[ Pobierz całość w formacie PDF ]

fortecą, która się jej nie poddaje, jest nadal Kościół. Nie dopuszcza on kobiet
do partnerstwa. Nadal spycha je do roli pomocy mężczyz
nie, matki jego
dzieci. Na jednym biegunie wskazując tę, która uległa szatanowi - Ewę, na
drugim -a do tego powinna współczesna kobieta dążyć -Marię, pokorną i
oddaną Bogu niewiastę. Jan Paweł II czyni piękne, acz puste gesty.
Patronkami Europy ogłasza kobiety. Są nimi Brygida Szwedzka i Katarzyna
ze Sieny oraz Edyta Stein. Jakie przesłanie niosą one współczesnym
kobietom? Brygida Szwedzka (1302-1373) to płodna rodzicielka, matka
ośmiorga dzieci, ale po owdowieniu - zgodnie z zaleceniami Ojców Kościoła
nie wychodzi po raz drugi za mąż, zakłada natomiast zakon Najświętszego
Zbawiciela. Katarzyna Sieneńska (l347-1380) to tercjarka, która własną twarz
zeszpeciła, by matka nie zmuszała jej więcej do małżeństwa, a w mistycznej
ekstazie na palec założyła pierścień z -jak twierdziła - napletka Jezusa. Edyta
Stein (1891-1942) była tzw. przechrztą, %7łydówką, która przyjęła katolicyzm i
wstąpiła do zakonu sióstr karmelitanek. Była
kobietą wykształconą i wyemancypowaną. Niedawne wskazanie Edyty Stein,
czyli św. Teresy Bene-dykty od Krzyża, podczas otwarcia Specjalnej Sesji
Synodu Biskupów dla Europy, za patronkę tego kontynentu niesie więc
pewną nadziej ę. Edyta Stein była zdecydowaną zwolenniczką awansu
kobiety i dopuszczała możliwość kapłaństwa kobiet. Może więc za jej osobą
nastanie w Kościele wreszcie czas, w którym kobieta przestanie być jego
przekleństwem.
Część II
Studia przypadków
5. Seks w Pałacu Apostolskim
Rok 1998 nie należał do najbardziej szczęśliwych dla Jana Pawła II. W
ciągu pierwszych miesięcy tego roku trzy osoby z najbliższego otoczenia
papieża zapłaciły życiem za praktyki homoseksualne. Z
mierć przynieśli im ich
kochankowie, sami zresztą także ginąc.
Jedną z osób, które niemal codziennie spotykały się z papieżem, był
Enrico Sini Luzi - papieski celebrator. Do zadań Luziego należało
wprowadzanie gości Ojca Z
więtego do jego apartamentów. Wolne chwile
Enrico spędzał i to bardzo chętnie w mieszkanku położonym niedaleko
Watykanu, ze współtowarzyszem. Obaj potajemnie utrzymywali stosunki
homoseksualne i ostro zabawiali się uprawiając seks sadomasochistyczny,
wzbogacony o bogatą kolekcję pornokaset z tego gatunku. Czyżby
kochankowie zbyt dosłownie naśladowali bohaterów filmów? Pewnego
styczniowego wieczoru igraszki skończyły się dla Luziego tragicznie, zginął
bowiem w ekscytującym homoseksualnym, sadomasochi-stycznym
uniesieniu.
***
W maju cały świat obiegła o tyle sensacyjna, co tragiczna wiadomość o
zbrodni w Gwardii Szwajcarskiej - elitarnej "armii" mającej na celu ochronę
papieża. Zamordowany został komendant Gwardii Alois Estermann i jego
żona Gladys Romero. Zbrodni dokonał gwardzista - kapral Cedric Tornay, po
czym sam się zastrzelił.
W zasadzie do dziś nie wyjaśniono w pełni całej sprawy. Specjalna
komisja watykańska praco wała przeszło dziewięć miesięcy. Po długim
śledztwie nadal więcej pytań było bez odpowiedzi. Osobne śledztwo
przeprowadził brytyjski dziennikarz, szef rzymskiego biura agencji Associated
Press i korespondent Sunday Times, John Follain. Efektem śledztwa była
książka "City of Secrets" (Miasto tajemnic), opublikowana w setkach tysięcy
egzemplarzy w wielu krajach, oczywiście poza Polską.
Follain ma opinię świetnego dziennikarza śledczego. Wiele lat wcześniej
prowadził dochodzenie w sprawie słynnego terrorysty Carlosa. Komisja
watykańska orzekła, że kapral Tornay był niepoczytalny, działał pod wpływem
narkotyków, a zbrodnię popełnił, bo nie dostał spodziewanego awansu.
Zupełnie innego zdania jest John Follain. Oto kim byli bohaterowie tragedii:
- kapral Cedric Tornay - dwudziestolatek. Nie
zwykle przystojny, posągowo zbudowany, jak okre
ślał go jego przyjaciel, były diakon Bertorello. Jego
atrybuty fizyczne zachwyciłyby wszystkich zwolen
ników coming outu.
- Alois Estermann - służył w Gwardii Szwaj
carskiej 18 lat. Nie był szlachcicem, dlatego w nor
malnych warunkach nie mógł liczyć na dowództwo
tą "elitarną" jednostką. Ten przywilej od wieków przysługiwał tylko dobrze
urodzonym. Los sprawił, że w najtrudniejszym dniu dla papieża -13 maja
1981 roku - zaledwie po kilkunastu miesiącach służby znalazł się w pobliżu
papieskiego samochodu tuż po strzale tureckiego zamachowca. Jako
pierwszy skoczył do pojazdu i podtrzymał ranionego papieża. To związało
obu, dając mu niemożliwy w "normalnych" warunkach awans. Polska gazeta
"Super Express" sformułowała tezę, że Estermann był agentem niemieckich
służb bezpieczeństwa - szpiegiem NRD. Powoływała się przy tym na opinię
szefa wschodnio-niemieckiego wywiadu Markusa Wolffa, co jednak okazało
się nieprawdą. Był członkiem Opus Dei i werbował do tej mafijnej organizacji
nowych członków spośród gwardzistów. Estermann ożenił się z latynoską
pięknością z Wenezueli Gladys Męża Romero. Zdaniem Johna Follaina
małżeństwo to było jedynie kamuflażem, a Estermann był ukrytym
homoseksualistą.
Diakon Bertorello, zapewne korzystając z bogatej wiedzy na temat
gwardzistów twierdził, że co czwarty jest gejem. Był nim także Cedric Tornay.
Zakochany w swoim apodyktycznym dowódcy, choć przez niego ciągle
szykanowany, prześladowany i poniżany. Zapewne znosiłby kolejne obelgi i
awantury, gdyby nie odkrył, że ukochany dowódca zdradza go z innym
gwardzistą.
***
Na tym nie koniec serii seksualnych skandali zza Spiżowej Bramy.
Włoskie wydawnictwo Kaos opublikowało książkę pt. "Via col Yento in Yatica-
no" (Przeminęło z wiatrem w Watykanie). Jej autorem jest Monsignore Luigi
Marinelli, emerytowany już wieloletni pracownik Kongregacji do Spraw
Kościołów Wschodnich. Książka cieszyła się we Włoszech niezwykłym
powodzeniem. Sam Marinelli wezwany został za to przed watykański sąd -
Sacra Rota, do Palazzo delia Cancelleria. Prałat zarzekał się, że nie jest
jedynym jej autorem. Ten zbiór niez
le napisanych relacji pochodził rzekomo
spod piór wielu i to bardzo prominentnych prałatów kurii rzymskiej. Nazwiska
są w książce zmienione, ale tak, że każdy nawet średnio poinformowany
obserwator sceny watykańskiej z łatwością rozpozna prawdziwych bohaterów
dramatu. Tematem opowieści jest seks, pieniądze i walka o władzę. Pełno
jest w książce pikantnych szczegółów o zakonnicach i ich kochankach i
prałatach - gejach. W Rzymie mówi się, że 30 procent opisanych w książce
przypadków to szczera prawda, a 70 procent to autentyczne przypadki.
Czego w tej książce nie ma! Motto książki brzmi: "Nadszedł czas, kiedy
Kościół prosi Chrystusa o wybaczenie za wiele aktów nienawiści i zdrad ze
strony swoich sług, szczególnie tych znajdujących się w najwyższych
władzach kościelnych". [ Pobierz całość w formacie PDF ]