[ Pobierz całość w formacie PDF ]

musiała płakać sześć lat temu, była jak kwas sączący się do mózgu. Bo\
e, jakim był
tchórzem. Wiedział ju\
, \
e nigdy nie mógłby powiedzieć jej, i\
między nimi wszystko
się skończyło. Po prostu nie byłby w stanie znieść jej łez.
Teraz te\
nie mógł ich znieść. Wreszcie uległ pokusie i wziął ją w ramiona.
Ku jego zdumieniu nie wyrwała się. Czuł jej dr\
enie, gdy walczyła ze łzami.
Niepewnie uniósł dłoń i otarł kilka wilgotnych kropelek z jej policzków. Czuł się
winny, a jednocześnie rosła w nim nadzieja.
Spojrzał na gęste rzęsy Megan i jego serce zaczęło bić szybciej. Nie sądził, \
e
kiedykolwiek uda mu się ją odnalez
ć, nie mówiąc ju\
o dotykaniu czy tuleniu jej.
Fakt, i\
teraz była tak uległa, wywoływał w nim tęsknotę.
Wolno przesunął dłońmi po wilgotnej twarzy dziewczyny. Jej skóra była miękka i
jedwabista, tak jak to zapamiętał, i wiedział, \
e powinien wycofać się, zanim zrobi
coś, za co otrzyma policzek. Mimo to nie mógł. Mógł tylko pochylić się lekko i
delikatnie musnąć wargami kropelki łez na jej twarzy.
Wydała cichy jęk i przyciągnęła jego głowę bli\
ej. Delikatnie uniósł jej podbródek,
spojrzał w niebieskie oczy. Wyczuwał jej niepewność i wiedział, \
e powinien zacząć
działać teraz, zanim Megan dojdzie, i\
nadal go nienawidzi.
Wolno pochylił głowę, przelękły i niepewny. Nie poruszyła się, choć dał jej na to
więcej czasu, ni\
potrzebowała. Znów ogarnęła go rozpaczliwa nadzieja. A potem
poczuł wargi Meg, miękkie, ciepłe i wyjątkowo chętne.
Starał się zachować dystans, aby Megan nie poznała, \
e reaguje na nią tak
samo jak przedtem. Po raz kolejny przywróciła mu nadzieję, tak jak sześć lat temu.
Odkrył, \
e nawet mały dystans jest za du\
y. Przyciągnął ją do siebie i tylko
konieczność zachowania ostro\
ności sprawiła, i\
zadowalał się pieszczotami warg,
zamiast posiąść to, co było tak blisko i tak bardzo go kusiło.
Zastanawiał się, dlaczego mo\
e stać, skoro czuje taką słabość w kolanach.
Ogarnął go płomień, taki sam, jak sześć lat temu. Musiał osiągnąć coś więcej,
pogłębić pocałunek. Jednak Megan wydała cichy, rozpaczliwy jęk. Niechętnie
odsunął się.
- Meg?
- Myślałam, \
e to się zmieni... \
e nie będzie tak jak przedtem...
Zanim ją porzucił. Zdawało mu się, \
e usłyszał te nie wypowiedziane słowa.
Przeszył go dreszcz.
- Meggie - zaczął, lecz urwał, nie wiedząc, co mo\
e powiedzieć.
- Megan - rzuciła z uporem. - Meggie ju\
nie istnieje.
Drgnął. Odrzucała wspomnienia, tak bolesne dla niej i tak słodkie dla niego.
Kiedy się odezwał, jego głos brzmiał łagodnie.
- W takim razie kto mnie teraz całował? Zacisnęła wargi, lecz odpowiedziała
spokojnie:
- Chciałam sprawdzić, czy nadal jestem głupia i nie widzę tego, co oczywiste.
- A więc to był test?
- Mo\
na tak powiedzieć. - Kąciki ust Megan opadły. - Przypuszczam, \
e masz
pewność, i\
przegrałam, prawda? śe skoro mnie tylko pocałujesz, natychmiast
23
rozpalę się, jak kiedyś.
- A było tak? - udało mu się wykrztusić.
- Czy się rozpaliłam? Tak - przyznała szczerze, rumieniąc się. - Więc sądzę, \
e
oblałam test, ale w pewnym sensie zdałam go. Widzisz, teraz jest inaczej. Meggie
była głupia. Wiedziała tylko, \
e cię pragnie. Ja być mo\
e nadal cię pragnę, ale
wiem, \
e nie stać mnie na to, by ci ulec. Właśnie dlatego Meggie ju\
nie istnieje.
Dev miał ochotę krzyczeć, słysząc te słowa, choć ton głosu Megan był neutralny
i pozbawiony sarkazmu. Odezwał się po chwili:
- Przykro mi. Meggie była wyjątkową osobą.
- W jej oczach ujrzał smutek. - Czasami musi ci jej brakować - rzucił i wyraz jej
oczu powiedział mu, \
e trafił w dziesiątkę.
Po chwili zerknęła na coś za jego ramieniem. Obrócił się i ujrzał nadchodzących
mę\
czyzn. Meg wło\
yła okulary i poprawiła włosy.
- ...porozmawiać z nimi, ale nic ci nie mogę obiecać - powiedział Harlan,
zbli\
ając się do samochodu.
- Ich decyzje nie zale\
ą ode mnie.
- Wiem - rzucił Mason zniecierpliwionym tonem. - Ale ty masz wpływy.
Posłuchają cię.
- Ju\
mówiłem, \
e z nimi porozmawiam - powtórzył Harlan lekko zirytowany. -
Mówiłem te\
, \
e niczego nie mogę ci obiecać.
- Gdybyś tylko mógł ich nakłonić do poparcia... - Mason przerwał nagle, jakby
uświadomił sobie obecność Deva i Megan.
- Skończyliśmy, kochanie. Przepraszam za to, \
e kazaliśmy ci czekać tak długo.
- Nic nie szkodzi, tato. - W jej głosie nie wyczuwało się \
adnych emocji. -
Mogłam popracować nad twoim przemówieniem.
Harlan uśmiechnął się.
- Moja córka nigdy nie jest niczym usatysfakcjonowana. Powiedziałem ci
wczoraj, \
e jest świetna.
- Czy chodzi o przemówienie, które wygłosisz na bankiecie w związku z
rozdaniem nagród policyjnych? - zapytał Mason.
Harlan skinął głową.
- To jedna z moich ulubionych imprez. Byłem szczęśliwy, kiedy dostałem
zaproszenie. - Uśmiechnął się. - To łatwe, kiedy Meg przygotowuje mi piękną mowę
na podstawie moich szczątkowych notatek.
Kiedy Megan wzruszyła ramionami, Harlan zerknął na Deva i znów na córkę. [ Pobierz całość w formacie PDF ]