[ Pobierz całość w formacie PDF ]

znajdował się stolik z tacą, na której zgromadzono różne nierdzewne pojemniki
i plastikowe rurki. Przy przeciwległej ścianie stał wózek anestezjologiczny z
butlami tlenowymi.
Po sali krzątały się dwie pielęgniarki. Jedna myła Cheryl, a druga otwierała
różne opakowania i wykładała ich zawartość na tacę.
Nagle drzwi do sali zabiegowej się otworzyły i wszedł lekarz - w fartuchu i
rękawiczkach. Podszedł do tacy i ułożył sobie instrumenty. Cheryl, leżąca
dotąd spokojnie, uniosła się na łokciu.
- Pani Tedesco - upomniała ją jedna z pielęgniarek - proszę się położyć.
- To nie jest doktor Foley - powiedziała Cheryl. - Gdzie jest doktor Foley?
Przez chwilę wszyscy w pokoju zamarli w bezruchu. Lekarz wymienił spojrzenia z
pielęgniarkami.
- Nie zgadzam się na zabieg, jeżeli nie zjawi się tu doktor Foley - oznajmiła
Cheryl łamiącym się głosem.
- Nazywam się Stephenson - przedstawił się lekarz. - Doktor Foley niestety nie
może przyjść. Upoważniono mnie, bym go zastąpił. Cały zabieg jest dziecinnie
prosty.
- Nic mnie to nie obchodzi - upierała się Cheryl. - Nie poddam się aborcji,
jeśli nie on będzie jej dokonywał.
- Doktor Stephenson jest jednym z naszych najlepszych chirurgów - uspokajała
ją pielęgniarka. - Proszę się położyć i pozwolić nam kontynuować zabieg. -
Oparła rękę na ramieniu Cheryl, próbując nakłonić pacjentkę, by się położyła.
- Chwileczkę - odezwała się Jennifer, zdziwiona własną odwagą. - To chyba
jasne, że Cheryl chce, żeby zajął się nią doktor Foley. Wydaje mi się, że nie
powinniście jej zmuszać, by zgodziła się na kogoś innego.
Oczy wszystkich skierowały się na nią, jakby dopiero teraz dostrzeżono jej
obecność. Doktor Stephenson podszedł do niej i zaczął popychać ją w kierunku
wyjścia.
- Chwileczkę - powtórzyła Jennifer. - Nigdzie się stąd nie ruszę. Cheryl
powiedziała wyraz
nie, że nie zgadza się na aborcję, dopóki nie zjawi się tu
doktor Foley.
- Zdajemy sobie z tego sprawę - odparł Stephenson. - I jeżeli pani Tedesco
podtrzyma swe żądanie, to, naturalnie, uszanujemy jej wolę. W naszej klinice
pacjent jest zawsze najważniejszy. Proszę poczekać w pokoju pani Tedesco;
zaraz ją tam przewieziemy.
Jennifer zerknęła na przyjaciółkę, która siedziała teraz na brzegu stołu
operacyjnego.
- Nie martw się - powiedziała Cheryl. - Nie pozwolę im się dotknąć, dopóki nie
przyjdzie doktor Foley.
Zdezorientowana Jennifer dała się wyprowadzić z sali zabiegowej. Wózek, na
którym przywieziono Cheryl, znów wtoczono do środka i Jennifer poczuła się
nieco spokojniejsza. Zdjęła czepek i fartuch, i rzuciła je do pojemnika w
korytarzu.
Niemal natychmiast zjawiła się Marlene Polaski.
- Właśnie dowiedziałam się, co się stało - zwróciła się do Jennifer. - Jest mi
strasznie przykro. W tak wielkiej instytucji, choćby nie wiem jak się starano,
czasami coś się nie udaje. Od wczoraj panuje tu galimatias. Myślałam, że pani
wie o biednym doktorze Foleyu.
- O czym niby miałabym wiedzieć? - zdziwiła się Jennifer.
- Doktor Foley popełnił przedwczoraj samobójstwo - wyjaśniła Marlene. -
Zastrzelił żonę, a potem siebie. Pisano o tym we wszystkich gazetach.
Myślałam, że pani wie.
Jennifer wyszła na korytarz. Obok niej przewieziono Cheryl. Jennifer
westchnęła z ulgą. Mimo wszystko była zadowolona, że jest pacjentką doktora
Vandermera.
Wysiadając z autobusu w Montclair, w stanie New Jersey, Adam podziękował
kierowcy, który spojrzał na niego podejrzliwie. Chłopak był nienaturalnie
ożywiony. Przyczyną tego była obawa przed zbliżającą się rozmową w sprawie
pracy i poczucie winy z powodu zachowania poprzedniego wieczoru. Próbował
jakoś przeprosić Jennifer, ale zdołał jedynie wykrztusić, że jest mu przykro z
powodu wyłamanych drzwi. Nadal jednak nie zgadzał się, żeby przez cały okres
ciąży sprzedawała buty.
Samochód Arolenu stał dokładnie w umówionym miejscu: przed Montclair National
Bank. Adam przeszedł na drugą stronę ruchliwej ulicy i zapukał w szybę od
strony kierowcy. Mężczyzna był zajęty czytaniem "Daily News". Odłożywszy
gazetę, sięgnął do tyłu i otworzył drzwi.
Z miasta do nowo wybudowanej siedziby Arolenu nie było daleko. Adam siedział,
wcisnąwszy dłonie między kolana i ciekawie się wszystkiemu przyglądał.
Zatrzymali się przed bramą. Podszedł do nich uzbrojony strażnik z
krótkofalówką i przez okno przyjrzał się Adamowi.
- Schonberg - wyjaśnił kierowca i strażnik, najwyraz
niej usatysfakcjonowany,
nacisnął przycisk otwierający pomalowaną w czarno-białe pasy bramę.
Adama zaszokował przepych, który widział z samochodu. W środku otoczonego
drzewami, starannie wypielęgnowanego terenu znajdowała się sadzawka z
kryształowo czystą wodą. Główny gmach był potężnym, złocistym wieżowcem o
szklanej, odbijającej światło elewacji. Po obu jego stronach znajdowały się
mniejsze pawilony połączone z głównym budynkiem przeszklonymi pasażami.
Kierowca objechał sadzawkę, w której odbijał się cały kompleks budynków, i
zatrzymał się przed głównym wejściem. Adam podziękował mu i ruszył w stronę
drzwi. Zbliżając się do wieżowca, przejrzał się w jego lustrzanej tafli. Miał [ Pobierz całość w formacie PDF ]