[ Pobierz całość w formacie PDF ]

życie. Z naprzeciwka zbiegało w dół siedem młodych dziewcząt. Wołały coś do siebie nawzajem,
pokrzykując radośnie.
111
Każda z nich trzymała gliniany dzban na wodę. Gdy tylko panny dostrzegły zbliżających się
wędrowców, ucichły i zwolniły kroku. Zawstydzone, szeptały coś do siebie i chichotały, zasłaniając
dłońmi usta. Widok dziewcząt bardzo zainteresował zarówno Saula jak i Szymona. Młody Polak był
pod wielkim wrażeniem ich urody. Po prostu nie mógł się napatrzeć. Suknie dziewczyn, sięgające do
kostek, idealnie przylegały do ciał, podkreślając ich smukłe piękno. Chłopak zwrócił uwagę -
pierwszy raz w życiu - jak nieznajome wdzięcznie kołyszą się na boki w rytm swoich kroków. Ich
długie, ciemne, kręcone włosy sprężynowały to w dół, to znów w górę. Polak poczuł, że robi mu się
gorąco, szczególnie na twarzy. Gdy chichocząca, przemiła grupka mijała obu mężczyzn, Saul
zatrzymał się, pokłonił
nisko i powiedział:
-
O piękne panny, proszę, pomóżcie swym sługom! Jestem Saul, syn Kiszą z pokolenia Beniamina, a to
jest Szymon, syn Polaka. Szukamy proroka, który podobno mieszka w tym mieście. Czy może go
znacie?
Zaskoczone dziewczyny zamilkły i znieruchomiały. One również były zauroczone widokiem
wysokiego i urodziwego Saula.
-
O tak! - powiedziała najodważniejsza z nich. Dygnęła przy tym bardzo wdzięcznie.
Szymon, stojąc teraz blisko, wręcz pochłaniał wzrokiem ich piękno: brązowe, duże oczy i ciemne,
wyraz
ne brwi. Chłopak nie mógł się nadziwić, w jaki sposób dziewczęta potrafią podczas mrugania
tak szybko trzepotać swymi długimi rzęsami. Bardzo go to zaciekawiło.
112
-
Prorok Samuel wchodzi właśnie na szczyt wzgórza, bo będzie za chwilę składał ofiarę wraz ze
starszyzną miasta - wyjaśniła dziewczyna.
W pewnym momencie Szymon zauważył, że jedna spośród ślicznotek nie patrzy tak jak inne na Saula,
ale na niego. Skrywała swe spojrzenie i uśmiechniętą, piękną buzię za długimi rozpuszczonymi
włosami, jednak chłopak to zauważył. Uniosła teraz swą dłoń i zaczęła nawijać na palec jeden z
grubych loków. Polak nie miał dotychczas pojęcia, że można robić takie ciekawe rzeczy-1 włosami.
Następnie skierował swój wzrok w dół i tu też spotkała go niespodzianka. Dziewczęta bowiem miały
na nogach cieniutkie sandały. Były one
przewiązane między palcami drobnymi rzemykami. Dziewczyny wyglądały jakby chodziły prawie
boso.
 Mają małe stopy; małe, ale takie jakieś fajne" - pomyślał Szymon.
-
Jeśli się pospieszycie, dzielni mężowie - dodała najodważniejsza z dziewcząt - to zdążycie jeszcze
na tę uroczystość.
Następnie wszystkie, piszcząc radośnie, zerwały się do biegu, podążając dalej w dół, ku studni.
Polak patrzył, jak się oddalały. Nagle ta, która przed chwilą go obserwowała zza rozpuszczonych
włosów, odwróciła się i pomachała do niego zalotnie dłonią. Zaskoczony chłopak nie wiedział jak
się zachować, więc odmachał jej z powrotem; w tej samej chwili rozległ się jeszcze głośniejszy
śmiech wszystkich panien.
113
-
Dobrze ci radzę, chłopie, nie oglądaj się zbyt długo za dziewczynami, bo z nimi są same kłopoty! -
burknął Saul.
-
Przecież ja się w ogóle za nimi nie oglądam. Zresztą, to były same brzydule. Szkoda na nie czasu -
odpowiedział zakłopotany Szymon.  Chyba zwariowałem. Co się ze mną dzieje?" - Polak gadał w
myślach do samego siebie, po czym znów odwrócił się ukradkiem, aby popatrzeć jeszcze choć przez
chwilkę na dziewczęta.
Rori>ztał 14
Gdy obaj mężczyz
ni wdrapali się na szczyt wzgórza, zastali tam wielu zgromadzonych mężczyzn,
stojących wokół wielkiego, płonącego stosu drewna. Wysoki płomień pochłaniał
właśnie ofiarne zwierzę, leżące na drewnianych szczapach polanych oliwą. Gęsty, ciemny dym unosił
się wysoko nad wzgórzem. Mężczyz
ni stali w ciszy, pokornie pochyleni. Wśród nich wyróżniał się
człowiek w białej, powłóczystej szacie. Jego długie włosy opadały na szerokie ramiona, a jasna,
szpakowata broda sięgała aż do piersi. Mężczyzna trzymał w rękach rozwinięty rulon i czytał coś
uroczyście ze świętego zwoju.
Gdy ofiara całkowicie spłonęła, przewodniczący odwrócił się i ruszył wprost ku nowo przybyłym
gościom. Za nim kroczyła cała starszyzna miejska. Zbliżywszy się, mężczyzna zawołał:
115
-
Witajcie, dostojni goście! Czekałem na was, bo już wczoraj oznajmiono mi, że
przyjdziecie.
Obaj przybysze zaniemówili ze zdziwienia.
-
Witaj, synu Kiszą. Cieszę się, że dotarłeś tu szczęśliwie - o wiele niższy Samuel przygarnął
ramieniem Saula i dodał: - Bądz
łaskaw przyjąć moje zaproszenie na uroczystą wieczerzę.
-
Ale, na wszystkich gońców Izraela, my bardzo się spieszymy - wyjaśniał zakłopotany syn Kiszą. -
Powinniśmy być już dawno z powrotem w domu. Mój ojciec zamartwia się, bo...
-
Jeśli chodzi o te oślice, które zginęły wam trzy dni temu - prorok przerwał mu wpół
zdania. - to już nie musisz się nimi martwić, bo znalazły się i wróciły do domu. Zresztą, czyje jest to
wszystko, co Izrael ma wartościowego? Czyż nie należy do ciebie i domu twego ojca?
-
Przecież ja jestem tylko Beniaminitą; pochodzę z najmniejszego pokolenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]