[ Pobierz całość w formacie PDF ]

oficjalnym tonem, oświadczając triumfalnie:
- Proszę uprzejmie, żebyście spróbowali skontaktować się z
waszym Dyrektorem wszelkimi dostępnymi kanałami. Z góry
uprzedzam, że to wam się nie uda. Jest moim więz
niem! Nie oczekuję od
was pieniędzy, jedynie rozsądku. Uprowadzenie tej lokalnej szychy na
pewno nie poprawi waszej sytuacji na giełdzie. Co? Nie, nie może pan.
Oto moje warunki: Według waszych planów w niedzielę wieczorem do
lodowiska ma dotrzeć transport z amoniakiem. Macie go odwołać i
zarządzić kontrolę instalacji, zbiornika, zaworów, rur, całej maszynerii.
A teraz kilka słów od szefa.
Słyszysz jak Korneliusz wstaje i przekazuje aparat Dyrektorowi,
który tonem pełnym rezygnacji i politowania prosi:
- Nie ułożycie się z tym wariatem, spełnij jego prośbę, dodatkowa
kontrola nam nie zaszkodzi, a może raz na zawsze uciszy tego szaleńca.
Niedługo będę wolny, więc&
- Dobra, koniec tych pogadujesz!
Korneliusz odbiera aparat, w momencie, gdy ktoś błyskawicznie
zdejmuje kłódkę i energicznie otwiera drzwi, krzycząc:
- Wiedziałem! (20)
44
- No! Pogadaliśmy sobie, więc teraz dotrzymacie towarzystwa
Dyrektorowi.
- Co zamierzasz z nami zrobić?  pyta podejrzliwie Korneliusz.
- Nic. Posiedzicie tu do niedzielnej nocy, wtedy ktoś was wypuści.
Dowódca wychodzi, a Ty wtulasz się w ramię Wiktora. Wolisz,
żeby Wasi strażnicy nie postrzegali Cię jako silnej osoby, może dzięki
temu uda Ci się jakoś zmniejszyć ich czujność. Poza tym zwyczajnie
potrzebujesz teraz dotyku kogoś bliskiego. Wszystko, co usłyszałaś zdaje
Ci się tak nierzeczywiste, że czujesz się jak uczestniczka sesji jakiejś gry
fabularnej. Gdy wchodzicie do nowego pomieszczenia, a za Wami
zamykają się drzwi, na które ponownie nałożona zostaje kłódka,
poczucie nierealności całe tej sytuacji tylko się wzmaga. By odgonić te
myśli zastanawiasz się, w jakim stanie jest Dyrektor. W tej właśnie
chwili mężczyzna oznajmia radośnie:
- Proszę, proszę! Korneliusz i jego menażeria, witam, witam! Te
drzwi nie są przesadnie grube, więc słyszałem treść waszej pogawędki.
- I to cię tak bawi?!  reaguje ostro Wiktor.
- Tak, chłopaczku, właśnie to mnie bawi. Wszyscy, łącznie z tymi
kretynami, wierzycie w nadchodzącą apokalipsę. Zbiornik
najzwyczajniej w świecie wytrzyma, nie będzie żadnej katastrofy. A
cysterna ma dobrą ochronę, banda domorosłych wandali im nie
zaszkodzi.
- Z
nij dalej  rzuca z pogardą Korneliusz.  Wasze straty pójdą w
miliony, albo i lepiej. Chociaż to akurat dobrze, to jedyny argument,
który dotrze do twoich szefów. Szkoda tylko tych wszystkich ludzi,
którzy zapłacą za waszą lekcję pokory swoim życiem.
- Jedyną ceną, jaką przyjdzie komuś zapłacić, to koszty sądowe i
ostry wyrok dla ciebie, Korneliuszu. Twój pomagier sprawia wrażenie
zwykłego pionka, a dziewczyna ma po prostu pecha, że ma chłopaka,
który wciąga ją w podobne afery.
Chcesz zareagować, ale szybko powstrzymujesz się, oddając
pierwszeństwo głosu Wiktorowi, przypuszczając, że wolałby samemu
przemawiać w obronie swoich decyzji. Natomiast Twój przyjaciel
najwidoczniej nie ma zamiaru wdawać się w przepychanki słowne,
bowiem milczy jak zaklęty. Nagle uzmysławiasz sobie, że skoro żadne z
Was nie zaprzeczyło słowom Dyrektora, to niejako potwierdzacie jego
przypuszczenie, co do charakteru Waszego związku. Chociaż
niejednokrotnie do tej pory byliście mylnie uważani za parę, to dopiero
teraz, w tej krytycznej sytuacji, uświadamiasz sobie, że właściwie te
pomyłki nigdy Ci nie przeszkadzały. Rozmyślania o charakterze Twojej
więzi z przyjacielem zawsze wprawiają Cię w dość melancholijny
nastrój, za którym nie przepadasz, toteż postanawiasz przerwać
krępującą ciszę i zainicjować jakąś, choćby najbardziej wymuszoną,
rozmowę.
#2  32
Brak  22
45
- Muszę wierzyć ci na słowo.
- Dość już tych rozmów o niczym!  wtrąca się nerwowo
Korneliusz.
- Zamknij ryj albo wyłupię ci oczy i każę je zeżreć!  wrzeszczy
niespodziewanie Dowódca z takim natężeniem nienawiści w głosie, że
ani przez chwilę nie wątpisz w dosłowną realność spełnienia jego
groz
by.
- Spokojnie  prosisz łagodnie.  Po prostu chcielibyśmy
wiedzieć, dlaczego ty
i twoja grupa postanowiliście wmieszać się w sprawę lodowiska.
- W porządku  odpiera spokojnie mężczyzna, jak gdyby jego
wcześniejszy wybuch złości w ogóle nie miał miejsca.  Wszystko wam
wyjaśnię. (9)
46
- Nic straconego. Skoro przyznajesz, że twój stan cię ogranicza,
widać tak jest. Myślałem, że inaczej zareagujesz na moją prowokację.
Ale dość już tych grzeczności, raczej mnie nie polubicie, a mi zostało
mało czasu na zawieranie nowych znajomości, szczególnie teraz.
- Powiesz nam w końcu, co planujesz?  pyta niecierpliwie
Wiktor.
- Tak. I gwarantuję, że będziesz żałował pośpieszenia mnie do
ujawnienia prawdy, mógłbyś dłużej pozostać w stanie błogosławionej
niewiedzy. (9)
 47
Chociaż bardzo obawiasz się konsekwencji, które może ponieść [ Pobierz całość w formacie PDF ]