[ Pobierz całość w formacie PDF ]

fascynujące.
Kiedy skończyła, rozległo się czyjeś głośne westchnienie. Potężnie
zbudowany, tęgi mężczyzna o białych, przyciętych na jeża włosach,
przeciskał się do Sebastiana.
 Ach, mój zacny Sebastianie, oto jestem i chcę natychmiast
rozmawiać z tą młodą damą.
Sebastian poprowadził go przez pokój do Jane. Radmaager ujął jej
obie dłonie i dokładnie się jej przyjrzał.
 Tak  powiedział w końcu.  Z
wietna konstrukcja fizyczna.
Powiedziałbym, że trawienie i krążenie, jedno i drugie wspaniałe. Daj
mi swój adres, dziecino, bym mógł cię odwiedzić. Zgoda?
Ci ludzie są szaleni, pomyślał Vernon. Spostrzegł jednak, że Jane
Harding potraktowała ten incydent jako rzecz naturalną: zapisała
adres, porozmawiała z Radmaagerem przez kilka minut i, jak gdyby nic
się nie stało, dołączyła do Joe i Vernona.
 Na Sebastiana zawsze mogę liczyć, to dobry przyjaciel 
zauważyła.  Wie, że Radmaager rozgląda się za Solvejgą, do swojej
nowej opery, Peer Gynt. To dlatego zaprosił mnie na dzisiejszy
wieczór.
Joe podniosła się i poszła porozmawiać z Sebastianem. Vernon i
Jane zostali sami.
 Powiedz mi  Vernon zacinał się trochę  ta pieśń, którą
śpiewałaś&
 O padającym śniegu?
 Nie, nie ta, ostatnia. Ja& ja słyszałem ją całe lata temu, kiedy
byłem dzieckiem.
 Dziwne. Do tej pory sądziłam, że to rodzinny sekret.
 Z
piewała mi ją pielęgniarka ze szpitala, kiedy leżałem ze
złamaną nogą. Podobała mi się ogromnie, lecz nigdy bym nie pomyślał,
że kiedyś znów ją usłyszę.
 Czyżby tą pielęgniarką była moja ciocia Frances?
 Ależ tak! Niania Frances. To naprawdę twoja ciocia? I co się z
nią dzieje?
 Nie żyje od wielu lat. Zaraziła się dyfterytem od jakiegoś
pacjenta.
 Och, tak mi przykro.  Przerwał, zawahał się, po czym wybuchnął:
 Zawsze będę ją pamiętał. Ona była& tak, to prawda, była dla mnie,
dla dziecka, cudowną przyjaciółką.
Zielone oczy przyglądały mu się ze spokojną życzliwością. Już
wiedział, kogo przypomina mu Jane Harding, kogo przypominała mu od
pierwszej chwili, kiedy ją zobaczył: nianię Frances.
 Podobno komponujesz  powiedziała cicho.  Sebastian mówił mi o
tobie.
 Tak, a przynajmniej próbuję.
Znów przerwał i znów się zawahał. Ależ& ależ to szalenie
atrakcyjna kobieta, pomyślał. Czy podoba mi się? Dlaczego się jej
boję?
Nagle ogarnęło go dziwne podniecenie. On potrafi komponować,
potrafi coś tworzyć& wie, że potrafi&
 Vernonie!
To wołał go Sebastian. Vernon podniósł się i został przedstawiony
Radmaagerowi. Wielki człowiek był uprzejmy i życzliwy.
 Jestem zainteresowany tym, co mi powiedział o twojej pracy mój
młody przyjaciel.  Zaczął bez żadnych wstępów i położył rękę na
ramieniu Sebastiana.  On jest bardzo bystry, ten mój przyjaciel. I
mimo młodego wieku, rzadko się myli. Umówimy się na spotkanie, byś
mógł pokazać mi to, co robisz.
Poszedł dalej. Vernon drżał z podniecenia. Czy rzeczywiście do
tego dojdzie? Wrócił na podłogę, do Jane. Uśmiechnęła się, kiedy
siadał koło niej. Nagle zamiast radości pojawiło się zniechęcenie. I
jaki z tego pożytek? Przecież jest przywiązany, przywiązany na dobre
do wujka Sydneya i do Birmingham. Nie da się komponować muzyki,
dopóki nie poświęci się jej całego swojego czasu, wszystkich myśli,
całej duszy.
Vernon poczuł żal naci samym sobą. Los go skrzywdził, los go
unieszczęśliwił, a pocieszenia znikąd. Kochana Nell, jedyna, która
zawsze go rozumie. Podniósł wzrok i zauważył, że Jane Harding go
obserwuje.
 Czy coś się stało?
 Chciałbym umrzeć  wyznał Vernon gorzko. Jane uniosła lekko
brwi.
 Nic łatwiejszego. Wystarczy wejść na najwyższą kondygnację tego
budynku i rzucić się w dół.
Nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Spojrzał na nią z urazą,
lecz jej trzez
we, spokojne spojrzenie rozbroiło go.
 Obchodzi mnie jedna jedyna rzecz na świecie  powiedział z
przejęciem.  Komponowanie muzyki. Jestem pewien, że potrafiłbym to
robić, a przecież muszę tkwić w jakimś przebrzydłym interesie,
którego nienawidzę. Harówka dzień po dniu! To przyprawia mnie o
mdłości.
 Więc dlaczego z tym nie skończysz?
 Nie mogę.
 Nie możesz? A może po prostu nie chcesz?  rzuciła obojętnie.
 Czyż nie powiedziałem ci, że komponowanie jest dla mnie rzeczą
najważniejszą na świecie?
 Więc dlaczego nie komponujesz?
 Bo nie mogę.
Męczyła go. Zdawała się nic nie rozumieć. Hołdowała wygodnemu
przekonaniu, które można było zawrzeć w dwóch słowach: chcieć to móc. [ Pobierz całość w formacie PDF ]