›wieżeni, pachnÄ…cy, czeka¬jÄ…cy na niÄ… niecierpliwie.
Jakby nie była gosposią wynajętą za pieniądze  przeleciało jej kilkakrotnie przez myśl.
 Nie jest pani zwykłą gosposią  powiedział pan Stefan, gdy pewnego dnia coś napomknęła
na ten temat.  Nie wiem, jak dla Pawła, ale dla mnie jest pani osobą ważną jak rodzina.
 Cieszę się.  Uśmiechnęła się do niego.  1 z wzajemnością. Nadchodziła jesień i może to
jakoÅ› warzyÅ‚o humor star¬szego pana Buszkiewicza?
Marii nic humoru nie psuło. Paweł nie robił wokół siebie jakiegoś specjalnego bałaganu, nie
przysparzał jej więc roboty. Poza tym, że prowadziła teraz dom dwóch panów Buszkiewiczów oraz
 goÅ›cinnie" sprzÄ…taÅ‚a i goto¬waÅ‚a u ZanikajÄ…cej Lucy, spotykaÅ‚a siÄ™ czÄ™sto ze swoimi dwoma
nowymi wspólnikami i omawiali taktyki oraz stra¬tegie. Policzyli pieniÄ…dze i okazaÅ‚o siÄ™, że [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]