[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nie wyczuwał jednak żadnych złowrogich sił, ani też szczególnie niebezpiecznej magii. Coś
przyciągało jego uwagę... jednakże jeżeli rzeczywiście zdążali ku nim Zwiadowcy Przejścia
Granicznego, to niewątpliwie obaj musieli być także Magami Kodeksu.
- Próbowałeś puścić racę? - zapytał. - Białą?
- Nie, panie poruczniku - odparł Evans. - Z północy wieje wiatr. Sądziłem, że i tak nie da się jej
wystrzelić.
- To całkiem możliwe - odparł porucznik. - Uprzedz
ludzi, że oświetlę teren wzdłuż linii
okopów. Wszyscy mają być w pogotowiu i czekać na dalsze rozkazy.
- Tak jest, panie poruczniku! - powiedział Evans. Następnie zwrócił się do żołnierza stojącego
obok i przyciszonym głosem wydał odpowiednie dyspozycje: - Wszyscy na stanowiska ogniowe!
Przedpole zostanie oświetlone! Przekazać dalej.
Gdy rozkaz rozszedł się po całym okopie, żołnierze zajęli pozycje strzeleckie. W ich ruchach
widać było napięcie. Evans nie mógł ogarnąć wzrokiem całego plutonu, panowały bowiem
głębokie ciemności, był jednak pewien, że kaprale znajdujący się na obu końcach okopu zadbają,
by wszystko przebiegało jak należy.
- Zaczynam rzucać zaklęcie - ogłosił porucznik Tindall. W zagłębieniu jego dłoni ukazał się
znak Kodeksu sprowadzający światło. Początkowo słabo widoczny, stopniowo zyskiwał na
wyrazistości. Gdy nabrał blasku i zaczął iskrzyć, porucznik uniósł rękę do góry i zamachnął się
znad głowy, zupełnie jakby rzucał piłeczką do krykieta. Z
wietlista kula poszybowała do przodu.
W trakcie lotu rozbłysła jeszcze bardziej, aż w końcu zamieniła się w miniaturowe słońce,
które w magiczny sposób zawisło w powietrzu, ponad pasem Ziemi Niczyjej. Jego jaskrawe
światło rozproszyło ciemności i wydobyło z mroku sylwetki dwóch osób, które podążały wąską
ścieżką biegnącą zakosami pomiędzy zasiekami z drutu. Tak jak to relacjonował Horrocks,
towarzyszył im specjalnie wyszkolony pies tropiący. Obie postaci miały na sobie mundury koloru
khaki, takie same, jakie nosili wszyscy ancelstierrańscy żołnierze, oraz kolczugi, którymi
wyróżniały się Wojska Pogranicza. Pewna niekonwencjonalność szczegółów odzienia i broni
świadczyła o tym, że byli to członkowie Jednostki Zwiadowczej Północnej Strefy Granicznej, lub
też po prostu Zwiadowcy, jak ich powszechnie nazywano.
Gdy znalez
li się w kręgu jaskrawego światła, jeden z przybyszów podniósł ręce do góry. Drugi,
który miał obandażowaną głowę, uczynił to samo, tyle że jego ruchy były nieco wolniejsze.
- Swoi! Nie strzelać! - krzyknął Sameth, gdy światło Kodeksu padające z góry zaczęło z wolna
przygasać. - Nazywam się Stone i jestem porucznikiem, a to sierżant Clare. Mamy psa!
- Trzymajcie ręce w górze i podchodz
cie pojedynczo! - zawołał Tindall. - Znasz jakiegoś
porucznika Stone a albo sierżanta Clare a? - zwrócił się półgłosem do Evansa.
Sierżant pokręcił głową. - Nigdy o nich nie słyszałem, poruczniku. Ale sam pan przecież wie,
jak to jest ze Zwiadowcami. Trzymają się razem i nie dopuszczają nikogo z zewnątrz. Ten
porucznik wydaje mi się znajomy.
- Rzeczywiście - mruknął Tindall, marszcząc brwi. Zbliżający się ku niemu oficer faktycznie
kogoś przypominał. Towarzyszący mu sierżant, ranny w głowę, powłóczył nogami i poruszał się z
wyraz
nym trudem, jakby przy każdym ruchu odczuwał ból. Pies miał na piersi przepisową
tabliczkę koloru khaki z wytłoczonym białym numerem identyfikacyjnym, a na szyi szeroką
skórzaną obrożę, nabijaną ćwiekami. Wszystko wskazywało na to, że byli to autentyczni
Zwiadowcy, cała trójka.
- Stójcie! - krzyknął Tindall, gdy Sameth nadepnął na kawałek obluzowanego drutu używanego
do formowania zasieków. Od okopu dzieliło ich już tylko dziesięć jardów. - Podejdę do was i
sprawdzę, czy nosicie znaki Kodeksu.
- Będziesz mnie osłaniał - szepnął do Evansa. - Wiesz, co masz robić, gdyby okazało się, że to
jakiś podstęp.
Evans skinął głową. W błotnistą ziemię pomiędzy drewnianymi kładkami wetknął cztery
strzały o srebrnych ostrzach, tak aby w razie potrzeby były pod ręką. Piątą nałożył na cięciwę i
napiął łuk. Armia ani nie wydawała żołnierzom takiej broni, ani nawet nie przewidywała
możliwości jej użycia. Jednakże na terenie Pogranicza łuk był nieodzowny i posługiwali się nim
wszyscy. Wielu żołnierzy było doświadczonymi łucznikami, a Evans zaliczał się do najlepszych.
Porucznik Tindall jeszcze raz przyjrzał się obu przybyszom, których sylwetki ponownie
zaczęły wtapiać się w otaczający mrok, jako że magiczne światło znacznie przygasło. Nieco
wcześniej, kiedy nastąpił rozbłysk, porucznik przepisowo zamknął jedno oko, aby zachować
zdolność widzenia w ciemnościach. Teraz ponownie je otworzył, ale niewiele mu to pomogło.
Wydobył miecz. Srebrne ostrze zalśniło i było doskonale widoczne nawet w przyćmionym
świetle gwiazd. Tindall wyszedł z okopu. Serce waliło mu tak głośno, iż miał wrażenie, że łomot
rozchodzi się echem po całych trzewiach.
Porucznik Stone czekał z uniesionymi rękami. Tindall ostrożnie zbliżył się do niego, ze
zmysłami wyczulonymi na najsłabszy bodaj sygnał obecności Wolnej Magii czy Zmarłych. Nie
mógł jednak wychwycić niczego poza Magią Kodeksu, która w dziwny i trudny do określenia
sposób spowijała zarówno żołnierzy, jak i psa, broniąc do nich dostępu. - To pewnie jakieś zaklęcie
ochronne - uznał syn generała.
Wyciągnął przed siebie miecz na odległość ramienia i delikatnie przyłożył koniec ostrza do
gardła porucznika Stone a, mniej więcej o cal wyżej, niż sięgała kolczuga. Następnie wskazującym
palcem lewej ręki dotknął znaku Kodeksu na czole mężczyzny.
Ledwo zdążył to uczynić, znak rozjarzył się i buchnął falą złocistych płomieni. Porucznik
Tindall poczuł, że wpada w dobrze sobie znany, nie kończący się wir Kodeksu. Znak na czole
żołnierza nie było w żaden sposób zdeformowany ani uszkodzony, toteż Tindall natychmiast
doznał ulgi, równie intensywnej jak działanie Kodeksu, które odczuł.
- Francis Tindall, nie mylę się, prawda? - zapytał Sam.
Na szczęście, gdy zastanawiał się, w jaki sposób przeistoczyć się w oficera Zwiadowcę,
pomyślał nie tylko o mundurze i stosownym ekwipunku, ale także o odpowiednio bujnych wąsach.
Porucznika Tindalla spotykał już niejednokrotnie w czasie oficjalnych uroczystości, w których
uczestniczył w trakcie semestru. Młody mężczyzna był tylko kilka lat starszy od Sama. Ojciec
porucznika, generał Tindall, sprawował dowództwo nad całym Garnizonem Strefy Granicznej.
- Zgadza się - odparł Francis, nie kryjąc zaskoczenia. - Mógłby się pan przypomnieć?
- Sam Stone - odparł Książę. Nadal jednak trzymał ręce w górze i wskazał głową za siebie. -
Lepiej będzie, jak zajmiecie się sierżantem Clare em. Uważajcie jednak na jego głowę. Został
trafiony strzałą i jest w dosyć kiepskim stanie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]