[ Pobierz całość w formacie PDF ]

115
R
L
T
powiedziałam. Nie pamiętam, to było kilka tygodni temu.
 Czuła, że łzy napływają jej do oczu.  Do głowy mi nie przyszło, że ją
aresztują.
 Wiedziałaś, że policja prowadzi śledztwo w sprawie zabójstwa i
szuka podejrzanych.  Przyszywał ją wzrokiem.
 Tak.  Odchrząknęła.  Powiedziałam tylko prawdę.
 A dlaczego mnie o tym nie wspomniałaś? Zastanawialiśmy się,
czemu nie pozwalają mamie wyjść za kaucją, a to przez ciebie.
 Dlaczego?  Zamrugała, by powstrzymać łzy.  Bo wiedziałam, że
będziesz zły.
 Nie jestem zły, że mówiłaś prawdę, ale że to przede mną ukrywałaś,
kiedy byliśmy razem, i to tak blisko!  Pokręcił głową.  Nie rozumiem tego,
czuję, że wcale cię nie znam.
Brooke postąpiła krok do tyłu.
 Bardzo mi przykro. Chciałam ci powiedzieć, ale pora wciąż była nie
ta.  Nie chciała niszczyć kiełkującego romansu, który chyba właśnie się
zakończył. Oby tylko ich zapomnienie minionej nocy nie miało przykrych
konsekwencji. Ogarnął ją przytłaczający smutek.
 Dlaczego mi nie wspomniałaś, że mama wyglądała na przygnębioną?
 Zobaczyłam cię dopiero następnego dnia, gdy wszyscy
dowiedzieliśmy się o śmierci twojego ojca. Przed przesłuchaniem nie miałam
okazji rozmawiać z tobą sam na sam.
 Zadrżała na wspomnienie żółtej taśmy policyjnej w gabinecie
Reginalda, kłębiących się w biurze śledczych, dobijających się do drzwi
dziennikarzy.
 Byłaś jedną z ostatnich osób w budynku.
Brooke kiwnęła głową.
116
R
L
T
  Chciałabym być bardziej pomocna w znalezieniu winnego.
R. J. potarł skronie.
 Zauważyłaś coś niezwykłego?
Brooke zawahała się.
 Obecność twojej matki była niecodzienna. Nie pamiętam, żeby często
przynosiła mężowi kolację.
Zmrużył oczy.
 Podejrzewasz ją, tak?
 Nie, odpowiadam na twoje pytanie.  Uniosła głowę. Starała się
zrobić, co należy. Nie przeszło jej przez myśl, że kilka jej słów doprowadzi do
aresztowania Elizabeth.
 Wyznała mi, że wcześniej tamtego dnia posprzeczała się z tatą.
Wyszedł do pracy w kiepskim nastroju, więc postanowiła go udobruchać,
przynosząc mu jego ulubioną pieczeń z ziemniakami.  R. J. skrzyżował
ramiona.  Nie ma w tym nic podejrzanego.
Brooke milczała. Rozumiała podejrzenia policji, wziąwszy pod uwagę
niewierność Reginalda, która wyszła na jaw po jego śmierci. Podczas
przesłuchania Brooke nie miała o tym pojęcia.
Stojąca w kącie salonu lampa podkreślała rysy R. J.  a. Jej życie byłoby
o wiele prostsze, gdyby miała za szefa łysiejącego brzuchatego mężczyznę w
średnim wieku. Nawet teraz gdy jego rysy stwardniały, a oczy pociemniały,
był bardzo atrakcyjny.
 Wolałabym spotkać wtedy kogoś innego. Tyle razy odtwarzałam
sobie w myślach tamten wieczór, ale pod wielo ma względami to był dzień
jak każdy inny.
 Ojciec został zamordowany mniej więcej w czasie, kiedy
wychodziłaś z biura. Zabójca musiał być wtedy w budynku.
117
R
L
T
  Co mówi twoja mama? Widziała kogoś?
Potrząsnął głową.
 Powiedziała, że drzwi gabinetu taty były zamknięte więc zapukała.
Nie odpowiadał. Kiedy je otworzyła, siedział przy biurku. Kazał jej odejść.
 Co?  Zdziwiła się, bo Reginald zawsze był uprzejmy.
 Była zszokowana. Powiedziała, że przyniosła mu kolację, a on
odparł, że nic nie chce i żeby natychmiast wyszła Podobno prawie na nią
warknął. To jej ostatnie wspomnienie ojca. Teraz siedzi w więzieniu
oskarżona o zabójstwo a ty po prostu zapomniałaś mi powiedzieć, że tamtego
wieczoru jechałyście razem windą.
 Tak mi przykro.  Brooke spuściła wzrok.
 Musimy zrobić sobie przerwę. Chciałbym, żebyś wzięła płatny urlop,
od dzisiaj.
Kiedy podniosła wzrok, zobaczyła jego zmarszczone czoło.
 Zapłacę ci podwójnie, jeśli zostaniesz w domu, dopóki sprawa się nie
wyjaśni.
Brooke zrobiło się słabo. Czy została zwolniona?
 W międzyczasie Tasha przejmie twoje obowiązki. Jeśli w biurze [ Pobierz całość w formacie PDF ]