[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ogorzałych mężczyzn pracowało ciężko na pokładzie posługując się małymi czerpakami osadzonymi
na drągach; nabierali nimi piach z dna i wysypywali go do łódki. Był moment nerwowego napięcia,
gdy podpływali do nich, Bush i Brown z zarzuconymi ozdobnymi wędkami, a Hornblower
pilnujący się, aby wiosłować od niechcenia, tyle tylko żeby utrzymać łódz
pośrodku nurtu. Mijając
piaskarzy pomyślał, czy nie kazać Bushowi i Brownowi, żeby od razu uciszyli obu, gdyby tamci
zachowali się w sposób podejrzany, lecz powstrzymał się. Mógł być pewien, że sami zadziałają
szybko i bez rozkazu, a duma nie pozwalała mu zdradzić się ze swymi obawami.
Lecz te obawy były zupełnie bezpodstawne. Piaskarze obrzucili ich spojrzeniami, w których
nie było zainteresowania, w ich uśmiechach i uprzejmym  Bonjour, messieurs można było wyczuć
serdeczność.
 Bonjour  odpowiedzieli Hornblower i Brown  Bush miał na tyle rozsądku, by nie
wyrzec ani słowa, gdyż mógłby z miejsca ich zdradzić, i całą uwagę skoncentrował na swojej
wędce. Widocznie łodzie z amatorami wędkarstwa były na Loarze rzeczą zbyt codzienną, aby
budziły zdziwienie; niewinny charakter tego sposobu spędzania czasu chronił ich przed
podejrzeniami, co zresztą przewidział i Hornblower, i hrabia. Komuż przyszłoby do głowy, że
załogę małej łódeczki w samym sercu Francji mogą stanowić zbiegli jeńcy wojenni.
Nad rzeką najczęściej widywali kobiety piorące bieliznę, czasem w pojedynkę, czasem w
grupkach, a ich paplanina wyraz
nie dobiegała do nich po wodzie. Anglicy słyszeli  klap, klap, klap
drewnianych kijanek po mokrej bieliz
nie rozpostartej na deskach i obserwowali, jak klęczące
kobiety zginały się i prostowały płucząc pranie w wodzie rzecznej; rzucały od niechcenia za nimi
spojrzeniem, gdy przesuwali się z prądem, nigdy nie przeprowadzając ich wzrokiem dłużej, a
czasem w ogóle nie patrząc na nich. W niespokojny czas wojenny można było w najróżniejszy
sposób tłumaczyć widok obcych im ludzi w łódce, toteż się tym w ogóle nie przejmowały.
Dzięki przyłączeniu się wód Allier i ustaniu roztopów wiosennych ani razu nie spotkali już
huczących bystrzyn jak te, w których się poprzednio o mało nie potopili. Piaszczyste ławy usiane
głazami znaczyły miejsca, gdzie zimą toczyły się bystrzyny i nietrudno było przepływać tamtędy albo
raczej je omijać. W gruncie rzeczy wszystko szło jak z płatka. Nawet pogoda była łaskawa, cudny,
jasny dzień, ciepły, tonący w słońcu, które oświetlało panoramę złota, błękitu i zieleni. Brown
pławił się w szczęściu bezwstydnie, ale twardy Bush czuł się nieswojo, ilekroć otaczający ich
spokój sprowadził na niego drzemkę; zgodnie z jego surową filozofią ród ludzki  a przynajmniej
marynarski  został stworzony do smutku, trudów i niebezpieczeństw, i każde odstępstwo od takich
warunków należało traktować podejrzliwie i nie radować się nim za bardzo, żeby póz
niej nie płacić
za to zbyt wysokiej ceny. Ta rozkoszna podróż rzeką, gdy ranek przechodził w południe, a południe
w długie, senne popołudnie, z doskonałym lunchem w postaci pasztetu na zimno (pożegnalny
prezent grubej Jeanne) i butelki wina, była zbyt piękna, aby mogła być prawdziwa.
Wszystkie mijane miasteczka, czy raczej wioski, leżały wysoko na odległych brzegach, poza
linią wylewu rzeki; Hornblower, który poznał już na pamięć skróconą marszrutę i tabele odległości
przygotowane przez hrabiego, wiedział, że pierwszym miastem mającym most jest Briare i że
dotrzeć tam mogli tylko póz
nym wieczorem. Zamierzał odczekać do zapadnięcia zmroku i potem
przemknąć w ciemnościach obok miasteczka, lecz w miarę upływu dnia coraz bardziej skłaniał się
do tego, żeby nie czekać. Nie umiał wyjaśnić sobie kierujących nim motywów. Wiedział, że nie leży
w jego charakterze narażać się na najmniejsze nawet niebezpieczeństwo, gdy nie pobudza go ani
obowiązek, ani pragnienie odznaczenia się. Jedyną korzyścią mogło być zaoszczędzenie godziny czy
dwóch. Wprawdzie miał w sobie głęboko wpojoną nelsonowską zasadę  nie tracenia ani godziny ,
ale nie tym się powodował.
Częściowo w grę wchodziła jego wrodzona przekora. Wszystko poszło tak wspaniale. Już
sama ucieczka eskorcie zakrawała na cud, a tym bardziej zbieg okoliczności, który ich doprowadził
do Chateau de Gracay, jedynego miejsca w całej Francji, gdzie mogli znalez
ć bezpieczne
schronienie. Obecna wyprawa w dół rzeki miała wszelkie szansę powodzenia. Instynktowną reakcją
na tak niezwykłe pasmo sukcesów było pakowanie się w opały  tylekroć znajdował się w nich w
swoim życiu, że bez tego czuł się nieswojo.
Niewykluczone jednak, że jakiś diabeł go do tego podkusił. Był rozdrażniony i markotny.
Zostawił za sobą Marie i z każdym jardem, o który się od niej oddalał, coraz mocniej tego żałował.
Gnębiło go wspomnienie haniebnej roli, jaką odegrał wobec niej, i pamięć razem spędzonych
godzin; opadła go tkliwa tęsknota za nią. A przed nim leżała Anglia, gdzie uważano go za zmarłego,
gdzie Maria do tego czasu być może pogodziła się ze stratą i gdyby się zjawił, byłaby szczęśliwa nie
do wytrzymania, gdzie Barbara zapomniała już pewnie o nim i gdzie oczekiwał go sąd wojenny,
mający zbadać jego postępowanie. Przyszła mu do głowy ponura myśl, że byłoby lepiej dla
wszystkich, gdyby naprawdę nie żył; wzdragał się przed perspektywą powrotu do Anglii jak przed
daniem nurka do zimnej wody czy przed grożącym mu niebezpieczeństwem. To był główny motyw
jego zachowania. Zawsze zmuszał się do stawiania czoła niebezpieczeństwu, do wychodzenia mu
dzielnie naprzeciw. Połykał każdą pigułkę podawaną mu przez życie, wiedząc, że wahanie wywoła [ Pobierz całość w formacie PDF ]