[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Crossing wydawało się całkiem wymarłym miasteczkiem. Mieszkańcy, zajęci świątecz-
nymi przygotowaniami, nawet nie podchodzili do okien.
R
L
T
Wyjechali spośród zabudowań, kierując się na południe. Dom Hestonów stał przy
drodze na wschód, Delia musiała więc porzucić nadzieję, że Jude przypadkiem zauważy
porwanie. Coraz bardziej ulegała paraliżującej trwodze. Jeśli stawi opór, Charles nie za-
waha się jej zabić. A jeśli pozwoli się zmusić do małżeństwa, jej życie zamieni się w
niewyobrażalny koszmar. Przywołała w wyobraz
ni obraz dziadka czytającego na głos
psalmy.  A ja wołam do Boga i pan mnie ocali". Chciałeś, Boże, abym wołała, jeśli będę
potrzebować pomocy. Widzisz sam, w jakim niebezpieczeństwie się znalazłam, modliła
się w duchu. Proszę, spełnij swoją obietnicę, a będziemy cię z Jude'em sławić do końca
naszych dni.
Jude nie mógł usiedzieć w miejscu. Bez końca omawiali z Hestonem plan, raz po
raz wracając do początku.
- W Wigilię pójdę z tobą do jaskini - oznajmił starszy pan. - Nie puszczę cię sa-
mego, to zbyt niebezpieczne.
- Zbyt niebezpieczne, żebyś szedł ze mną - odparł Jude. - Nie obraz
się, Jim, ale
czy naprawdę uważasz, że jesteś w stanie tak jak ja wczołgać się na ten teren pod drutem
kolczastym?
- Wiem, że nie dam rady. Tylko co się stanie, jeśli strażnicy nie będą pijani? Zro-
biłeś, synu, takie założenie, ale możesz się mylić. Nie jesteś gotów zastrzelić ich po to,
żeby zajrzeć do jaskini, prawda?
- Nie - przyznał Jude. Nawet jeśli strażnicy byli na wskroś złymi ludz
mi, nie
usprawiedliwiało to stosowania przemocy dla zdobycia dowodów. - Co proponujesz?
- Jeśli okaże się, że nie leżą schlani, to czymś ich zajmę. Narobię hałasu, żeby ich
odciągnąć, a ty wślizgniesz się do środka i wez
miesz próbki.
Jude westchnął. Prawdę mówiąc, miał nadzieję, że Heston wystąpi z lepszym po-
mysłem niż to, co on sam zdołał wykoncypować.
- Nie ma mowy, Nie zgadzam się. Lucy mi nie podziękuje, jak cię zabiją.
- Właśnie to najbardziej mi przeszkadza: jak jesteś stary, nikt nie wierzy, że jeszcze
cokolwiek potrafisz.
Jude położył Jimowi rękę na ramieniu.
R
L
T
- Potrafisz niejedno - zapewnił. - Bardzo liczę na ciebie. Gdyby coś mi się stało,
pojedziesz do sąsiedniego miasteczka i wyślesz telegraficzną wiadomość do policji sta-
nowej.
- Naturalnie - potwierdził Heston. - Mam jednak nadzieję, że do tego nie dojdzie.
- Wszystko w rękach Boga - przypomniał mu Jude. - Prawdę mówiąc, wolałbym
nie czekać do Wigilii. Jeśli plan miałby się nie powieść lub jeśli Pan nie chce, abyśmy
czekali tak długo, to z pewnością wskaże nam inną drogę.
Obaj skłonili głowy i modlili się w milczeniu przez kilka minut. Nagle Jude poczuł
trudny do wyjaśnienia niepokój.
- Jim, muszę natychmiast pojechać do miasta i sprawdzić, czy Delii nic nie grozi -
powiedział, przerywając modlitwę. - Ogarnęły mnie złe przeczucia. - Zdjął temblak z
ramienia i sięgnął po koszulę. Zranione ramię nie było zbyt sprawne, ale prawym posłu-
giwał się swobodnie. Shiloh był dobrze ułożony, więc do zapanowania nad koniem wy-
starczały nogi jez
dz
ca. - Pożycz mi rewolwer.
- Poczekaj chwilę. Naładuję stare colty. Nie pojedziesz sam, i to jest moje ostatnie
słowo.
R
L
T
Rozdział dwudziesty piąty
Panna Susan zamykała pracownię, kiedy nadjechał Jude na Shilohu, a zaraz za nim
Heston dosiadający kasztanowatego wałacha.
- Widziała pani Delię? - spytał bez ceremonii Jude.
Modniarka była wyraz
nie zdumiona, że wyszedł z domu, a do tego siedzi na koniu.
- Godzinę temu zajrzała i powiedziała, że idzie do sklepu kupić parę rzeczy dla pa-
ni Heston. Obiecała wpaść po mnie, ale nie przyszła. Miałyśmy razem wrócić. Pomyśla-
łam, że po prostu o tym zapomniała. Uznałam więc, że sama zajdę do...
- Czy zamiast do Hestonów Delia mogła iść do siebie?
Modniarka zrobiła zafrasowaną minę.
- Nie wiem, po co miałaby to robić. Poinformowała mnie, że jesteśmy zaproszone
na kolację, czy tak, panie Heston? - Nagle zatrzymała wzrok na jakimś punkcie i wska-
zała palcem. - Ojej, proszę spojrzeć.
Pod ścianą banku leżało kilka pakunków. Zanim Jude zdążył zsiąść z konia, panna
Susan już do nich zaglądała.
- Mąka, jajka, cukier... kubek do golenia, kryształowy półmisek... Delia wspomi-
nała, że pani Heston brakuje różnych potrzebnych rzeczy i chciała kupić jej to i owo w
prezencie na Boże Narodzenie.
- Czyli mogą to być jej sprawunki - stwierdził Jude.
- Ale po co by je tu zostawiała? - zdziwił się Jim.
Obaj mężczyz
ni obrócili się w siodłach i przewędrowali wzrokiem po drodze do
tartaku, a potem zbadali też ulicę, prowadzącą za granicę miasteczka. Nikogo nie do-
strzegli, a oprócz saloonu wszystkie sklepy i warsztaty spowijała ciemność.
- Gdzie ona może być? - zaniepokoiła się panna Susan. - Nieco wcześniej, przed
przyjściem Delii, widziałam Charlesa Ladleya. Przystanął tutaj, był z nim ten łajdak
Donley i jeszcze drugi kowboj... - Modniarka urwała coraz bardziej zdenerwowana. -
Och, chyba nie sądzi pan, że...
Jude wymienił znaczące spojrzenia z Jimem.
R
L
T
- Pojedziemy do Ladleyów i sprawdzimy, czy jej tam nie ma - oświadczył. - Panno
Susan, proszę iść do pani Heston i dotrzymać jej towarzystwa.
Modniarka skinęła głową, a mężczyz
ni ściągnęli wodze i skierowali konie ku po-
siadłości burmistrza. Jude utwierdził się w przekonaniu, że Delii grozi niebezpieczeń-
stwo. Jeśli Charles nie przywiózł jej do rodziców, to czy oni będą cokolwiek wiedzieli?
A jeśli nawet tak, to czy zechcą powiedzieć prawdę?
Trzeba było liczyć się z tym, że celowo naprowadzą go na zły trop.
Gdy zatrzymali konie na dziedzińcu u Ladleyów, stajenny nie wyszedł zająć się
końmi. Drzwi wejściowe były otwarte, na okrzyki nikt nie reagował. W pewnej chwili
Jude usłyszał cichy rytmiczny łoskot dochodzący ze strychu. Wraz z Hestonem wszedł
schodami na górę. Zastali tam Lucy Ladley i jej kucharkę Maisie. Obie były obwiązane
sznurkiem niczym gęsi na świąteczny stół, a usta miały zakneblowane szmatami. Na
szczęście dla nich przywiązano je do krzeseł, więc bujając się na nich, mogły zwrócić
czyjąś uwagę.
Widać było, że pani Ladley jest bliska histerii, ale knebel nie pozwalał jej wydać
głosu.
- Proszę się nie bać - powiedział uspokajająco Jude i przystąpił do uwolnienia ko-
biet. - Jestem Jude Tucker. Szukam panny Keller. Czy pani syn ją tutaj przywiózł? Wi-
działa ją pani? Mam powody przypuszczać, że znalazła się w poważnym niebezpieczeń-
stwie. - Wreszcie udało mu się rozplątać ostatni węzeł. - Dlaczego pani jest związana?
- Pić... Proszę... Pić... - zachrypiała pani Ladley.
Jude zbiegł na dół, skąd przyniósł dzbanek pełen wody i dwie szklanki, a tymcza-
sem Heston uwolnił z więzów kucharkę. [ Pobierz całość w formacie PDF ]