[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Chyba tak.
 Szczęście indywidualne się nie liczy  rzekł Peters poważnie.  Trzeba dążyć do
szczęścia wszystkich, do braterstwa ducha! Robotnicy wolni i zjednoczeni, posiadający środki
produkcji, powinni odciąć się od podżegaczy wojennych i innych nienasyconych chciwców,
którzy trzymają wszystko w swoich łapach. Nauka jest dla wszystkich. Nie wolno pozwolić,
by zawładnęła nią taka czy inna siła.
 Tak  dodał Ericsson ze zrozumieniem  ma pan rację. Władza powinna należeć do
naukowców. To oni powinni rządzić światem. Oni i tylko oni są ludz
mi. I tylko nadludzie się
liczą. Pozostali to niewolnicy, których, oczywiście, należy dobrze traktować. Ale to tylko
niewolnicy.
Hilary oddaliła się od grupy. Po kilku chwilach dogonił ją Peters.
 Wygląda pani na przerażoną  zauważył wesoło.
 Bo chyba jestem.  Roześmiała się krótko.  Oczywiście, doktor Barron ma zupełną
rację. Jestem tylko kobietą, nie prowadzę badań z dziedziny chirurgii czy bakteriologii. Chyba
nie mam specjalnie lotnego umysłu. Należę do tych idiotek, którym zależy na szczęściu.
 Cóż w tym złego?  zapytał Peters.
 Chyba nie pasuję do tego towarzystwa. Widzi pan, jestem tylko żoną, która chce się
połączyć z mężem.
 Bardzo słusznie. Reprezentuje pani wartości podstawowe.
 A
adnie pan to ujął.
 Bo to prawda. Bardzo zależy pani na mężu?  zapytał przyciszonym głosem.
 Czy byłabym tutaj, gdyby mi nie zależało?
 Chyba nie. Podziela pani jego poglądy? Przypuszczam, że jest komunistą?
Hilary postanowiła nie udzielać bezpośredniej odpowiedzi.
 Jeśli już o tym mowa, czy w naszej grupce nie zauważył pan czegoś dziwnego?
 Czego na przykład?
 Mimo że dążymy do tego samego miejsca, nasze poglądy mocno się od siebie różnią.
Peters zamyślił się.
 Chyba coś w tym jest. Nie zastanawiałem się specjalnie, ale chyba ma pani rację.
 Wydaje mi się  ciągnęła Hilary  że doktor Barron jest zupełnie apolityczny! Chce
tylko pieniędzy na eksperymenty. Helga Needheim przemawia jak faszystka, nie jak
komunistka. A Ericsson&
 Co z Ericssonem?
 Boję się go. Ma umysł niebezpiecznie owładnięty jedną ideą. Jest jak szalony
naukowiec z jakiegoś filmu.
 Ja wierzę w braterstwo ludzkości, pani jest kochającą żoną, a nasza pani Calvin Baker?
Jak ją sklasyfikujemy?
 Nie wiem. To wyjątkowo trudny przypadek.
 Tego bym nie powiedział. Raczej łatwy.
 Czyżby?
 Wydaje mi się, że chodzi tu głównie o pieniądze. Jest tylko dobrze naoliwionym
trybikiem w maszynie.
 Ona też mnie przeraża  wyznała Hilary.
 Dlaczego? Dlaczego, do licha, ona panią przeraża? Nie ma w niej nic z szalonego
naukowca.
 Przeraża mnie swoją zwyczajnością. Jest taka, jak wszyscy normalni ludzie. A jednak
bierze udział w tej akcji.
 Partia jest realistyczna. Zatrudnia najlepszych  rzekł Peters surowo.
 Ale czy ktoś, kto pragnie tylko pieniędzy, jest najlepszym pracownikiem? Czyż nie jest
możliwe, że przejdzie do konkurencji?
 To zbyt wielkie ryzyko  odparł spokojnie Peters.  Pani Calvin Baker jest
inteligentną kobietą. Nie sądzę, by je podjęła.
Hilary nagle zadrżała.
 Zimno pani?
 Tak, trochę.
 Rozruszajmy się.
Spacerowali przez chwilę tam i z powrotem. W pewnym momencie Peters zatrzymał się i
podniósł coś z ziemi.
 Proszę. Sieje pani drobiazgi.
 O tak, to perła z mojego naszyjnika.  Hilary wyjęła mu kuleczkę z dłoni.  Zerwał
mi się& wczoraj. Wydaje się, że całe wieki temu!
 Nie są chyba prawdziwe? Hilary uśmiechnęła się.
 Nie, oczywiście, że nie. To sztuczna biżuteria.*
Peters wyjął z kieszeni papierośnicę.
 Sztuczna biżuteria powtórzył. Co za nazwa!
Poczęstował ją papierosem.
 Rzeczywiście, tutaj brzmi głupio  przyznała.  Jaka dziwna papierośnica! Bardzo
ciężka.
 Jest z ołowiu. To pamiątka wojenna. Została zrobiona z odłamka bomby, która
przypadkiem tylko nie rozerwała mnie na strzępy.
 Był pan na wojnie?
 Byłem jednym z chłopców, którzy łaskotali takie zabawki, żeby usłyszeć wielkie
 bum . Ale nie mówmy o wojnie. Skoncentrujmy się na przyszłości.
 Dokąd zmierzamy?  zapytała Hilary.  Nikt mi nie chce powiedzieć. Czy&
*
W oryginale: costume jewellery  sztuczna biżuteria; dosłownie: kostiumowa, sceniczna biżuteria.
Ponieważ bohaterowie byli właśnie poprzebierani, rzeczywiście mogło to zabrzmieć śmiesznie.
Powstrzymał ją.
 Lepiej nie spekulować  zauważył.  Musimy jechać, dokąd nam każą, i robić to, co
nam każą.
Hilary ogarnął nagły gniew.
 A pan lubi być ciągle musztrowany? Pozbawiany prawa do własnego zdania?
 Jestem przygotowany na to, co nieuniknione. A to j e s t nieuniknione. Musimy
osiągnąć światowy pokój, światową dyscyplinę i światowy ład.
 Czy to w ogóle możliwe?
 Wszystko jest lepsze od zamętu, w którym żyjemy. Prawda?
Przez chwilę mało brakowało, by pod wpływem znużenia, samotności i niezwykłego
piękna porannej zorzy Hilary dała się ponieść pasji i gorąco zaprzeczyła. Chciała powiedzieć:
 Dlaczego oczerniasz świat, w którym żyjemy? Są w nim i dobrzy ludzie. Czyż zamęt nie
jest lepszą pożywką dla życzliwości i indywidualizmu niż ustrój, do którego dążysz; ustrój,
który jednego dnia wydaje się zwycięstwem, a następnego  klęską?
Wolę nasz świat, pełen czujących, choć niedoskonałych istot ludzkich, od świata
perfekcyjnych robotów, które odrzucają jak zbędny balast wyrozumiałość i litość .
Ale powstrzymała się na czas. Zamiast tego, z premedytacją udając entuzjazm, rzekła:
 Oczywiście, że ma pan rację. Byłam zmęczona. Muszę się podporządkować i myśleć o
przyszłości.
Wyszczerzył zęby w uśmiechu.
 Tak już lepiej.
ROZDZIAA
X
Podróż we śnie. Z każdym dniem Hilary utwierdzała się w tym przekonaniu. Wydawało
się jej, że całe życie podróżuje w towarzystwie tej piątki nie pasujących do siebie ludzi. Z
utartego szlaku zjechali na bezdroża. Wszakże nie można było tej podróży określić mianem
ucieczki. Wszyscy znalez
li się tu z własnego wyboru. Z tego, co wiedziała, żadne z nich nie
popełniło przestępstwa, nie szukała ich policja. A. jednak tak wiele wysiłków wkładano w
zacieranie śladów. Czasami zastanawiała się nad tym. Przecież nie byli zbiegami. To tak,
jakby udawali kogoś, kim nigdy nie byli.
W jej przypadku wniosek ten był w stu procentach prawdziwy. Opuściwszy Anglię jako
Hilary Craven, przekształciła się po drodze w Oliwię Betterton. Może właśnie stąd brało się
dziwne uczucie nierealności. Gładkie polityczne slogany z każdym dniem łatwiej
przechodziły jej przez gardło. Wypowiadała je z coraz większą żarliwością, zapewne ulegając
wpływowi swych towarzyszy.
Teraz wiedziała, że się ich boi. Nigdy wcześniej nie przebywała tak blisko ludzi
genialnych. Dostrzegła w nich coś nienormalnego, przekraczającego zwyczajne zmysły i
uczucia. Wprawdzie różnili się, ale każdy z nich płonął jakimś dziwnym żarem, każdy miał [ Pobierz całość w formacie PDF ]