[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Obraz wypełniało kilka postaci: matka karmiąca noworodka (była to praprababka Anny,
która osierociła małe dziecko), stare małżeństwo na przechadzce (jakaś dziewiętnastowieczna
ciotka z mężem), dwoje dzieci, w których Anna rozpoznała bliz
nięta zmarłe na dyzenterię w
1890 roku. Wszystkie te osoby zdawały się żywe i jednocześnie odległe, tak jakby Papa Vidal
zdołał uchwycić najgłębszą naturę tego, czym jest wieczny spoczynek.
Malowidło miało jednak w sobie również coś niepokojącego. Anna przyjrzała się mu
uważniej i dopiero wtedy uświadomiła sobie, co ją tak niepokoi.
Otóż na zewnątrz ogrodzenia stał Rip, który uchwycił się go rękami. Jego twarz była
niewyraz
na, jeszcze nie skończona, ale widać było, że patrzy w najodleglejszy kraniec
cmentarza, tam gdzie rysowała się jakaś mglista sylwetka, jakby duch oparty o marmurową
tablicę, oraz półprzezroczysty biały jeleń u jego boku.
To był Tom.
Ten duch to był Tom i on z kolei patrzył na Ripa, z przyjaz
nią i wdzięcznością. Był w
nim jakiś żal, smutek spowodowany tym, że jego przyjaciel nie ma wstępu do tego miejsca
wolnego od trosk i niepokojów. Na tablicy, o którą opierał się Tom, było jego imię i data,
namalowane w taki sposób, jakby wyryto je w marmurze.
Nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, Anna podeszła bliżej tablicy, tak blisko, że
swymi drżącymi palcami mogła dotknąć feralnej daty. To był tamten dzień sprzed szesnastu
lat, gdy Rip włamał się na stację benzynową, a jej brat zaginął bez wieści. Kiedy odjęła rękę,
miała wilgotne palce. Najwyraz
niej ten fragment malowidła został ukończony przez Papę
Vidala dopiero dzisiaj rano.
Poczuła nagle niewypowiedziany ból w głowie i zaraz potem w sercu. Z całej siły
zamknęła oczy, broniąc się przed łzami. Zacisnęła pięści.
Starzec podszedł do niej powoli i drżącą ręką dotknął jej ramienia. Wiedziała, że chce ją
pocieszyć, ale nie było na świecie niczego, co mogłoby zmniejszyć jej udrękę.
 A więc on umarł  wyszeptała, otwierając oczy.  Nie żyje od szesnastu lat i to Rip go
zabił.
Po tych słowach za jej plecami rozległ się jakiś dz
więk, świst powietrza, przeciąg albo
westchnienie. Odwróciła się, chociaż wiedziała, kogo zobaczy.
W drzwiach stał Rip. Miał zmierzwione włosy, jakby uczesał się palcami, nie
grzebieniem. Musiał ubierać się w wielkim pośpiechu, bo był tylko w dżinsach i tenisówkach,
bez koszuli i skarpetek. Twarz mu nagle zszarzała, wyglądał przeraz
liwie.
Usłyszał, co powiedziała, to było oczywiste. Wystarczyło spojrzeć w jego oczy. Wiedział,
że Anna uważa go za zdolnego do popełnienia morderstwa, ale nie poruszył się ani nie
powiedział jednego słowa na swoją obronę. Po prostu stał i patrzył. Zdawało się, że uczy się
jej na pamięć, stara się wszystko zapamiętać: promienie słońca, które wpadały przez okno i
rozświetlały jej włosy, każdy szczegół jej twarzy, malujące się na niej uczucia. Uważnie
wsłuchiwał się w każdy jej oddech.
 Nie, proszę pani  głos Papy Vidala zabrzmiał stanowczo, mimo drżenia.  Pan Rip go
nie tknął. Pan Tom sam się zastrzelił, ze wstydu, że ukradł pieniądze. Zastrzelił się na tym
cmentarzu, w Blest, gdzie spędził swoje szczęśliwe lata. Zostawił list do pana Ripa i do mnie.
Prosił, żebyśmy go pochowali i żeby nikt się nie dowiedział, jak i dlaczego zginął. Napisał:
 odnieście pieniądze z powrotem , bo tak naprawdę on nie chciał ich zabierać. I bardzo mu
zależało, żeby nikomu nie pisnąć ani słowa. Myśmy to zrobili, bośmy go kochali i nie
chcieliśmy sprowadzać na niego hańby po śmierci. Ale cena była wysoka. Bardzo wysoka.
Upłynęło kilka sekund, zanim sens tych słów dotarł wreszcie do Anny. Spojrzała na
pooraną zmarszczkami twarz starca  płakał, a łzy spływały po bruzdach jego policzków jak
woda, która po deszczu wypełnia wyschnięte koryto strumienia.
 Och, Papo  jęknęła i sama zaczęła płakać. Otoczyła go ramionami i przytuliła do
siebie.
 Ale to nie ja najbardziej ucierpiałem  powiedział, poklepując ją po plecach, by w ten
niezręczny sposób choć trochę ją pocieszyć.  Pan Rip najbardziej się namęczył. Złapali go,
kiedy poszedł na stację oddać pieniądze. Nigdy nie puścił pary. Ja na jego miejscu
wyznałbym prawdę, ale on  nie. No to zrobiłem, co mogłem, żeby polepszyć jego sytuację.
Powiedziałem w sądzie, że widziałem pana Toma w samochodzie, chociaż go nie widziałem,
powiedziałem, że pan Rip to dobry chłopak, że zrobił głupstwo i chciał je naprawić.
Zrobiła krok do tyłu i uważnie mu się przyjrzała. Na Ripa nie miała siły spojrzeć.
 Ale przecież on nie musiał poświęcać się aż tak bardzo i iść do więzienia  powiedziała
tonem ni to pytania, ni to stwierdzenia.  Przecież był list od Toma, prawda? Mógł go
pokazać sędziemu.
 List był, a jakże  potwierdził stary, boleśnie, ale i pogardliwie.  Zaniosłem go matce [ Pobierz całość w formacie PDF ]