[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ne scias, ke mi ne estas indi¸eno de Barsumo; viaj mo-
roj ne estas miaj, kaj mi povas a¸i estonte nur same, kiel
mi ¸is nun agis, laû la instruo de mia konscienco kaj la
kriterioj de mia propra popolo. Se vi lasos min ne¸enata,
mi pace kondutos; alie, la individuaj Barsumanoj kun
kiuj mi rilatos aû respektos miajn rajtojn de fremdulo
inter vi, aû devos akcepti la konsekvencon. Pri unu afe-
ro estu certa; kiaj ajn estas viaj intencoj finfine pri tiu çi
kompatinda junulino, en la estonteco tiu, kiu insultos aû
ofendos sin, certe devos renkonti min en batalo pri tio.
Kutime mi ne emas al longaj paroladoj, kaj çiam mi
evitis fanfaronadon; sed mi bone divenis, kia estus la
frapinda klavaro en tiu çi alvoko al la verdaj Marsanoj.
Miaj vortoj profunde impresis ilin, kaj ilia sinteno de tiu
tempo igis eç pli respektema.
Al Tars Tarkas mem mia respondo ÿajne aparte plaçis,
sed lia sola komento estis enigmeca.  Kaj mi kredas ke
mi bone konas Tal Hajus, Jedakon de Tark.
84
PRINCINO DE MARSO
eLIBRO
Nun mi turnis mian atenton al Deja Toris, helpante al
ÿi restari¸i, kaj ni turnis nin kune al la elirejo, ignoran-
te ÿiajn gardistinaçojn, kiel ankaû la scivolemajn rigar-
dojn de la çefuloj. Çu mi ne estas nun ankaû çefulo? Bo-
ne, mi ankaû nun akceptos la respondecojn! Ili ne mal-
helpis nin, kaj tiel estis, ke Deja Toris, princino de He-
liumio, kaj Johano Carter, ¸entlemano de la ÿtato Virgi-
nio, sekvataj de la fidela Ula, pasis tra plena silento el la
aûdienca çambrego de Lorkas Tomel, Jed inter la Tarka-
noj de Barsumo.
85
PRINCINO DE MARSO
eLIBRO
Ç A P I T R O X I
KUN DEJA TORIS
iam ni atingis plenaeron, la du gardistinoj kure al
Kvenis, kvazaû por denove prigardi ÿin. La kompa-
tindulino premis sin al mi, kaj mi sentis sur mia brako
la prenon de ÿiaj du etaj manoj. Forgestante la virinojn,
mi informis ilin, ke estonte Solla prizorgos la kaptitinon,
kaj mi plue informis al Sarkoja, ke estontaj kruelaîoj de
ÿi al Deja Toris rezultigos certe la morton de Sarkoja.
Mia minaco estis malbone farita, kaj faris nenian bo-
non al Deja Toris, çar, kiel mi poste sciis, viro kaj virino
sur Marso neniam mortigas unu la alian. Sarkoja nur
rigardis nin açhumore, kaj foriris por elpensi diablaîojn
kontraû ni.
Mi baldaû trovis, kie estas Solla, kaj klarigis al ÿi mian
deziron, ke ÿi zorgu pri Deja Toris kiel ÿi zorgis pri mi,
ankaû, ke ÿi trovu novan lo¸ejon, kie Sarkoja ne ¸enos.
Fine mi informis ÿin, ke mi mem eklo¸os inter la viroj.
Solla rigardis al la armiloj en mia mano, kaj al tiuj por-
tataj sur mia ÿultro.
 Vi estas nun granda çefulo, Johano Carter, ÿi diris,
 kaj mi devas obei vin, kvankam efektive tio estas por mi
86
PRINCINO DE MARSO
eLIBRO
çiam ¸ojo. Tiu, kies armilojn vi portas, estis juna, sed li
estis eminenta militisto, kaj pro siaj promociigoj kaj
mortigoj preskaû atingis egalrangon kun Tars Tarkas,
kiu, sciu, estas duaulo nur al Lorkas Tomel mem. Vi
estas dek unua, kaj en la komunumo estas dek çefuloj
kiuj egalrangas kun vi en kura¸o.
 Kaj se Lorkas Tomel estus mortigita de mi? mi de-
mandis.
 Tiam vi, Johano Carter, estus çefo super çiuj. Sed tion
vi povus gajni nur per la deziro de la tuta konsilantaro,
ke Lorkas Tomel batalu kontraû vi. Ankaû, se li atakus
vin, vi rajtus sindefende mortigi lin, kaj tiel gajni unuan
rangon.
Mi ridis, kaj turnis la temon al aliaj aferoj. Mi neniel
deziris mortigi la eminentulon, kaj certe ne volis esti
 jed  inter la Tarkanoj.
Mi iris kun Solla kaj Deja Toris por serçi novan lo¸e-
jon, kiun ni trovis en konstruaîo pli apuda al la aûdienca
çambrego, kaj pli impona laû arkitektura stilo ol nia an-
taûa loko. Ni ankaû trovis en ¸i verajn dormoçambrojn,
kun antikvaj litoj el tornita metalo, pendantaj per oraj
çenegaroj fiksitaj en marmoraj plafonoj. La dekoraîoj de
la muroj estis tre diversspecaj, kaj, malsimile al la fres-
koj en la aliaj konstruaîoj, montris multe da homaj figu-
roj. La figuroj estis tiuj de homoj kiaj mi mem, de koloro
87
PRINCINO DE MARSO
eLIBRO
multe pli pala ol Deja Toris. Ili estis vestitaj de graciaj
roboj, ornamitaj de metaloj kaj juveloj, kaj iliaj abundaj
hararoj laû koloro estis ru¸orbronzaj. La viroj estis sen-
barbaj, kaj nur kelkaj portis armilojn. La scenoj plejparte
montris palhaûtan, palharan popolon dum ludoj.
Deja Toris interpremis siajn manojn kun ekkrio de
raviteco, kiam ÿi rigardis tiujn belajn artaîojn, faritaj de
popolo jam de longe formortinta. Kontraûe, Solla ÿajnis
ne vidi ilin.
Ni decidis uzi tiun çambron, sur la dua eta¸o, kun ri-
gardo sur la placon, por Deja Toris kaj Solla, kaj alian
apudan çambron por kuirado kaj provizaîoj. Tiam pro
mia instigo Solla iris por alporti litaîojn kaj tiom da nu-
traîo kaj kuiriloj kiom ÿi bezonos, informite, ke mi agos
kiel gardanto de Deja Toris ¸is ÿi revenos.
Kiam Solla foriris, Deja Toris sin turnis al mi kun ri-
deto.  Kien, do, fu¸us via kaptitino, se vi lasus ÿin sola?
x
i povus nur postsekvi vin kaj petegi vian protekton, kaj
peti pardonon pro siaj lastatempaj kruelaj pensoj pri vi!
 Vi pravas, mi respondis,  al ni ambaû maleblas for-
fu¸o, krom se ni kune faros tion.
 Mi aûdis vian defian deklaron al la ulo, kiun vi no-
mas Tars Tarkas, kaj eble mi komprenas vian situacion
inter çi tiuj homoj, sed neniel mi povas kompreni vian
diron, ke vi ne estas indi¸eno de Barsumo. Je la nomo de
88
PRINCINO DE MARSO
eLIBRO
mia unua praavo mi demandas, de kie vi venas? Vi simi-
las al mia popolo, tamen vi malsimilas. Vi parolas mian
lingvon, tamen mi aûdis vin diri al Tars Tarkas, ke nur
lastatempe vi lernis ¸in. Çiuj Barsumanoj parolas la sa-
man lingvon, de la glacikovrita sudo ¸is la glacikovrita
nordo, kvankam diferencas iliaj skribaj lingvoj. Nur en
la valo Dor, kie la Rivero Iss malplenigas sin en la per-
ditan maron de Korus, onidire ekzistas malsimila lingvo,
kaj, krom en la legendoj de niaj praavoj, ne ekzistas kro-
niko, ke ajna Barsumano revenis el la Rivero Iss, el la
bordoj de la maro de Korus, en la valo Dor. Ne diru al [ Pobierz całość w formacie PDF ]