[ Pobierz całość w formacie PDF ]

słuchano i których własność gwarantowała im Wielka Karta  podobnie jak królewska korona należała do króla  a
których dobra służyły biednym .
Canterbury  to była kolebka chrześcijaństwa w Anglii i do tego miasta pośpieszyli obecnie reformatorzy. Znajdowało
się tam wielkie bogactwo ołtarzy, grobowców, złotych i srebrnych obrazów, diamentów i innych szlachetnych
kamieni. To w Canterbury pochowani byli św. Augustyn i św. Tomasz Beckett. Grób tego ostatniego stanowił bogaty
łup dla rabusiów. Beckett, arcybiskup Canterbury za rządów Henryka II, stracił głowę za opór wobec woli króla, gdy
ten chciał obrabować Kościół i zniewolić lud. Lud uważał św. Tomasza za męczennika, który zginął w obronie ich
wolności i ich religii. Jego zbrodnia polegała na obronie Wielkie Karty przed królem. Pielgrzymki do jego grobu nie
miały końca, a liczba pątników dochodziła do stu tysięcy. Napływały dary. Poświęcano mu szpitale i inne pobożne
instytucje, przede wszystkim Szpital św. Tomasza. Dary te uczyniły grobowiec niezwykle bogatym i wspaniałym.
Jeden z królów Francji podarował brylant, ponoć najpiękniejszy w Europie. Złoto, srebro i klejnoty zapełniały dwie
duże skrzynie, z których każdą musiało nieść sześciu czy ośmiu ludzi (a robotnicy ówcześni zwykli jeść dużo mięsa),
aby przenieść je do drzwi katedry. %7ładna chciwość, marnotrawstwo i zuchwalstwo nie równały się z tą grabieżą. Wola
Henryka była teraz prawem. Zdusił on głos Kościoła (najważniejszy w systemie kontroli i równowagi, czuwającym
nad sprawiedliwością prawa) i przekupił naturalnych przywódców ludu, aby go popierali. Z klasztorów pozostały
jedynie budynki, a i te wkrótce wysadzono w powietrze. Cały kraj został zeszpecony sprawiając wrażenie, jakby
napadli go jacyś barbarzyńcy. Cywilizacje zwykle umierają od środka, a nie z powodu ataku z zewnątrz.
Imię Alfred drogie jest każdemu Anglikowi. Uczył on swój lud trzez
wości, pracowitości, odwagi i prawości. Popierał
naukę, założył Uniwersytet w Oxford, wprowadził sąd przysięgłych. Ale nawet jego grób został zbezczeszczony, a
opactwo i całą posiadłość wziął hrabia Southampton.
Kościół katolicki nie tylko nauczał religii i oddawania czci Bogu oraz był szafarzem sakramentów. Miał też wpływy
na doczesny byt ludzi. Zapokajał, i to hojnie, potrzeby biednych i nieszczęśliwych& Posiadał ogromną ilość ziemi, a
zyski z niej rozdawano w różnych formach między ludzi, na warunkach zawsze korzystnych dla użytkowników. Był to
wielki majątek niezależny od arystokracji i od Korony, i w sposób naturalny stojący po stronie ludu. Ale przede
wszystkim Kościół opiekował się ubogimi i świadczył wobec nich gościnność, jednoczył też społeczeństwo dzięki
węzłowi religii, a nie okowom prawa. Dzięki Kościołowi istniała klasa dzierżawców, którzy tworzyli ważne ogniwo w
społeczeństwie, stojąc za właścicielem, którego winni byli zapłatę, i przed dzierżawcą, ponieważ rządzili się własną
wolą, uczestnicząc do pewnego stopnia w posiadaniu ziemi, ale nie bez pewnej zależności od właściciela. Ta klasa,
ongiś tak liczna w Anglii, niemal całkowicie zanikła, a jej miejsce zajęli stosunkowo nieliczni najemcy i ogromna
liczba skrajnie ubogich. Kościół katolicki uważał pożyczanie pieniędzy dla zysku za niezgodne z nauką Ewangelii.
Uważał on taki zysk za LICHW
i oczywiście za przestępstwo. LICHWA wśród chrześcijan była zupełnie nieznana
dopóki Henryk VIII nie położył łapy na własności Kościoła i ubogich.
Na każdym kościelnym ołtarzu znajdowało się mniej lub więcej złota, srebra, także kadzielnice, lichtarze i inne
przedmioty potrzebne do odprawiania Mszy Z
więtej. Msza musiała więc zaniknąć. Nie było już ołtarza tylko stół.
Długo spierano się gdzie ów stół miałby stać, jak wyglądać, w którą stronę miał być zwrócony i czy ludzie mają przy
nim stać, klęczeć czy siedzieć. Gdzie byliśmy słysząc ostatnio o tym wszystkim? Anglia w krótkim czasie stała się
jaskinią zbójców, gdzie pożywieniem ubogich robotników były ziemniaki z wodą. Gdy dobra kościelne przeszły w
ręce prywatne, dzierżawę natychmiast podwyższono, pieniądze z niej uzykane wydawano poza majątkiem, a
dzierżawcy spotykali się z chciwością panów. Jakże znajomo to brzmi dla Irlandii!!! Całe majątki leżały odłogiem.
Dzierżawcy odeszli. Nawet wieśniaków pozbawiono wspólnych pastwisk, na których wypasali dawniej bydło.
Zauważono upadek ludzi, a dotychczasowa obfitość stała się bardzo skromna.
Po Henryku VIII przyszedł jego syn Edward, chłopiec, któremu nie dano długo rządzić. Po nim z kolei nastąpiły rządy
królowej Marii. Próbowała ona przywrócić Kościołowi jego własność. Jednak grabież osiągnęła taki pułap, grabieżcy
byli tak liczni i tak potężni i tak wiele rodzin uczestniczyło w działaniach tak czy inaczej wrogich Kościołowi, że
królowa stanęła przed niemal niewykonalnym zadaniem. Znów celebrowano Mszę świętą we wszystkich zakątkach
kraju, nie przypalano ludzi gorącym żelazem ani nie czyniono z nich niewolników tylko za to, że prosili o jałmużnę, i
zrodziła się nadzieja, że Anglia znów będzie Anglią i że powrócą gościnność i dobroczynność. Jednak trzeba było
rozprawić się z grabieżcami i Parlamentem. To Parlament zatwierdził rozwód Henryka z Katarzyną i w ten sposób
ogłosił Marię bękartem. Teraz ten sam parlament miał ogłosić, że Elżbieta była bękartem, a Maria prawowitą królową
13
Anglii. Nieco póz
niej, gdy Maria umarła, a Elżbieta została koronowana, historia miała znów odwrócić swój bieg. Ileż [ Pobierz całość w formacie PDF ]