[ Pobierz całość w formacie PDF ]

niu poszła do kuchni po talerze i serwetki. - Jak się
trzyma Liz? - zapytała.
- ZdumiewajÄ…co dobrze. Marleen i Frank wspiera­
jÄ… jÄ…, jak mogÄ….
- Będą musieli. - Wróciła z talerzami. - Chyba
zdają sobie sprawę z tego, że będzie im potrzebna
pomoc psychologa.
- Rozmawiali już o tym z doktor Mailer. Obiecała,
że pomoże im znalez
ć dobrego terapeutę. - Bez po-
192
śpiechu pokroił pizzę i nałożył ją na talerze, a potem
zaczÄ…Å‚ mówić, uważnie dobierajÄ…c sÅ‚owa. - Po pierw­
sze, chciałbym ci podziękować. I proszę, nie przerywaj
mi, Thea, bo muszę to wreszcie z siebie wyrzucić.
- W porządku. - Usiadła i wzięła kawałek pizzy. -
Wyrzuć to z siebie.
- Nie mówię tylko o naszej oficjalnej współpracy
oraz twojej roli w odnalezieniu Liz i odbiciu jej z rÄ…k
tych drani. Jestem ci nieskończenie zobowiązany, ale
to sprawa zawodowa. Nie masz nic do popicia?
- W kuchni jest trochÄ™ burgunda.
- Ja przyniosÄ™  powiedziaÅ‚, widzÄ…c, że siÄ™ pod­
nosi.
- Jak chcesz. - Althea wzruszyła ramionami i znów
siÄ™gnęła po widelec. Gdy Colt wróciÅ‚ z butelkÄ… i dwo­
ma kieliszkami, kończyła drugi kawałek. - Musiałam
być potwornie zmęczona, skoro nie zauważyłam, że
umieram z głodu.
- Wobec tego nie muszę cię przepraszać, że cię
obudziłem. - Napełnił oba kieliszki, nie napił się
jednak, tylko mówiÅ‚ dalej: - Po drugie, chcÄ™ ci po­
dziękować za opiekę nad Liz. Myślałem, że wystarczy
ją stamtąd wyciągnąć, robiąc to, co cię tak irytuje, czyli
odgrywając rycerza na białym koniu. Tymczasem
okazało się, że to nie wystarczy. Nie wystarczy też
powiedzieć jej, że jest już dobrze, że po wszystkim.
Ona potrzebowała ciebie.
- Potrzebowała kobiety.
- Ty nią jesteś. Może liczę na zbyt wiele, ale po
twoim wyjÅ›ciu Liz parokrotnie pytaÅ‚a o ciebie. - Za­
czął obracać w palcach nóżkę kieliszka. - Oni zostaną
tu parę dni. Miałem nadzieję, że jeszcze porozmawiasz
z Liz.
- Nie musisz mnie o to prosić, Colt. - Ujęła go za
rękę. - Ja też się w to zaangażowałam.
193
- Tak samo jak ja. - Podniósł do ust ich splecione
ręce i ucałował dłoń Althei. - Zakochałem się w tobie.
Nie wyrywaj się, proszę. - Wzmocnił uścisk. - %7ładnej
innej kobiecie tego nie powiedziaÅ‚em. Owszem, uży­
wałem innych sformułowań: szaleję za tobą, jesteś dla
mnie kimś szczególnym i tak dalej. Nigdy nie padło
słowo  kocham". Dopiero teraz.
Wierzyła mu. Co gorsza, chciała mu wierzyć. Bądz

ostrożna, nakazała sobie w duchu. Nie spiesz się. Nie
wszystko naraz.
- Posłuchaj, Colt, odkąd się spotkaliśmy, żyjemy
w obłędzie - a znamy się przecież tak krótko. W takich
warunkach człowiek zatraca poczucie proporcji. Mam
na myśli różne problemy, w tym również emocjonalne.
Nie moglibyśmy zwolnić trochę tempa?
ByÅ‚a potwornie zdenerwowana, ale tym razem wca­
le go to nie śmieszyło.
- Nie zdoÅ‚am zmienić tego, co spotkaÅ‚o Liz. I przy­
znam, że trudno mi się z tym pogodzić. Nie mogę
również zmienić moich uczuć do ciebie. Ale z tym
o wiele łatwiej się pogodzić.
- Nadal nie wiem, czego ty tak naprawdÄ™ ode
mnie chcesz, Colt. Boję się też, że nie potrafię ci
tego dać.
- Z powodu tego, co cię wcześniej spotkało,
i o czym opowiadałaś Liz w poczekalni?
- To sprawa między Liz a mną - rzuciła zimno,
zamykajÄ…c siÄ™ w sobie - Nie mieszaj siÄ™ do tego.
Takiej reakcji siÄ™ spodziewaÅ‚ i byÅ‚ na niÄ… przygoto­
wany.
- Wiemy oboje, że to nieprawda. Porozmawiamy
jeszcze na ten temat, kiedy do tego dojrzejesz. - SiÄ™g­
nął po kieliszek. - Słyszałaś, że dają Scottowi szanse
pół na pół, że się wykaraska?
- Słyszałam - odparła z westchnieniem. - Zanim
194
się położyłam, zadzwoniłam do szpitala. Boyd zaczął
już przesłuchiwać Donnera i Kline'a.
- Nie mogę się doczekać, żeby im się dobrać do
skóry. A ty?
- Ja też.
- Wiesz, kiedy usłyszałem te strzały, serce mi
zamarło. - Nieco odprężony, ugryzł kawałek pizzy. -
Pognałem z powrotem, gotowy im dokopać, rozwalam
drzwi, wpadam i co ja widzÄ™? - StuknÄ…Å‚ kieliszkiem
w jej kieliszek, kręcąc głową - Ciebie, z zakrwawioną
twarzą... - Urwał, by dotknąć delikatnie opatrunku
na jej skroni. - Z pistoletami w obu rękach. Olbrzym,
sto trzydzieÅ›ci kilo żywej wagi, wykrwawia siÄ™ u two­
ich stóp. Dwaj inni leżą twarzą w dół, z rękami
za głową. A ty stoisz nad nimi jak bogini Diana
po skończonych łowach, recytując kodeks. Muszę
przyznać, że poczułem się zbyteczny.
- Doskonale siÄ™ spisaÅ‚eÅ›, Nightshade. - WestchnÄ™­
ła cicho. - Chyba zasłużyłeś na to, by usłyszeć, że
bardzo ucieszyłam się na twój widok. Wyglądałeś jak
Jim Bowie w twierdzy Alamo.
- On przegrał.
Pochyliła się, by go pocałować.
- Ale ty wygrałeś.
- My - poprawił, szczęśliwy, że jej usta są tak [ Pobierz całość w formacie PDF ]