[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nacji, a nie tej wesołej nuty.
Usłyszałem je znowu o godzinie siódmej, nadal bijące żywo. Nie chciałem patrzeć,
jak tłumy po mszy przyjdą na śniadanie, wyszedłem więc zawczasu. Skierowałem się
bez żadnego powodu na cmentarzysko zarazy i zamyśliłem się nad kobietą, która w tym
właśnie miejscu umarła jako czarownica. Potem od razu ruszyłem do amfiteatru zado-
wolony, że jeszcze tam jest pusto i mogę spokojnie ocenić jego ogrom.
 Gdyby nie to, że pan z prasy  powiedział pełen namaszczenia bileter  wpu-
ściłbym pana dopiero na pół godziny przed początkiem.
 Wolność prasy to szczęście i chwała każdego państwa  powiedziałem z takim
samym namaszczeniem.
150
Facet zamrugał patrząc na mnie i miałem nadzieję, że będzie przetrawiał tę sen-
tencję przez cały poranek. Obejrzałem amfiteatr, konstrukcję drewnianą, co raczej nie
zaprawiało optymizmem dumań o ewentualności pożaru. Amfiteatr we Friedheim może
pomieścić, jak przeczytałem w przewodniku, trzy tysiące osób. Czyli jest tylko o poło-
wę mniejszy od amfiteatru w Oberammergau i chyba  pomyślałem  zaprojektowany
zbyt ufnie.
Joan Terrill przyszła, kiedy zaczynano powoli się schodzić. Przyszła podniecona
i to, że ma miejsce obok mnie, wcale jej nie zaskoczyło. Ten żartowniś z informacji
najwidoczniej pochwalił się przed nią, jaki jest mądry, skoro odkrył, że przyjechało
dwoje Amerykanów, i zadecydował, że powinni oni siedzieć razem.
 Nie był pan na mszy  powiedziała.
 Nie byłem. Przypuszczała pani, że będę?
 Owszem. Dużo pan stracił. To było wspaniałe przygotowanie do misteriów.
 Ja jestem przygotowany.
Odwróciła wzrok ode mnie, patrząc na powoli zapełniające się miejsca poniżej nas.
Siedzieliśmy wysoko pośrodku. Nasza kondygnacja była bezsprzecznie najlepsza.
151
Coś w tej dziewczynie, nawet kiedy życzliwie rozmawiała ze mną, prowokowało
mnie do gburowatości. Wprost idiotyczne.
 Cieszę się, że dostałem to miejsce i że pani tu siedzi przy mnie  powiedziałem.
Dziewczyna zerknęła w moją stronę i odwróciła wzrok.
 Naprawdę?
 Tak.
 Mnie to bardzo ułatwia wszystko. Szalenie się ucieszyłam, kiedy on mi powie-
dział o tych miejscach. Nie cierpię patrzeć na przedstawienia sama, a jakoś nie potrafię
rozmawiać z nieznajomymi.  Wykonała prawą ręką dziwny gest.  Oczywiście, pan
właściwie jest nieznajomy, ale był pan tak miły robiąc te szkice dla mnie. No, nie uwa-
żam pana za nieznajomego.
Wzruszyłem ramionami.
 Więcej tu ludzi, niż myślałem. Zapełnią cały amfiteatr.
Roześmiała się cicho.
 Pan nie lubi podziękowań, prawda? Ani pochwał? Ciekawe. Ja też nie lubię.
Jest mnóstwo ludzi, bo na tę premierę prasową dostały bilety rodziny tych, którzy grają,
152
i wszystkich innych, którzy mają z misteriami cokolwiek do czynienia. Misteria bardziej
obchodzą miasteczko niż prasę.
 Tego nie wiedziałem.
Znowu Joan Terrill wyprzedziła mnie w odrabianiu swoich lekcji. Jej oczywiście nie
nawiedzał duch Bonifacego Rohlmanna; jednakże powinienem był spisać się lepiej.
W słoneczność dnia wtargnęła myśl o Rohlmannie. Muszę posłużyć się tą dziew-
czyną, żeby zdobyć bodaj trochę informacji o nim. Ale nie chciałem jej o to prosić.
Z pewnością nawet nie wypadało zawracać jej tym głowy w czasie ze wszech miar
ważnych dla niej misteriów.
Dyrygent orkiestry wszedł skromnie nie kłaniając się i nagle zaległa cisza. Na znak
jego batuty orkiestra zaczęła grać. To była przyjemna muzyka, równie wesoła jak przed-
tem kościelne dzwony, ale przeplatana jakąś złowróżbną nutą. Przed kurtyną, pląsając
posuwiście, śpiewały anioły. Kurtyna podniosła się powoli.
My na widowni mieliśmy dach nad głowami: nad sceną żadnego dachu nie było. Za
dekoracjami falowały wzgórza Friedheim. Napływało świeże powietrze i publiczność,
chociaż zwrócona na południe, nie musiała mrużyć oczu przed blaskiem słońca.
153
Ludzie, młodzi i starzy, chodzili po scenie. Ludzie w barwnych szatach i pelerynach.
Byli na ulicach jakiegoś miasta z łukowatą bramą niby to kamienną. Inna grupa ludzi
weszła tą bramą i otoczony nimi główny aktor wjechał na osiołku. Wszyscy witali tego
człowieka radośnie, a on podniósł rękę w pozdrowieniu czy błogosławieństwie.
To był Chrystus. Ze zdumieniem patrzyłem, jak znakomicie ten aktor odpowiada
tradycyjnym Jego wyobrażeniom. %7ływy człowiek przecież, a nie postać wykoncypowa-
na. Uśmiechał się, rozmawiał z ludz
mi, głaskał dzieci po główkach, szczęśliwy, że jest
wśród tych, którzy Go lubią.
Dekoracje szybko zmieniono, Chrystus dojechał do świątyni. Byli tam bankierzy
przy swoich zajęciach i On nakazał im wyjść, po czym przewracał stoły i kontuary, kie-
dy obrzucali Go wyzwiskami. Dużo ludzi w świątyni, łącznie z tymi, których wziąłem
za rabinów, przyszło w sukurs bankierom, inni idąc za Chrystusem wołali:
 Hosanna Synowi Dawidowemu!
Było to nieco melodramatyczne, ale dziewczyna obok mnie siedziała w napięciu
i świata poza tym nie widziała. Wśród ludzi wokół Jezusa zobaczyłem jej chłopca, Jana.
Judasz także tam chodził: dwaj z tłumu, Jan i Judasz niewiele mieli do roboty.
154
Dobra była scena, w której kapłani i handlarze spotkali się na burzliwym posiedze-
niu. Wypowiadali się szczerze. Nie wierzyli w to, że Chrystus ma władzę, czy bodaj
prawo wtrącać się do spraw ludzi, wyrzucać kogokolwiek ze świątyni, i  tak jak oni
to przedstawiali  mógłbym przyznać im pewną rację. Zadecydowali, że Chrystus  [ Pobierz całość w formacie PDF ]