[ Pobierz całość w formacie PDF ]

podłodze, zapomniane, lecz dość niedbale zamurowane drzwi albo jakieś sekretne przejście.
A może przechodzień, który przez przypadek usłyszy szmer naszych rozmów i zechce zbadać
jego z
ródło? Jedyne, co nam pozostało, to chyba modlić się o cud. Ale nie do Martyna. Nigdy
nie postrzegaliśmy go jako Boga, chociaż było mu doń znacznie bliżej niż nam.
Tak więc siedzieliśmy, czekając na rozwój wypadków  dokładnie tak jak
przewidywał jego plan.
ROZDZIAA
8
Nikt nie chciał pierwszy sięgnąć po jedzenie. Dzień mijał niespiesznie, a oni siedzieli,
czując, jak przez ich jelita pełznie powoli dotkliwe uczucie głodu. %7ładne nie miało chęci o
tym mówić. Drzwi pozostawały zamknięte, a z zewnątrz nie dochodził żaden głos. Wydawało
się, że jakaś tajemnicza siła zmiotła z powierzchni ziemi wszystko oprócz tej piwnicy. Gdy
nadszedł wieczór, zgasili światło i zaczęli układać się do snu.
Mike długo nie mógł zmrużyć oka. Utkwiwszy wzrok we wszechogarniającej
ciemności Bunkra, rozpatrywał wszelkie możliwe warianty rozwoju wydarzeń. Wiedząc, że
reszta grupy robi prawdopodobnie to samo, zastanawiał się, czy osiągnie coś tymi
rozważaniami. Najlepiej byłoby zapaść w sen do czasu, aż ktoś ich znajdzie; pogrążyć się w
bezpiecznej nieświadomości, jednocześnie oszczędzając siły na to, co może ich jeszcze
czekać.
Był względnie wczesny wieczór, słońce pewnie jeszcze rzucało krwawą poświatę na
mknące w zmierzchu resztki dnia. Mike rozejrzał się, próbując zlokalizować jedyną gwiazdę
Bunkra. Znalazł ją tam gdzie zwykle. Zanim odpłynął w końcu w sen, wydało mu się, że
punkcik przyćmionego światła mrugnął do niego, jakby rozbawiony wyjątkowo śmiesznym
dowcipem.
Pamiętam tamtą noc, jakby to było wczoraj  przerażenie potrafi rozjaśnić myśli i
wyostrzyć zmysły. Nie miałam pojęcia, co robić. Nie mogłam uwierzyć, że zabrnęłam w
historię z Bunkrem tak daleko, iż nie było już odwrotu. Do tej pory zawsze sama
odpowiadałam za to, co robię. Musiałam być nieodmiennie rozsądna i przezorna, myśleć o
przyszłości i dbać o własne sprawy. A jednak jestem tu, padłszy ofiarą tak niedorzecznego
planu, że powinnam go była przejrzeć już na pierwszy rzut oka. Nie mogłam sobie tego
darować. Zawsze uważałam się za ostatnią osobę, która lekceważąc zdrowy rozsądek, dałaby
się porwać choćby nie wiem jak charyzmatycznemu przywódcy. Ale tak właśnie się stało.
Kiedy wracając myślą do tamtych chwil, uświadamiam sobie, że nie tylko ja, ale i cała szkoła
dała się uwieść czarowi Martyna, do pewnego stopnia rozumiem, dlaczego stało się to, co się
stało. Zrozumieć to wszakże nie to samo, co wybaczyć.
Nie ma chyba nic gorszego niż ponoszenie konsekwencji własnego braku wyobraz
ni.
Im dłużej analizowałam nasze położenie, tym wyraz
niej docierało do mnie, że Bunkier został
zaplanowany z bezwzględną precyzją i że w planie Martyna nie ma żadnych niedociągnięć, a
my znalez
liśmy się w potrzasku. Przytłoczona beznadziejnością sytuacji poczułam się nagle
szalenie samotna.
Było jeszcze bardzo wcześnie, kiedy coś wyrwało Mike a z niespokojnego snu. Przez
krótką chwilę nieomal uwierzył, że znajduje się gdzie indziej, z dala od koszmaru, w który
zaczął się obracać eksperyment Martyna. Ale twarda podłoga piwnicy i nieprzenikniona,
ogłupiająca wzrok ciemność zmusiły go do konfrontacji z prawdą o tym, gdzie jest i w co się
wpakował. Wstał powolutku i starając się nikogo nie obudzić, podreptał w kierunku toalety.
Opierając kolana o zimny brzeg muszli klozetowej, oddał mocz.
 Mike?
Z wrażenia aż podskoczył. Czyjś szept za plecami nie był czymś, czego by się tu
spodziewał. Podciągnąwszy pospiesznie bokserki, odwrócił się. Korytarzyk prowadzący do
toalety był nadal pogrążony w zupełnych ciemnościach.
 Kto tu jest?
 To ja, Liz, przepraszam.
 Chryste, ale mnie przestraszyłaś.
 Wiem. Nie spuszczaj wody, dobrze?
 W porządku  szepnął Mike.  Obudziłem cię?
 Niezupełnie. Miałam wiele spraw do przemyślenia.
 To akurat zauważyłem.
Rozległo się suche kliknięcie i latarka Liz rzuciła na podłogę plamę żółtego światła.
Dziewczyna wyglądała na zmęczoną. Zmierzwione włosy opadały jej niesfornymi pasmami
na ramiona. Zauważywszy, że Liz trzyma pod pachą pustą butelkę po lemoniadzie, Mike o
mało nie wybuchnął śmiechem.
 Po co ci ta butelka? Planowałaś nocną imprezkę?
 Chodz
my stąd, dobrze? Wolałabym nikogo nie budzić, a chcę z tobą pogadać.  Liz
skierowała światło latarki ku niewielkiemu pomieszczeniu po drugiej stronie toalety.
 Okej.
Jedno po drugim weszli do pustego pokoiku i nieco zakłopotani usiedli naprzeciw
siebie.
 Prawie się już wyładowała. Szkoda, że nie zabrałam zapasowych baterii.  Liz
położyła latarkę na podłodze. Trójkąt bladego światła wydobywał z mroku długie szczeliny
pomiędzy kaflami.  Nie tylko o tym powinnam była zresztą pomyśleć.
 Jak sądzisz, co z nami będzie?  odezwał się Mike.
 Miałam nadzieję, że ty mi powiesz. Geoff zaczyna powoli kapować, co się dzieje, i
myślę, że do Frankie też to wkrótce dotrze. Ale on już się poddał, a Frankie...  Liz się
zawahała.  Z Frankie nie będzie raczej pożytku. [ Pobierz całość w formacie PDF ]