[ Pobierz całość w formacie PDF ]

szklarni. Co prawda, na miejscu znaleziono termos Joego, ale Derek wątpił, by to właśnie on był
pomysłodawcą hodowli. Jego brat, Willa, prawdopodobnie maczał w tym palce. Ale czy miało to
teraz jakiekolwiek znaczenie? Joe nie żył, szklarnia została opróżniona, a dystrybutorzy odesłani
tam, skąd przyszli. Porozmawia z Willą, kiedy będzie w Autisaq, ale to wszystko. Za tydzień
zadzwoni do DeSouzy i powie mu, że rozwiązał problem.
Otworzył drzwi posterunku i wszedł do środka. Stevie siedział ze wzrokiem wlepionym w
komputer.
- O, cześć Derek. Ta cholerna maszyna się zepsuła. Mógłbyś rzucić okiem?
Palliser podszedł do biurka i od razu zauważył, w czym problem. Kiedy był tu Jono Toolik,
ktoś - zapewne zresztą był to sam awanturnik  przypadkowo kopnął kabel zasilacza, tak że
wtyczka wypadła z gniazdka.
- Idz
zobaczyć, co z psami, Stevie, a ja się tym zajmę.
Posterunkowy wstał, a Derek zajął jego miejsce i udawał, że sprawdza stan komputera. Gdy
Stevie w końcu wyszedł, włożył wtyczkę z powrotem do gniazdka. Maszyna rozbłysła i zaczęła
się włączać. Palliser postanowił dokończyć raport z wiosennego patrolu.
- O, udało ci się zmusić tę piekielną machinę do współpracy - powiedział Stevie po
powrocie. - Nawet monitor działa.
- Wystarczyło tylko zrestartować - wyjaśnił Derek.
Stevie usiadł.
- Pewnie, najlepiej mocnym kopnięciem.  Nagle coś mu się przypomniało. - Słuchaj
Derek, jak cię nie było, przyszła tu ta dziwna kobieta.
Palliser pomyślał o całej liście prawdopodobnych kandydatek. Znajdowały się na niej Jessie
Toolik (wbrew pozorom nie była ona krewną Jona), która od czasu do czasu skarżyła się mu, że
śledzi ją CIA, płacząca z byle powodu Susan Kalqiq, i Ellie Tarnaq, kierowniczka miejscowego
kółka plotkarskiego. No i oczywiście...
- Edie Kiglatuk?
- Tak, to właśnie ona.
- Czego chciała?
Stevie wzruszył ramionami.
- Mówiła, że zignorowaliśmy jej wiadomości. Była wściekła, ale powiedziała, że wybiera
się na dwie noce na ryby nad Inuak i że masz do niej przyjechać albo... -Urwał nagle.
- Albo co?
Stevie spojrzał znacząco na tylne drzwi. Misha wróciła z pracowni i miała ponury wyraz
twarzy.
- Hej - powiedział.
- Gdzie ty się podziewasz? Potrzebowałam pomocy przy rzez
bie. Teraz już po wszystkim. -
Przecięła powietrze dłonią.
Derek pamiętał ten gest z poprzedniego razu. Pamiętał też, że za nim nie przepadał.
Mimowolnie westchnął i poczuł, jak ściska mu się żołądek. Stevie spojrzał na niego ze
współczuciem. Misha specjalizowała się w trójwymiarowych modelach chmur, które najpierw
rzez
biła w glinie, a następnie odlewała w brązie. Według niej jej praca stanowiła
postmodernistyczną eksplorację nieznośnej lekkości bytu, cokolwiek by to miało znaczyć.
Ostatnio zaczęła eksperymentować z modelowaniem chmur za pomocą futra lisa rozciągniętego
na drutach, ale było to zadanie dla dwóch osób, więc musiała mieć pomocnika - w tym
przypadku Dereka - który przytrzymywałby szkielet.
- No cóż, chyba pójdę do domu - powiedział Stevie, wkładając wierzchnie okrycie. 
Miłego wieczoru.
- Dzięki - powiedział Derek, siląc się na uśmiech.
Wcale nie był to miły wieczór. Misha zamknęła się w mieszkaniu, więc Derek spędził noc na
krześle w biurze. Obudził się wczesnym rankiem, zesztywniały jak zamrożona focza tusza i w
równie żywotnym nastroju. Zaczął masować łydki, by przywrócić w nich krążenie, i przypomniał
sobie, że Edie czeka na niego nad Inuak, a poza tym dzwoniła do niego kilkakrotnie, gdy był na
patrolu. Domyślał się, że dowiedziała się o ogrodniczej działalności Joego i chciała się upewnić,
że Derek nie podejmie w tej sprawie żadnych kroków. W każdym razie dobrze mu zrobi, jeżeli
wyrwie się z Kuujuaq na dzień czy dwa.
Załadował sprzęt kempingowy i apteczkę na policyjny skif, nalał gorącej herbaty do termosu
Nashville Predators i wyruszył na zachód. Zostawił też Steviemu wiadomość, że nie będzie go
przez parę dni. Chciał w końcu porozumieć się z Edie, spędzić trochę czasu sam ze sobą, z dala
od Mishy, ale nie chodziło tylko o to. Po obu stronach rzeki rozciągały się łąki pełne turzyc.
Skaliste wychodnie chroniły je przed wschodnimi wiatrami, a wśród poszycia gniez
dziły się duże
stada lemingów. Jeżeli faktycznie wkrótce miało dojść do pędu, to z pewnością zacznie się on
właśnie w okolicach Inuak.
Wyruszył w łagodnej mgle. Po raz pierwszy od wiosennego patrolu czuł dawną determinację.
Widoczność była ograniczona, ale Derek dobrze znał wybrzeże Ellesmere, więc nie musiał się
niczego obawiać. Gdy dotarł do fiordu Jakeman, chłód bijący od lodowców rozwiał mgłę.
Policjant przyspieszył. [ Pobierz całość w formacie PDF ]