[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Co takiego? - zapytał, trzymając drzwi od góry.
- Myślę, że powinieneś zadzwonić do Jeremy'ego. Zaprosić go na piwo albo... No nie
wiem, co wy faceci robicie, kiedy chcecie coś obgadać.
- Niby czemu miałbym to zrobić?
- Bo kiedyś byliście dobrymi przyjaciółmi i nie ma powodu, żebyście znowu nie mogli
się przyjaz
nić. Tak naprawdę to on wie, że nie miałeś romansu z jego żoną.
Przekręciła kluczyk, zamknęła drzwi i odjechała w ciemność.
ROZDZIAA
16
Nick wiedział, że to będzie ciężki dzień, kiedy następnego ranka, zaraz po dziesiątej
wjechał na parking przed Incandescent Body i zobaczył niedaleko wejścia czarną limuzynę.
W samochodzie siedział kierowca, popijając kawę i czytając gazetę.
- Jeszcze tylko tego mi brakowało - mruknął Nick do siebie, kiedy Carson gramolił się
z tylnego siedzenia. - Tylko tego.
Carson spojrzał na niego.
- Czego ci brakowało, tato?
- Zaraz sam zobaczysz. - Zamknął tylne drzwi i ruszył do drzwi piekarni.
- Dzisiaj wezmę gorącą czekoladę i pomarańczowego muffina - oznajmił z
namaszczeniem Carson. - I dla pani Brightwell też wez
miemy prawda? Muffina i kawę.
- Będę się musiał nad tym zastanowić. - Nadal był trochę zirytowany tym, co
powiedziała mu wczoraj na odchodnym. Ma tupet. Proponować mu, żeby pierwszy wyciągnął
do Jeremy'ego rękę na zgodę.
- Jak to? Zawsze zanosimy jej kawę i muffina - zapytał zdziwiony Carson.
- Sytuacja trochę się skomplikowała.
- Ale musimy zanieść jej kawę i muffina. Zawsze to robimy. Ona się teraz tego
spodziewa. Tato, przecież obiecałeś, że nie będziesz jej denerwować.
- Dobrze już, dobrze, zaniesiemy jej kawę i muffina.
Otworzył drzwi piekarni. Carson natychmiast zauważył dwóch mężczyzn siedzących
przy małym stoliku. Szalenie podekscytowany, rzucił się do nich biegiem.
- Pradziadek. - krzyknął i obejrzał się przez ramię. - Tato, pradziadek przyjechał.
- Zauważyłem - powiedział Nick. Nad głową Carsona spojrzał naipierw na Sullivana,
a potem na Mitchella, który wydawał mu się bardzo z siebie zadowolony. - Co za
niespodzianka.
Nie spieszył się, idąc za Carsonem do stolika, przy którym pili kawę. O jedno z
krzeseł stały oparte dwie łaski. Pomyślał, że patrząc na nie można się bardzo pomylić. Na
pierwszy rzut oka można by nieopatrznie założyć, że są one oznakami słabości. Nic bardziej
błędnego.
Widział zdjęcia Mitcha i Sullivana z czasów, kiedy służyli razem w wojsku. Wtedy
byli w swoich najlepszych latach, młodzi, silni, gotowi chwycić się za bary z przyszłością.
Zdjęcie to zostało zrobione zaraz po tym, jak ocaleli z piekła walki w dalekiej dżungli i widać
było, że przeżycia te odcisnęły na nich silne piętno. Nawet teraz, jeśliby ktoś uważnie im się
przyjrzał, ciągle mógłby to dostrzec w ich oczach. Ci dwaj byli twardymi facetami, z gatunku
tych, których warto mieć u swego boku, kiedy zapuszczasz się w ciemną uliczkę.
Obu cechował też cholerny upór i jak się na coś zawzięli, zawsze postawili na swoim.
Ale jeśli miał oddać im sprawiedliwość, musiał przyznać, że to wspólna właściwość
wszystkich pokoleń Madisonów i Harte'ów.
Sullivan uśmiechnął się szeroko do Carsona, kiedy chłopiec wyhamował przy jego
krześle. Uściskał go i czule zmierzwił włosy.
- Cześć, kolego, co słychać?
- Cześć - odpowiedział Carson. - Przyjechałeś, żeby zobaczyć mój rysunek na
wystawie? Bo jeśli tak, to będziesz musiał jeszcze zaczekać parę dni. Wystawa jest dopiero w
czasie weekendu. Narysowałem Winstona.
- Na pewno będę na wystawie - zapewnił go Sullivan. Delikatnie pchnął go w stronę
lady. - Idz
, kup sobie muffina, na mój koszt.
- Dobra. - Carson szybko się oddalił.
- To pańska robota, prawda? - powiedział Nick, patrząc na Mitchella.
- Po prostu pomyślałem, że twój dziadek powinien wiedzieć, co się dzieje w Eclipse
Bay - odparł Mitchell z wrogim uśmieszkiem.
- Słyszałem, Nick, że ostatnio masz sporo zajęć. - Sullivan podniósł swoją kawę. -
Szukasz obrazu po starym Thurgartonie i romansujesz sobie z Octavią Brightwell.
- No niekoniecznie w tej kolejności, ale owszem, na razie tak mniej więcej można
podsumować moje wakacje. - Godząc się z nieuniknionym, Nick przyciągnął sobie krzesło i
usiadł. - Mam nadzieję, że sytuacja jeszcze się rozwinie.
Po lunchu w Dreamscape i pobieżnej rozmowie z Rafe'em i Hannah, którzy nie mieli [ Pobierz całość w formacie PDF ]