[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Strasznie jesteś wścibska. Przecież to ty w naszej rodzinie piastujesz etat znawczyni
mężczyzn. Czemuż taka światowa kobieta nagle interesuje się moim skromnym życiem
uczuciowym?
 Opowiesz mi wreszcie o tym cholernym pocałunku?
 Nie. To sprawa osobista.  Shirley zerknęła na zegar, obliczając w duchu, ile godzin
musi minąć, nim znów zobaczy Declana.
Kate westchnęła ciężko. Niedobrze. Bardzo niedobrze.
 Spotkasz się z nim jeszcze?  spytała po chwili.
 Owszem.
 Kiedy?
 Idziemy dziś razem do kina.
 Nie za duże tempo? Powinnaś mu kazać poczekać kilka dni.
 Och, Kate! Nie chcę stosować wobec niego żadnych gierek. On mi się bardzo podoba i z
jakiegoś powodu ja też mu się podobam. Jeśli coś z tego wyjdzie, to świetnie. A jeśli nie, cóż, będę
musiała to znieść. Uznałam, że lepiej jest kochać i stracić, niż nie kochać w ogóle.
 To bardzo nowoczesne podejście, muszę stwierdzić. Niezbyt pogańskie.
 To moje podejście i dobrze się z nim czuję.
 Masz zamiar przejść z nim do konkretów?
 Co przez to rozumiesz?
 Wiesz, co przez to rozumiem.
 Nie wiem.
 Owszem, wiesz. Jesteś na to za młoda. Zrobisz z siebie idiotkę.
L R
 Już ci powiedziałam: mam zamiar zaufać instynktowi. %7ładnych gier. %7ładnych reguł.
Nie mam zamiaru go podpuszczać ani okłamywać. Nic mnie to nie obchodzi, że ma
bogatych rodziców, dobre perspektywy i świetny samochód. Rozumiesz? Po prostu lubię jego
towarzystwo, ot i tyle.
 Dobrze, dobrze, nie unoś się. Po prostu nie chcę, żebyś zbyt pochopnie się zaangażowała
i skończyła ze złamanym sercem. Jesteś jeszcze dzieciak.
 Zaryzykuję. A teraz muszę się położyć, bo padam z nóg. Dobranoc, Kate  Dobranoc,
mała.
Kate patrzyła przez chwilę, jak Shirley w podskokach wbiega na schody, a potem zrobiła
sobie jeszcze jedną herbatę. Wcale jej nie cieszyła ta raptowna odmiana w życiu siostry. Już
zauroczona? Po jednej, jedynej randce? W ciągu minionych piętnastu lat Kate umawiała się z
niezliczonymi mężczyznami i nigdy, przenigdy nie czuła się tak, jak w tej chwili Shirley.
Całowała się z bogaczami w luksusowych wersjach samochodów, z biedakami na zasiłku, z
ojcami rodzin i awangardowymi muzykami z miejscowych kapel rockowych. Miała romanse z
przedstawicielami obu stron religijnej barykady, z czarnoskórym studentem uniwersytetu Queens, z
amerykańskim turystą, który przez jakiś czas pracował w jej ulubionej pizzerii.
Chodziła z policjantem z Lisburn i z nastolatkiem notowanym przez policję za zakłócanie
porządku publicznego. Lecz gdyby miała być ze sobą szczera, nigdy, ani razu nie czuła, że mogłaby
się zakochać. Cieplejszym uczuciem darzyła swoje torebki.
Kate wpadła w panikę. Nie może pozwolić, by to mała Shirley zakochała się pierwsza.
Rozejrzała się po małej kuchni, jakby widziała ją pierwszy raz w życiu. Przedmioty, wśród
których wyrosła, znane jej tak samo jak własna twarz w lustrze, wydawały się obce i groz
ne.
Oprawiony w ramki obrazek z Aniołem Stróżem, wiszący nad kuchenką, przypomniał
jej, że kiedyś zwędziła pięć funtów z koperty przeznaczonej na ofiarę w kościele i zastąpiła
je ulotką firmy wymieniającej okna. Wydała pieniądze na słodycze pewna, że wszystkich
przechytrzyła, dopóki do drzwi nie zadzwonił proboszcz. Okazało się, że na ulotce widniał
adres państwa Winters. Powinna była dostać lanie za ten śmiertelny grzech wobec niebios,
ale ojciec zbył cały incydent śmiechem, nazwał ją paskudnym łobuzem i dołożył brakującą kwotę.
Pomyślała wtedy, że nigdy nie pokocha żadnego mężczyzny tak jak jego.
Otarła łzę z kącika oka i zjadła kawałek zimnej grzanki.
Na uśpionej kuchence czekała cierpliwie kolekcja niedobranych garnków z zanurzonymi w
wodzie ziemniakami i jarzynami na jutro. Matka nie miała zwyczaju się kłaść, dopóki nie L R
przygotowała obiadu na następny dzień. Obok tylnych drzwi wbity był mały mosiężny
haczyk z jednym kluczem, tym od szopy. Nigdy nie mieli kluczyków do samochodu. Ojciec orzekł,
że niepotrzebny mu samochód, skoro ubezpieczenie go kosztuje fortunę. Kate podejrzewała jednak,
że co najmniej tak samo ważnym jak finanse powodem tej decyzji było jego nerwowe usposobienie.
Jeśli musiał się dostać gdzieś dalej, wsiadał na stary czarny rower.
Na półce stały dwa artystyczne słoje na biszkopty, prezent od jakiejś dalekiej krewnej, która
przeniosła się do Anglii i zamieszkała w Luton. Nie pasowały do ich pospolitej kuchni, ale pani [ Pobierz całość w formacie PDF ]