[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kierowały nią stworzenia tego samego gatunku.
 To bardzo pomysłowe, zresztą jak wszystkie pańskie teorie  powiedział sekretarz.  Chciałbym,
aby je pan numerował, inaczej się w nich pogubię. Zaś co do argumentów obalających tę ostatnią...
Urwał, bowiem właśnie w tej chwili do pokoju wszedł Wainwright.
76
ARTHUR C. CLARKE
Rikki zastanawiał się, o co mu chodzi. Ciekaw też był, czy Wainwright skontaktował się z
porywaczami. Wątpił w to, ponieważ wierzył, że przywódca Ligi Wolności szczerze wypowiadał się
przeciw stosowaniu przemocy. Ekstremiści w jego ruchu zdyskredytowali się swoim wyczynem i minie
sporo czasu, zanim świat znów o nich usłyszy.
Wałnwright uważnie wysłuchał treści odczytanego mu oświadczenia. Stormgren miał nadzieję, że
były pastor doceni ten gest, którego pomysłodawcą był Karellen. Upłynie jeszcze dwanaście godzin,
nim świat dowie się o obietnicy, której spełnienia doczekają dopiero ich wnuki.
 Pięćdziesiąt lat  powiedział z namysłem Wainwright.  To długie oczekiwanie.
 Może dla ludzkości, ale nie dla Karellena  odparł Stormgren. Dopiero teraz zaczął sobie zdawać
sprawę z zalet tego rozwiązania. Dawało Zwierzchnikom potrzebne im pole manewru i usuwało grunt
spod nóg Ligi Wolności. Nie wyobrażał sobie, by ta organizacja skapitulowała, lecz jej pozycja zostanie
poważnie osłabiona. Wainwright musiał zdawać sobie z tego sprawę.
 Za pięćdziesiąt lat  powiedział gniewnie  szkód nie da się już naprawić. Ci, którzy pamiętają dni
niepodległości, będą już w grobach; ludzkość zapomni o swoim dziedzictwie.
 Słowa, puste słowa  pomyślał Stormgren.  Słowa, za które ludzie niegdyś walczyli i umierali, za
które już nikt nigdy nie będzie walczył i umierał. A świat będzie przez to lepszy".
KONIEC DZIECIC
STWA
77
Patrząc na odchodzącego Wainwrighta, zastanawiał się, ile kłopotów sprawi jeszcze w nadchodzących
latach Liga Wolności.  Jednak to już nie moja sprawa"  pocieszył się w duchu.
Pewne problemy mógł rozwiązać tylko czas. Można pokonać złych, ale nic nie można zdziałać przeciw
działającym w dobrej wierze, błądzącym dobrym ludziom.
 Masz swoją walizeczkę  powiedział Duval.  Jest prawie nie naruszona.
 Dziękuję  odrzekł Stormgren, dokładnie ją oglądając.  Może powiesz mi teraz, o co chodzi i co
zamierzamy zrobić?
Fizyk wydawał się pogrążony we własnych myślach.
 Jedno, czego nie mogę zrozumieć, to łatwości, z jaką udało się tego dokonać. Gdybym to ja był
Kar...
 Ale nie jesteś! Do rzeczy, człowieku! Co odkryliśmy?
 Nie ma to jak ci nerwowi, pełni temperamentu nordycy  westchnął Duval.  Umieściliśmy w
wali-zeczce rodzaj radaru o małej mocy. Oprócz fal radiowych o bardzo wysokiej częstotliwości
posłużyliśmy się również podczerwienią... To znaczy falami, których żadne żywe stworzenie nie może
dostrzec, niezależnie od tego, jak czuły ma narząd wzroku.
 Skąd możesz mieć taką pewność?  spytał Stormgren, mimo woli coraz bardziej zaintrygowany
techniczną stroną problemu.
78
ARTHUR C. CLARKE
 No, całkowitej pewności nie można mieć nigdy  niechętnie przyznał Duval.  Ale przecież
Karellen spotyka się z tobą w pokoju oświetlonym zupełnie normalnie, prawda? To dowodzi, że jego
oczy reagują na podobny do naszego zakres promieniowania. Tak czy owak, udało się. Stwierdziliśmy,
że za .tym twoim ekranem znajduje się duże pomieszczenie. Sam ekran ma mniej więcej trzy
centymetry grubości, a dalej jest dziesięć metrów pustej przestrzeni. Nie zarejestrowaliśmy żadnego
odbicia od ściany, choć, z drugiej strony, trudno tego oczekiwać, stosując nadajniczek małej mocy, bo
tylko takim ośmieliliśmy się posłużyć. A jednak coś udało się ustalić.
Podsunął Stormgrenowi arkusz papieru fotograficznego z nakreśloną na nim falistą linią. W jednym
miejscu widoczny był pik, niczym sejsmograficzny zapis trzęsienia ziemi średniej mocy.
 Widzisz ten mały pik?
 Tak. A co to takiego?
 Karellen.
 Wielki Boże! Jesteś pewien?
 Niewiele ryzykujemy, zakładając, że tak jest. Siedzi, stoi, czy cokolwiek robi tam, dwa metry -po
drugiej stronie ekranu. Gdyby urządzenie miało nieco lepszą rozdzielczość, moglibyśmy nawet
oszacować jego wzrost.
Stormgren z mieszanymi uczuciami patrzył na niewyraz
ny wykres. Dotychczas nie było dowodu, że
Karellen w ogóle posiadał fizyczną postać. Nadal nie był to niepodważalny dowód, ale Fin przyjął go
bez zastrzeżeń.
KONIEC DZIECIC
STWA
79
 Następna rzecz, jaką musieliśmy zrobić  powiedział Duval  to ocena przenikliwości ekranu
wobec zwykłego światła. Sądzimy, że mamy o tym pewne pojęcie: zresztą, nawet jeśli pomylimy się o
rząd wielkości, nie będzie to miało żadnego znaczenia. Oczywiście wiesz, że nie ma czegoś takiego jak
jednostronnie przezroczyste szkło. To po prostu kwestia odpowiedniego oświetlenia pomieszczeń.
Karellen siedzi w zaciemnionym pokoju, a ty w jasnym, to wszystko.  Zachichotał.  No i dobrze,
zmienimy ten stan rzeczy.
Z miną magika wyczarowującego z cylindra całe stadko królików, sięgnął do szuflady biurka i
wyciągnął dużą latarkę. Jej reflektor rozszerzał się w szeroką paszczę, upodabniając ją trochę do
garłacza. Duval uśmiechnął się z zadowoleniem.
 To nie jest takie groz
ne, jak się wydaje. Musisz tylko przycisnąć reflektor do ekranu i nacisnąć
przycisk. Daje silny strumień światła przez około dziesięć sekund, co wystarczy, abyś zdążył oświetlić
całe pomieszczenie i dobrze się wszystkiemu przyjrzeć. Z
wiatło przejdzie przez ekran i pięknie oświetli
twojego przyjaciela. [ Pobierz całość w formacie PDF ]