[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wiele.  Konstrukt wyrecytował adres.  Jest tam lod, dość dziwny jak na zwy-
kły nocny klub. Nic więcej nie mogłem znalez
ć bez zostawiania wizytówki.
 Dobra. Powiedz Hosace, niech przekaże Maelcumowi, żeby odłączył mo-
dem. Dzięki, Dix.
 Drobiazg.
Długą chwilę siedział na łóżku, delektując się nowym uczuciem. Było jak
skarb.
Wściekłość.
 Cześć, Lupus. Hej, Cath, to nasz przyjaciel, Lupus.  W drzwiach stał
ociekający wodą Bruce. Miał ogromne z
renice.  Ale właśnie bierzemy prysznic.
Zaczekasz? Czy chcesz się wykąpać?
 Nie. Dzięki. Potrzebuję pomocy.  Odepchnął ramię chłopaka i wszedł do
pokoju.
 Człowieku, my naprawdę. . .
 . . . chcecie mi pomóc. I cieszycie się, że wpadłem. Bo jesteśmy przyjaciół-
mi. Zgadza się? Jesteśmy?
 Jasne.  Bruce zamrugał niepewnie.
Case podał adres, który znalazł Płaszczak.
 Wiedziałam, że to gangster  zawołała radośnie Cath spod prysznica.
 Mam trójkołówkę hondy  poinformował Bruce.
 To jedziemy.
 Tamten poziom to pokoje  oznajmił Bruce, kiedy po raz ósmy poprosił
Case a, by powtórzył adres. Wsiadł na hondę. Skroplona para ciekła z rury wyde-
chowej wodorowej baterii, a czerwona karoseria z włókna szklanego kołysała się
na chromowanych amortyzatorach.  Długo cię nie będzie?
 Trudno przewidzieć. Ale zaczekacie.
 Jasne, zaczekamy.  Podrapał nagi tors.  Ostatnia część adresu to chyba
pokój. Numer czterdzieści trzy.
114
 Spodziewałeś się tego, Lupus?  Cath spojrzała w górę nad ramieniem
Bruce a. Jazda osuszyła jej włosy.
 Raczej nie. A co, jakieś problemy?
 Zejdz
na najniższy poziom i poszukaj pokoju swojej przyjaciółki. Jeśli cię
wpuszczą, w porządku. Jeśli nie chcą cię widzieć. . .  Wzruszyła ramionami.
Case odwrócił się i ruszył w dół po spiralnych schodach z kutego w kwia-
ty żelaza. Po sześciu okrążeniach dotarł do nocnego klubu. Zapalił yeheyuana
i spojrzał w stronę stolików. Freeside nagle nabrało sensu. Interesy. Czuł ich wi-
bracje.To było to, lokalna działalność. Nie odstawiona na wysoki połysk Rue Ju-
les Verne, ale coś rzeczywistego. Handel. Taniec. Klienci byli dość przypadkowi,
połowa turystów, połowa mieszkańców wysp.
Zatrzymał przechodzącego kelnera.
 Na dół. Chcę zejść na dół.  Pokazał swój chip Freeside. Kelner skinął
ręką w głąb pomieszczenia.
Wyminął stoliki, słysząc po drodze pół tuzina europejskich języków.
 Potrzebuję pokoju  oznajmił dziewczynie, siedzącej przy niskim biurku,
z terminalem na kolanach.  Dolny poziom.  Podał chip.
 Preferencje płciowe?  Przesunęła chip nad czarną płytą terminalu.
 %7łeńskie  stwierdził odruchowo.
 Numer trzydzieści pięć. Proszę dzwonić, gdyby nie był pan zadowolony.
Jeśli pan sobie życzy, możemy wyświetlić katalog usług specjalnych.
Uśmiechnęła się. Oddała chip.
Za jej plecami rozsunęły się drzwi windy.
Lampy na korytarzu płonęły błękitem. Case wysiadł z windy i skręcił, nie
zastanawiając się nad wyborem kierunku. Numerowane drzwi. Cisza jak w eks-
kluzywnej klinice.
Znalazł swój pokój. Szukał Molly; teraz niepewnie podniósł chip i przycisnął
go do czarnego czujnika wbudowanego tuż pod tabliczką z numerem.
Magnetyczne zamki. Ich szczęk przypomniał mu Tani Hotel.
Dziewczyna usiadła na łóżku i powiedziała coś po niemiecku. Oczy miała
senne. Autopilot. Blokada neuralna. Wycofał się na korytarz i zamknął drzwi.
Drzwi numer czterdzieści trzy wyglądały tak samo jak wszystkie inne. Zawa-
hał się. Panująca cisza dowodziła, że pokoje były dz
więkoszczelne. Nie ma sensu
próbować z chipem. Zastukał w emaliowany metal. Nic. Drzwi jakby wchłaniały
dz
więk.
Przycisnął chip do czarnej płytki.
Trzasnęły zasuwy.
Zdawało się, że uderzyła, zanim drzwi zdążyły się otworzyć. Klęczał oparty
plecami o stalową płytę, a ostrza jej wyprostowanych kciuków drżały o centyme-
try od jego oczu. . .
115
 Rany boskie  mruknęła i wstając, klepnęła go w policzek.  Idiota z cie-
bie, że próbujesz takich numerów. Do diabła, jak otworzyłeś te zamki? Case? Ca-
se? Nic ci nie jest?
Pochyliła się nad nim.
 Chip  wykrztusił, próbując złapać oddech. Ból promieniował od piersi.
Pomogła mu wstać i wciągnęła do pokoju.
 Dałeś łapówkę tej na górze?
Pokręcił głową i upadł na łóżko.
 Zrób wdech. Licz. Jeden, dwa, trzy, cztery. Wstrzymaj oddech. Teraz wy-
dech. Licz.
Uciskał palcami żołądek.
 Kopnęłaś mnie  wymamrotał.
 Powinnam niżej. Chcę być sama. Medytuję, jasne?  Usiadła przy nim.
 I słucham instrukcji.  Wskazała niewielki monitor, wbudowany w ścianę nad
łóżkiem.  Wintermute opowiada mi o Straylight.
 A gdzie kukiełka?
 Nie ma. To najdroższa ze wszystkich usług specjalnych.  Wstała. Miała
na sobie swoje skórzane dżinsy i luz
ną ciemną koszulę.  Wintermute mówi, że
jutro wchodzimy do akcji.
 O co poszło w restauracji? Czemu zwiałaś?
 Bo gdybym została, mogłabym zabić Rivierę.
 Dlaczego?
 Za to, co mi zrobił. Za ten pokaz.
 Nie rozumiem.
 To sporo kosztuje  powiedziała, wyciągając dłoń, jakby trzymała niewi-
dzialny owoc. Pięć ostrzy wysunęło się i zaraz schowało płynnie.  Płacisz: za lot
do Chiby, za zabiegi, za połączenia systemu nerwowego, żeby reakcje nadążały
za sprzętem. . . Wiesz, gdzie zarabiałam szmal, kiedy zaczynałam? Tutaj. Nie tu,
ale w takim samym miejscu, w Ciągu. Z początku to zabawa, bo kiedy wszczepią
ci chip blokujący, masz wrażenie, że dostajesz szmal za nic. Czasem budzisz się [ Pobierz całość w formacie PDF ]