[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Emily... - Z tonu jego głosu wywnioskowała, \
e ma nad nim
pewną władzę, choć nie mogła dociec, na czym ona polega.
Zaraz jednak i to zrozumiała. Przypomniało jej się, \
e gdyby
pokazała się teraz dziennikarzom, Donald wyszedłby na kompletnego
głupka. W skali krajowej. A jeśli miała ocalić swoją skórę, powinna
natychmiast pojawić się na scenie wydarzeń.
- Wiem. W twoich oczach zawsze byłam wzorem potulności. -
Padłaby trupem na miejscu, gdyby miała powiedzieć, \
e zawsze była
słomianką. - Ale słowo ci daję, Donaldzie, \
e jeśli nie sprostujesz
swoich rewelacji, zrobię to za ciebie. Ta kobieta, która zginęła w
samochodzie, była \
oną Michaela.
Przez chwilę Donald patrzył na nią zaskoczony, jakby nie mógł
sobie przypomnieć, o kogo chodzi.
- Chamberlaina? Chcesz powiedzieć, \
e \
ona go znalazła, chocia\

FBI nie mogło? Z
więte słowa, od razu tak powiedziałem, chocia\

wtedy nie sądziłem, \
e przepowiednia tak idealnie się sprawdzi.
- Pozwolisz, \
e nie będę ci gratulować. śona go znalazła i chciała
zabić. Dlaczego nie, skoro równie\
za pierwszym razem wydała go
FBI? Ale tu mam ciekawostkę dla ciebie. Z prawem wyłączności.
Bomba pod samochodem była przeznaczona dla mnie. Nie dla
Michaela i nie dla jego \
ony.
- Dla ciebie? - Zdumiał się Donald, po czym pogardliwie się
skrzywił. - Kto nastawałby na twoje \
ycie?
Emily bez słowa obróciła się na pięcie i ruszyła w stronę
samochodów, ale Donald chwycił ją za ramię.
- W porządku, przepraszam. To przez niego stałaś się
taka jak teraz, prawda? Co się stało z uroczą Emily,
0którą tak się troszczyłem?
- Bomby pod samochodem. Napastnicy z bronią w ręku. Wyciąganie
kul z czaszek. Duchy. Wszystko to zaliczyłam. Co zamierzasz zrobić z
najnowszą informacją?
- śe w powietrze wyleciała \
ona Chamberlaina? Emily patrzyła
na niego w milczeniu.
- Zgoda, coś wymyślę, \
eby oczyścić twoje imię.
- Radzę ci się postarać, bo jeśli nie, to ja tak zapaćkam twoje, \
e nikt
nie będzie na ciebie głosował w \
adnych wyborach.
- Ty nie jesteś tą samą Emily, którą znałem.
- To dobrze. Masz wyjaśnić, \
e w tej całej historii jestem niewinną
ofiarą i nikt nie wie, gdzie się podziewam.
1nie \
yczę sobie, \
eby szczuć na mnie FBI.
- Mo\
e powiem, \
e jesteś w areszcie prewencyjnym.
Co ty na to?
- Wszystko jedno, moje imię ma być oczyszczone powiedziała
stanowczo, potem zdjęła cię\
ki kombinezon i hełm i podała je
Donaldowi.
Gdy odwróciła się do niego plecami, spytał:
- Emily, kto próbuje cię zabić i dlaczego miałby to robić ?
- Bóg wie - odparła przez ramię, odchodząc w głąb lasu.
- A co ze ślubem? - zawołał za nią Donald.
Odwróciła się jeszcze i przesłała mu słodziutki uśmiech.
- Jak mo\
esz się ze mną o\
enić, Donaldzie? Zapomniałeś, \
e nie
\
yję?
-
Rozdział siedemnasty
Koniec brawury, pomyślała Emily, gdy tylko znalazła się w głębi lasu,
z dala od dziennikarzy. Co teraz miała zrobić? Nawet przyszło jej do
głowy, \
eby pobiec za Donaldem, rzucić mu się w objęcia i prosić o
przebaczenie.
- Ceną niezale\
ności jest samotność - powiedziała głośno i usiadła na
przegniłym pieńku, oczekując na pomoc i wskazówki z nieba.
- Szukasz mnie? - rozległ się znajomy głos, ale Emily nie spojrzała w
stronę, z której dochodził. Michael porzucił ją, gdy go najbardziej
potrzebowała, czemu więc teraz miałaby być dla niego miła?
On wydawał się jednak obojętny na gniew Emily. Swobodnie
wyciągnął się na trawie u jej stóp, tak \
e musiała się odwrócić, \
eby na
niego nie patrzeć.
- Nie opuściłem cię, przecie\
wiesz. Musiałaś podjąć samodzielną
decyzję, co zrobić ze swym przyjacielem, więc nie mogłem się do tego
wtrącać. Nie wolno mi.
Przez chwilę Emily wpatrywała się w punkt w przestrzeni, potem
poczuła, \
e wzbiera w niej niepohamowana
złość.
- Nie wolno ci się wtrącać - powtórzyła przez zaciśnięte zęby. -
Akurat. Doskonale umiesz to robić. Zamieniłeś moje idealnie uło\
one,
szczęśliwe \
ycie w powieść grozy. Kobieta straszy mnie pistoletem i
parę minut póz
niej wylatuje w powietrze razem z moim samochodem.
Dodam, \
e to była ju\
druga bomba, którą tam podło\
ono, i \
e
samochodu ju\
nie mam. W dodatku kobiety z miasteczka zostawiają
mi na progu najrozmaitsze smakołyki. A teraz człowiek, którego
kocham, okazał się...
Michael podał jej chustkę, więc wydmuchała nos. Niech to diabli.
Zaczynała topić złość we łzach, a wszystko wskazywało na to, \
e
płacze z litości nad sobą.
- Skąd to masz? - spytała, spoglądając na wielki kawał płótna z literą
M wyhaftowaną w rogu.
- Od Madisona. Zawarliśmy rozejm. W zamian za to zgodziłem się
nie publikować prawdy o tym, co stało się za jego \
ycia.
Emily wcią\
nie chciała na niego spojrzeć, nie dała się te\
skusić na
przynętę. Postanowiła, \
e nie sprawi mu satysfakcji i nie spyta, co
naprawdę zaszło w domu Madisona.
- To przykre, \
e historia tworzona przez was, śmiertelników, mo\
e
tak wykręcać fakty. Wszyscy uwa\
ają, \
e kapitan Madison postąpił
niegodnie, \
eniąc się z tą młodą kobietą, ale... - Michael głośno
westchnął. - Mniejsza
o to. Jesteś chyba za bardzo zdenerwowana Donaldem, \
eby słuchać o
kapitanie Madisonie.
Emily w ostatniej chwili ugryzła się w język. Była zdecydowana nie
dać się zbić z tropu.
- Dla ciebie to wszystko jest dobrym \
artem, prawda? Moje \
ycie
legło przez ciebie w gruzach, ale ty potrafisz tylko stroić sobie z tego [ Pobierz całość w formacie PDF ]