[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Powiedziała. A ty mi o klątwie Cyganki nie powiedziałaś.
- Dziecko, jest dwudziesty wiek, człowiek wysyła sputniki w kosmos, tylko
patrzeć, jak sam poleci, a ty mnie pytasz o klątwę. Sama nie wiem, co o tym
sądzić. Babcia nie ma skłonności do zmyślania, nigdy nie umiała opowiadać bajek,
więc pewnie jakąś Cygankę spotkała, może nawet ta Cyganka coś jej tam
powiedziała głupiego, ale czy można wyciągać poważne wnioski z wróżb? Mnie się
wydaje, że nie.
- Babci pierwsza miłość nieudana, twój narzeczony zginął na wojnie, cioci Zosi
narzeczonego Niemcy rozstrzelali, więc...
- Cioci Zosi?
- Babcia mówiła o jakimś Kacperku..
- Kacperek Surdyk? - uśmiechnęła się mama. - Kacperka to już babcia na siłę
cioci doczepiła, żeby poważniej zabrzmiało. Podobno ciocia durzyła się w moim
Jaśku... Może i tak było, że w Jaśku. Dla mnie z klątwy wynika całkiem inny
wniosek. I choć wiem, że zaraz staniesz okoniem, jednak zapamiętaj sobie, że za
wcześnie nie ma co pchać się w dorosłość. Na to zawsze przyjdzie czas. I nie
trzeba za bardzo wierzyć uczuciom. Miłość wymyślili pisarze, żeby mieć o czym
książki układać.
225
Naczytałaś się i myślisz, że w życiu jest tak, jak w powieści. Nieprawda. %7łycie
kobiety upływa na ciągłym poświęcaniu się, na rezygnowaniu ze swoich ambicji na
rzecz męża, dzieci. Dla nas małżeństwo jest niczym innym jak cierpieniem.
Mężczyz
ni kierują się pożądaniem, a nam zostawiają rozsądek i godzenie się z
rzeczywistością.
Bodaj po raz pierwszy Eleonora użyła słowa  pożądanie". Być może uznała córkę za
odpowiednio uświadomioną, bo za dorosłą z cała pewnością jeszcze nie. Dorosłość
wiązała z samodzielnością, a Mira nawet jajecznicy nie umiała usmażyć, nie
mówiąc o przyszyciu tarczy do rękawa. Na temat klątwy mama niczego więcej nie
dodała.
Uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego zmieniło się dla Miry w katusze. Wpadła na
boisko w ostatniej chwili, kiedy jedenasta a, ustawiona w dwuszeregu, czekała
razem z innymi klasami na obowiązkową porcję przemówień. Dopchała się do Wandy i
zaczęła kręcić głową w prawo, w lewo i cud, że ta głowa w końcu nie spadła z
szyi. Grzegorz stał z Wojtkiem, a Michała nie było. Przez cały apel Mira myślała
o najgorszym: o śnie i klątwie. Widziała swoje szczęście na marach, okryte
śmiertelną bladością. Oczywiście ani jedno słowo z przemówień nie dotarło do jej
świadomości. Gdyby była bardziej przytomna, pewnie usłyszałaby o karygodnych,
nielicujących z socjalistycznym wychowaniem wybrykach ucznia zacnego liceum. Ale
nie była przytomna. Dopiero w klasie, kiedy padły słowa o karnym przeniesieniu
do innej szkoły, otworzyła oczy ze zdumienia. Co takiego mógł zrobić Michał?
Pomylił na uroczystym apelu rocznicę śmierci i urodzin któregoś przywódcy?
Obrzucił kamieniami budynek użyteczności publicznej czy może zrzucił
milicjantowi czapkę z głowy? Wszystko to były czyny wielce naganne, ale do
Michała nie pasowały. On tak ładnie demonstrował luz wobec otaczającej
rzeczywistości, że na pewno nie dał się wciągnąć w żadną awanturę polityczną.
Chuligańskie wyczyny też nie były w jego stylu. Mira
226
bezradnie spojrzała na Wandę i uchwyciła jej współczujące spojrzenie.
Worek z wiadomościami rozsypał się już na korytarzu. Parę osób coś słyszało, coś
wiedziało, tylko nikt dokładnie i do końca.
- Mówię wam, że zgwałcił nieletnią! - gorączkowała się Stasia Folkówna. -
Koleżanka mojej siostry była na tym samym obozie. Nieletnią, rozumiecie!
- A on to niby letni? - zdziwił się Wojtek. - Oboje mieli pecha, i to wszystko,
co można na ten żałosny temat powiedzieć.
Mira poczuła, że wielka pięść wali ją między oczy. Rozpatrywała wiele wariantów
z wyjątkiem skandalu obyczajowego, który zabolał bardziej niż wszystkie inne.
Darowałaby Michałowi największy nawet wygłup, świadomy lub nie, ale zdrady
darować nie mogła. Po tym, co sobie mówili i obiecywali, po miesiącu
zachwytów... Nie mogła.
Paczka znowu się skleiła i ze szkoły wracali w piątkę. Mira nie chciała iść do
Modrego Fartucha, nie chciała na lody do Słodkiej Dziurki. Nie znała takiego
miejsca, w którym mogłaby pomyśleć chwilę w spokoju, i wypłakać się do ostatniej
łzy. Wanda pociągnęła ją za rękę, więc powlokła się ze wszystkimi nad Wisłę.
Szła między Wandą i Grzegorzem, przed nimi Monika błaznowała z Wojtkiem.
Spychali się z krawężnika i mieli z tego wielką uciechę.
Nieszczególnie zaczął się dla Miry ostatni rok liceum. Jeszcze gdzieś przez
miesiąc liczyła, że Michał się odezwie, będzie próbował coś wytłumaczyć. Ale
chyba lepiej się stało, że nie chciał i nie próbował. Pogadała poważnie sama ze
sobą, pozbierała się na tyle, na ile to było możliwe i wróciła do żywych.
- Uwierz mi - powiedziała Wanda - to nie był chłopak dla ciebie. Dziwiłam się
bardzo, że wybrałaś jego, a nie Grzesia Do-mickiego.
- Bądz
cie ścisłe, koleżanko Maniło, to nie ja wybrałam, to mnie wybrano. Nie
wiem, czy to dobrze, czy z
le, ale tak było.
227
- Nie do końca macie rację, koleżanko Nawada. Wybrano was, żeby zrobić na złość
przyjacielowi... Dobrze mówię: przyjacielowi? U dziewczyn to byłoby niemożliwe.
Odbiłabyś mi chłopaka ot tak, żeby zrobić na złość? Zakładam, że miałabym
jakiegoś chłopaka, a ty przynajmniej mizerny powód do zemsty.
- To nie matma, nie nadążam z myśleniem. Co ty opowiadasz?
- Opowiadam to, czego się domyślałam, a co teraz wiem na pewno, bo zasięgnęłam
języka. Nie widziałaś, że odkąd zawiązała się nasza paczka, Grzegorz unosił się
nad tobą jak parasol w deszcz? %7łe od patrzenia robiły mu się takie maślane
oczka? Moim zdaniem, to były typowe objawy zakochania. Najbliższy przyjaciel
musiał coś na ten temat wiedzieć, tak jak ty wiedziałabyś o mnie czy o Monice. I
wyciął koledze numer, może z zazdrości o lepsze stopnie, to nawet do Michała
podobne, może z innych powodów, tego już nie wiem. Nie przeczę, że mu się
podobałaś, nie przeczę, że chciał do ciebie wrócić, tylko miał pecha i nie
wrócił nawet do szkoły.
- Bardziej już mi zamącić w głowie nie mogłaś! - jęknęła Mira.
Utarło się, że przed większymi sprawdzianami lub powtórkami cała paczka zbierała
się u Wandy albo u Wojtka. Każdy nauczyciel uważał swój przedmiot za
najważniejszy i biednym maturzystom nie pozostawało nic innego, jak ćwiczyć,
powtarzać i zapamiętywać. Ludzie z paczki na szczęście nie musieli wyważać drzwi
otwartych. Zdrowy rozsądek podpowiadał im, że jeśli przez cztery lata błądzili w
górnych rejonach klasowej czołówki, to nie zidiocieją z dnia na dzień tak
bardzo, żeby oblać egzamin przed swoimi profesorami. Powtarzali w miarę planowo,
i tylko Monika czasem kuliła się jak embrion i zaczynała popiskiwać:  O matko,
nie zdam, obleję, przepadnę!", ale nikt tego nie traktował poważnie. Kiedy [ Pobierz całość w formacie PDF ]