[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Nie chciałem, żebyś się o tym dowiedział. Dałem ci pastylki, prawda? Nie
powinieneś mnie szpiegować.
- Poprzedniej nocy - mówił Cleve - też nie spałem. Billy mrugnął oczami jak
oszołomiony ptak, głowę miał lekko przekrzywioną.
- Jesteś durniem - powiedział. - Jakim ty jesteś durniem!
- Czy ci się to podoba, czy nie, ta cała sprawa dotyczy także i mnie, wiesz? Mam sny.
- Tak? - blade czoło przecięła zmarszczka. - Tak. Z
nisz miasto, prawda?
- Co to za miejsce, Billy?
- Przeczytałem kiedyś coś takiego:  Umarli mają swoje drogi". Znasz to? No, więc...
oni też mieszkają w miastach.
- Umarli? Masz na myśli jakieś miasteczko duchów?
- Nigdy nie chciałem, żebyś się w to wplątał. Byłeś dla mnie lepszy niż wszyscy.
Przecież uprzedziłem cię, że mam tu interes do załatwienia.
- Z Taitem?
- Zgadza się.
Cleve miał ochotę się roześmiać. Cała ta opowieść - miasteczko umarłych? -
wydawało się stekiem bzdur. A jednak jego zmordowany umysł nie podsunął mu ani jednego
bardziej prawdopodobnego wyjaśnienia.
- Dziadek zabił swoje dzieci - mówił Billy - ponieważ nie chciał, by odziedziczyło to po
nim następne pokolenie. Póz
no się o wszystkim dowiedział, wiesz? Zorientował się, że różni
się od zwykłych ludzi dopiero wtedy, kiedy miał już żonę i dzieci. Był inny. Ale nie chciał tego,
co mu dał los i nie chciał, by jego dzieci i wnuki miały tę samą moc. Zabiłby się i skończył
całą sprawę, ale mojej matce udało się uciec. Nim zdążył ją odnalez
ć i zabić, został
aresztowany.
-1 powieszony. I pogrzebany. Zniknął.
- Powieszony, pogrzebany, nie zniknął. Nikt nie znika, Cleve. Nigdy.
- Przyszedłeś tu, żeby go odszukać?
- Nie tylko. Chciałem, żeby mi pomógł. Kiedy miałem dziesięć lat zorientowałem się,
co potrafię. Nie całkiem świadomie, ale miałem talent. I bałem się. Oczywiście, że się bałem,
to było dla mnie coś nieznanego, coś strasznego.
- Ta przemiana... umiałeś to robić?
- Nie. Tylko wiedziałem, że mogę. Jestem tu, żeby dziadek mnie nauczył. %7łeby
pokazał mi jak . Nawet teraz... - Billy spojrzał na swe chude ramiona - ...kiedy on mnie uczy
...ból jest niemal nie do zniesienia.
- To po co to robisz?
Chłopiec spojrzał na Cleve'a, zdumiony.
- %7łeby nie być sobą; by stać się mgłą i cieniem. By zostać kimś strasznym. - Wydawał
się być szczerze zdziwiony jego niedomyślnością.  A ty byś tego nie zrobił?
Cleve potrząsnął głową.
- To, czym stałeś się zeszłej nocy, było potworne. Billy przytaknął mu w milczeniu.
- Dziadek też tak myślał. Podczas procesu nazwał się odmieńcem. Oczywiście nie
wiedzieli, o czym mówi, ale tak właśnie powiedział.
Wstał i powiedział: , Jestem pomiotem Szatana" - Billy uśmiechnął się do tej myśli -
 Jestem pomiotem Szatana, na miłość boską powieście mnie i pogrzebcie!" Teraz zmienił
zdanie. Nasza era jest stara i zmęczona; potrzeba jej nowych plemion. - Spojrzał przenikliwie
na Cleve'a.  Nie bój się, nie skrzywdzę cię, jeśli nie będziesz chlapał językiem. Nie zrobisz
tego, prawda?
- A co mógłbym powiedzieć, żeby nie wyjść na szaleńca? - głos Cleve'a był łagodny. -
Nie, nie będę chlapał językiem.
- To dobrze. Za jakiś czas wyjdę stąd, a potem ty wyjdziesz. I będziesz mógł
zapomnieć.
- Bardzo w to wątpię.
- Kiedy już odejdę, nie będziesz nawet śnił. Dzielisz moje sny tylko dlatego, że sam
masz słaby talent. Uwierz mi. Nie masz się czego bać.
- Miasto...
- Co z miastem?
- Gdzie są jego mieszkańcy? Nigdy nikogo nie widziałem. Nie, to nie całkiem prawda.
Widziałem raz mężczyznę z nożem... odchodził na pustynię...
- Nie potrafię ci pomóc. Sam jestem tam gościem. Wiem tylko tyle, co mówi mi
dziadek; że miasto zamieszkują umarli. Cokolwiek tam widziałeś, zapomnij. To nie twój
świat. Ty jeszcze nie umarłeś.
* * *
Czy to rozsądnie wierzyć umarłym na słowo? Czy sam akt śmierci oczyścił ich ze
zdolności czynienia wszelkiego rodzaju zła tak, że granice przekroczyli jako święci? Cleve
nie potrafił uwierzyć w coś aż tak naiwnego. Znacznie bardziej prawdopodobne, że przeszli
przez wrota śmierci ze wszystkimi swymi talentami, tymi dobrymi i tymi złymi, i czynią z nich
użytek jak potrafią. Toteż w raju szewcy nadal będą pracować, prawda? Głupio byłoby
sądzić, że po śmierci zapomną, jak robić buty.
Więc być może Edgar Tait kłamał, mówiąc o mieście. Być może Billy nie dowiedział
się o nim wszystkiego? Co z głosami na wietrze? Co z mężczyzna. który rzucił nóż na ziemię
wręcz usłaną narzędziami mordu, a póz
niej poszedł Bóg wie gdzie? Co to był za rytuał?
Teraz - kiedy zapasy strachu już się wyczerpały i nie pozostał mu nawet fragment
nieskażonej rzeczywistości, którego można byłoby się trzymać - Cleve nie widział powodu,
by nie udać się do miasta dobrowolnie. Cóż mogło tam być takiego, na tych pełnych pyłu
uliczkach, czego potworność przewyższałaby to, co widział na dolnej pryczy i co przydarzyło
się Lowellowi i Naylerowi. Przy tych okropieństwach miasto wydawało się rajem. Jego puste
uliczki i place wręcz promieniowały spokojem i Cleve miał wrażenie, że tam wszystko się
skończyło, że gniew i rozpacz minęły że wnętrza (łazienka z prysznicem, z którego leciała
woda, wypełniona po brzegi filiżanka) widziały najgorsze i pragnęły już tylko trwać
niezmiennie przez tysiąclecia. Kiedy nadeszła noc, a wraz z nią sen, i znów trafił do miasta,
wszedł w nie nie jak żołnierz na terytorium wroga, lecz jak gość pragnący odprężyć się przez
chwilę w miejscu, które zna zbyt dobrze, by się zgubić, lecz nie aż tak dobrze, by się nim
znudzić.
Było tak, jakby - po raz pierwszy nie wyczuwając strachu - miasto się dlań otworzyło.
Idąc po ulicach, jak zwykle na okrwawionych stopach, Cleve odkrył, że drzwi są szeroko
otwarte, że zasłony na oknach zostały odsunięte. Nie odrzucił tego zaproszenia, lecz zaczął
dokładniej oglądać domy i mieszkania. Im bliżej się im przyglądał, tym jaśniej widział, że nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]