[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kolano.
- Korzę się przed tobą! Padam do nóg! Błagam o twe wybaczenie! - wykrzykiwał
teatralnie. - Kopnij mnie! Zasługuję na to - dodał błagalnym tonem, wywracając oczy.
Wbrew sobie uśmiechnęła się w duchu.
- Wstawaj, Simonie! - powiedziała z irytacją.
- Nie. Dopóki mnie nie kopniesz - oświadczył. - Wtedy dopiero poczuję się lepiej.
- Lepiej wstań, zanim to zrobię! - zagroziła z uśmiechem. - Wszystko, co
powiedziałeś...
Wstał z wyrazem skruchy na twarzy.
- Wiem - przerwał. - Przez te dwa dni męczyły mnie wyrzuty sumienia.
Choć bardzo w to wątpiła, nie rozwinęła tematu. Chciała zakończyć tę rozmowę.
- To nie ma znaczenia. Dobrze, że przeprosiłeś. Będziemy nadal przyjaciółmi,
prawda?
- Dziękuję. - Uśmiechnął się z ulgą. - To więcej, niż zasługuję.
- Zapewne - odparła i uśmiechnęła się.
Odwzajemnił uśmiech.
- Lubię cię - powiedział miękko. - Jesteś jedyna w swoim rodzaju.
Była zadowolona z zawarcia pokoju. Musieli razem mieszkać i pracować, a obawiała
się, że wróci w takim samym nastroju, jak wyjechał. Podczas kolacji był miły i pogodny,
usłużnie podawał jej wszystko, czego potrzebowała, starał się ją zabawiać, więc w końcu
przebaczyła mu i zaczęła traktować jak dawniej.
Nie zauważyła małomówności Paula i Charliego, a Simon w ogóle się tym nie
przejmował.
Nie było łatwo zachować dystans wobec Charliego. W ciągu tygodnia od momentu
podjęcia tej decyzji widywała go częściej niż poprzednio. Gdziekolwiek się ruszyła, był
wszędzie i patrzył na nią śmiejącymi się szarymi oczami. Pociągał ją fizycznie. Przeszkadzało
jej to, lecz nie potrafiła siebie zrozumieć. Pragnęła, by był przy niej, a jednocześnie nie
chciała go widzieć.
- Podpisze się pani? - spytała młodziutka Amanda, której właśnie założyli gips na
nogę z powodu złamania kości promieniowej podczas upadku z konia.
Charlie pochylił się nad Ellie, patrząc, jak składa na gipsie swój zakończony
zakrętasem podpis, ozdobiony z jednej strony małą, uroczą stokrotką.
- To śliczne! - Amanda roześmiała się radośnie. - Teraz pan, doktorze! - rozkazała.
Charlie wziął długopis z ręki Ellie i złożywszy swój podpis, narysował serce przebite
strzałą. W środku niego napisał  Amanda kocha konie , co wywołało jeszcze większą radość
dziewczynki.
- Proszę narysować jeszcze jedno - poprosiła. - I napisać, kogo pan kocha! - Kiedy
Charlie pokręcił przecząco głową, spytała: - Dlaczego nie?
- To tajemnica - odpowiedział.
- Dlaczego? - kontynuowała z bezpośredniością dziesięciolatki.
- Jeszcze jej o tym nie powiedziałem - odparł po chwili wahania.
- Dlaczego? - drążyła bezlitośnie Amanda.
Znowu zapadła cisza.
- To nie jest odpowiednia pora - wyjaśnił po chwili.
Ellie była pewna, że jest zakłopotany, więc poszła po temblak. Miał racje. To ule była
właściwa pora. Marian jeszcze o nim w ten sposób nie myślała.
Na balach szpitalnych Ellie bywała już wcześniej. Były to formalne przyjęcia, każdy
miał swoje miejsce przy stole, a po kolacji i wysłuchaniu oficjalnej mowy zaczynały się
tańce. Szczęśliwie miała odpowiednią sukienkę: w kolorze zieleni morskiej, tuż za kolana,
dopasowaną w biodrach i rozszerzającą się kloszowo do dołu.
- Ouu! - zawyła na jej widok Barbara. - Wpędzasz nas, wiejskie dziewczyny, w
kompleksy! Wyglądasz, jakbyś zeszła z okładki  Vogue'a !
- Dziękuję! - odpowiedziała z niepewnym uśmiechem. - Ty też świetnie wyglądasz!
- No dobra! Chodz
my i zwalmy ich z nóg! - zarządziła Barbara.
W jednym końcu sali, specjalnie przemeblowanej na ten wieczór, ustawiono stoły,
pozostałą część przeznaczono na tańce. Choć na razie było w niej niewiele osób, i to
wyłącznie z Bega, Barbara znała je. Wkrótce więc miały towarzystwo i dobre drinki.
Pierwszą osobą z personelu Base był Simon, który natychmiast podszedł do Ellie.
- Wyglądasz olśniewająco! - wykrzyknął, zdaniem Ellie prawie szczerym tonem, i
dodał: - To świetnie, że dobrałaś sukienkę do koloru oczu.
Błysk, jaki pojawił się w jego oczach, zaniepokoił ją. Tym bardziej ucieszyła się z
przybycia Paula, który zaraz stanął u jej boku.
- Sam przyjechałeś? - spytała, żeby coś powiedzieć.
- Jasne! - odpowiedział. - Z własnej woli nie daję prowadzić Charliemu. Jez
dzi zbyt
wolno!
- Och, przywiozłeś go?
- Nie. Sam przyjedzie. Kiedyś.
Pojawił się wkrótce. Zobaczyła go nagle, z oddali, i przeżyła mały szok.
Nie myślała nigdy o tym, jak Charlie wygląda w oficjalnym stroju. Widywała go
jedynie w wygodnym ubraniu roboczym, turystycznym albo w stroju operacyjnym. Nie robił
wrażenia mężczyzny, który traci czas na myślenie o swoim wyglądzie. Uważała go generalnie
za człowieka preferującego ubrania wygodne i praktyczne.
Teraz - w ciemnym garniturze o doskonałym kroju, śnieżnobiałej koszuli z białą
muszką - wyglądał wspaniale. Nie mogła oderwać od niego oczu. Uświadomiła sobie, że ten
przystojny przybysz przyciągnąłby jej uwagę wszędzie.
Odwrócił się ku niej, jakby wyczuł jej wzrok, i uśmiechnął się. Poczuła skurcz żołądka
i zanim doszła do siebie, stał już u jej boku. Siłą woli ułożyła usta w uprzejmy uśmiech.
- Wyglądasz cudownie, Charlie - powiedziała, starając się nie okazać zaskoczenia.
Nie wiedziała, czy wprawiła go w zakłopotanie. Milczał i przez chwilę popatrzył
badawczo na jej twarz, a potem przesunął wzrokiem po całej postaci.
- Ty też - odwzajemnił komplement.
Dziwnie ją to zaniepokoiło, podobnie jak nieznany błysk w jego oczach. Zaczynała
odnosić wrażenie, że go wcale nie zna - że stoi przy niej inny Carmody. Znowu poczuła
skurcz żołądka i zdała sobie sprawę, że ten nowy Charlie działa na nią silniej niż dotąd.
Podczas kolacji siedzieli po przeciwnych stronach stołu. Charliego oddzielała od
Simona stażystka z Bega. Ellie miała okazję porównać obu mężczyzn i nagle zdziwiła się, że
mogła uważać Simona za przystojniejszego. Nie można było przecież porównywać ładnego
Simona z przystojnym, męskim Cnartiem. Na nowo przesutdiowała jego twarz - proste brwi, [ Pobierz całość w formacie PDF ]