[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ści służył wiernie Ojcu dając przykład, jakim ma być każdy syn. Pan
żąda dziś od człowieka posłuszeństwa, jakie Mu okazał Jezus, Chry-
stus, który służył Ojcu z miłości i ochotnym sercem.  Pragnę czynić
wolę twoją, Boże mój. A zakon twój jest we wnętrzu moim (Ps. 40,9).
Chrystus nie uważał, że ofiara jest za wielka, trud ponad siły, by wyko-
nać dzieło Mu powierzone. W wieku dwunastu lat powiedział:  Czyż
nie wiecie, że w tym, co jest Ojca mego, Ja być muszę? (A
uk. 2,49).
Gdy usłyszał wezwanie, przystąpił do dzieła:  Moim pokarmem jest
pełnić wolę tego, który mnie posłał i dokonać Jego dzieła (Jan 4,34).
My też takimi powinniśmy być sługami. W pełni zaangażowani
w posłuszeństwie. Wszyscy, którzy chcą być dziećmi Bożymi muszą
dowieść, że są współpracownikami Pana i aniołów. Dlatego każda
dusza będzie doświadczona. Jezus o tych, którzy Mu wiernie służą,
mówi:  Będą moją własnością  mówi Pan Zastępów (...) i oszczędzę
ich, jak ktoś oszczędza swojego syna, który mu służy (Mal. 3,17).
Bóg doświadcza ludzi i daje im możliwość rozwinięcia charakteru,
próbuje, czy chcą być posłuszni Jego przykazaniom. Dobre uczynki będą
odzwierciedleniem naszej miłości do Niego. Poddając się woli nieba dzia-
łać będziemy nie po to, by zaskarbić sobie Jego miłość. Przyjmiemy ją jako
dar i kierowani miłością chętnie będziemy spełniać Jego przykazania.
Dzisiaj są tylko dwie grupy na świecie i dwie będą uznane na są-
dzie: ci, którzy przykazania Boże zachowują, i ci, którzy je przekra-
czają. Słowa Jezusa pomogą nam ocenić, czy jesteśmy Mu wierni, czy
nie:  Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie.
(...) Kto ma przykazania moje i przestrzega ich, ten mnie miłuje; a kto
mnie miłuje, tego też będzie miłował Ojciec i Ja miłować go będę, i
objawię mu samego siebie. (...) Jeśli kto mnie miłuje, słowa mojego
przestrzegać będzie, i Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy,
i u niego zamieszkamy .  Jeśli przykazań moich przestrzegać będzie-
cie, trwać będziecie w miłości mojej, jak i Ja przestrzegałem przyka-
zań Ojca mego i trwam w miłości jego (Jan 14,15-23;15,10).
nadzieja.pl 181
Ellen G. White
PRZYPOWIEZ
CI CHRYSTUSA
Rozdział XXI _________________________________
Winnica Pańska
(Mat. 21,33-44)
NARÓD %7Å‚YDOWSKI
Po przypowieści o dwóch synach została przekazana przypowieść
o winnicy. W pierwszej Chrystus przedstawił przywódcom żydowskie-
go narodu znaczenie posłuszeństwa, a w drugiej  błogosławieństwa,
jakie stały się udziałem Izraela, i wykazał, że Bóg ma prawo wymagać
posłuszeństwa od swego ludu. Przedstawił wspaniałość zamierzeń Bo-
żych, które mogłyby się wypełnić, gdyby naród zechciał być posłusz-
nym. Odsłaniając zasłonę przyszłych wydarzeń pokazał, jak można
ograbić się z błogosławieństw i ściągnąć na siebie zniszczenie, nie spe-
łniwszy zamiarów i planów Bożych.
 Był pewien gospodarz  powiedział Chrystus   który zasa-
dził winnicę, ogrodził ją płotem, wkopał w nią prasę i zbudował wieżę,
i wydzierżawił ją wieśniakom, i odjechał .
Opis winnicy podaje prorok Izajasz:  Zaśpiewam mojemu ulubień-
cowi ulubioną jego pieśń o jego winnicy. Ulubieniec mój miał winnicę na
pagórku urodzajnym. Przekopał ją i oczyścił z kamieni, i zasadził w niej
szlachetne szczepy. Zbudował w niej wieżę i wykuł w niej prasę, oczeki-
wał, że wyda szlachetne grona, lecz ona wydała złe owoce (Izaj. 5,1.2).
Gospodarz wybiera nie uprawiany kawałek ziemi, ogradza ją,
oczyszcza z chwastów i kamieni, użyz
nia, obsadza najszlachetniejszy-
mi winnymi krzewami i oczekuje plonu. Czeka, że ten kawałek ziemi,
teraz o ileż lepszy od dzikiego ugoru, przyniesie owoc jego pracy oraz
troskliwości. Tak samo Bóg wybrał ze świata naród, który był wycho-
(284)
182 nadzieja.pl
Christ Object Lessons
wersja dla Adobe Acrobat Reader, © 2002
wany i wykształcony przez Chrystusa. Prorok mówi:  Zaiste, winnicą
Pana Zastępów jest dom izraelski, a mężowie judzcy ulubioną jego
latoroślą. Oczekiwał prawa, a oto  bezprawie; sprawiedliwości, a
oto  krzyk (Izaj. 5,7). Bóg dał temu ludowi przywileje i obfite bło-
gosławieństwo. A potem czekał, że Jego wybrani przyniosą owoc i
uczczą Go, głosząc zasady Jego królestwa. Wśród upadłego, grzesz-
nego świata mieli być wyobrażeniem charakteru Boga.
Izrael, jako winnica Pańska, miał wydawać inne owoce niż naro-
dy pogańskie. Bałwochwalcze ludy całkowicie oddały się bezbożno-
ści. Bez zastanowienia oddawano się gwałtom i zbrodni, skąpstwu,
uciskowi i występnym nałogom. Owocem zepsutego drzewa były zbrod-
nicze czyny, wynaturzenie, nędza. Zdecydowanie odmiennym miał być
owoc posadzonej przez Boga winnicy.
Przywilejem narodu żydowskiego było przedstawienie charakte-
ru Bożego takim, jakim był objawiony Mojżeszowi. Spełniając modli-
twę Mojżesza:  Pokaż mi, proszę, chwałę twoją! , Pan obiecuje:  Spra-
wię, że całe dostojeństwo moje przejdzie przed tobą (II Mojż.
33,18.19).  Wtedy Pan przeszedł obok niego, a on zawołał: Panie,
Panie, Boże miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę
i wierność, zachowujący łaskę dla tysięcy, odpuszczający winę, wystę-
pek i grzech (II Mojż. 34,6.7). To jest właśnie owoc, jaki Bóg pragnie
otrzymać od swego ludu. W czystości charakteru, w świętości codzien-
nego życia, w miłosierdziu, miłości i współczuciu ma on pokazać,
że  prawo Pana jest doskonałe, pokrzepia duszę (Ps. 19,8).
Zamiarem Bożym było pozwolenie wszystkim narodom świata
na wzięcie udziału w Jego obfitych błogosławieństwach. Izrael miał
przygotować drogę Jego światłu. Jednak narody odrzuciły Boga, ale
Bóg w swoim miłosierdziu nie zniszczył ich. Dał możliwość poznania
siebie przez swój Kościół. Według tego planu Jego zasady objawione
przez Izraela miały stać się środkiem przywrócenia człowiekowi mo-
ralnego oblicza.
W tym celu wybrał Pan Abrahama i kazał mu zamieszkać w Ka-
naanie.  A uczynię z ciebie naród wielki  powiedział Pan 
 i będę ci błogosławił, i uczynię sławnym imię twoje, tak że staniesz
się błogosławieństwem (I Mojż. 12,2).
nadzieja.pl 183 [ Pobierz całość w formacie PDF ]