[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wolał jak zwykły żebrak buszować po śmietnikach, szu
kając resztek cukru, melasy i innych łakoci, niż jak daw
niej dumnie przemierzać knieje.
Bo knieje też już nie istniały. Większość terenów zo
stała podzielona na złotonośne działki, zryta łopatami i ki
lofami, przesiąknięta rtęcią używaną do płukania rudy,
a czasem podziurawiona dynamitem.
Will westchnął ciężko. Z powodu tego wszystkiego za
mierzał wyjechać gdzie indziej. To dlatego wybrał Sitkę. Był
przekonany, że na Alasce, w zimnej tundrze i przepastnych
lasach, na nowo odnajdzie to, co tutaj stracił. Nie tęsknił za
towarzystwem ludzi. Nie chciał się wiązać z żadną kobietą.
Szukał przygody, wolności i... zapomnienia.
Niewiele pozostało tak uroczych zakątków, jak to wzgó
rze w pobliżu Tinderbox. Ale i jego dni były już policzone.
Co prawda nikt się nie kwapił, żeby tu kupić działkę, ale osa
da pomału się rozrastała i wciąż przybywało domów. Za
chłanne macki cywilizacji sięgnęły i tutaj.
Oczywiście los mógł się jeszcze odmienić. Will przypo
mniał sobie dzieje innych osiedli górniczych, opustoszałych
wraz z odejściem poszukiwaczy złota. To były tak zwane
miasta widma. Zdarzało się, że umierały w ciągu jednej nocy,
gdy złoty szlak przesuwał się gdzie indziej. Wystarczyła
drobna pogłoska, że gdzieś znaleziono złoto, by ludzka masa,
ogarnięta.owczym pędem, porzucała dotychczasowe miejsce
i wraz z dobytkiem przenosiła się o całe mile.
Za górnikami odjeżdżali kupcy, dziwki, kowale. Puste
domy ziały oczodołami okien, a wydeptane miejsca po na
miotach na nowo porastała trawa.
Lecz z drugiej strony wpływ cywilizacji był tak silny,
że przyroda nie miała tu nic do gadania. Puste miasto po
zostawało miastem, ponurą pamiątką po ludziach, odwie
dzaną przez sępy i kojoty.
Will westchnÄ…Å‚. Zegnaj, Kalifornio. Gdy tylko uzbiera
odpowiednią sumę, kupi bilet, wejdzie na pokład parowca
i odpłynie do Sitki. Ani razu nie spojrzy za siebie
Bo niby za czym miałby się oglądać? Nie zostawiał tu
taj nic, do czego miałby ochotę wrócić lub za czym tęsk
nić. Przyjaciele? Liam Dennington nie żył, a Matt Robin
son miał własne plany. Od miesięcy bezskutecznie nama
wiał Willa, żeby też zabrał się za poszukiwanie złota.
Gardził złotem, jak i ludzmi, którzy w pogoni za ma
jątkiem ryli w ziemi. Pieniądze nie dawały szczęścia. Sam
o tym się przekonał na przykładzie własnej rodziny.
Z Mattem łączyła go szczera męska przyjazń, której nie
mogły zniszczyć odmienne zapatrywania. Wprawdzie
Matt niby szukał złota, ale wciąż się nie pozbył traperskich
nawyków i na dobrą sprawę jeszcze się nie wziął za kopa
nie. Twierdził, że do tego potrzeba dwóch ludzi i chciał
się podzielić z Willem spodziewanym zyskiem. Jednak
Will twardo obstawał przy swoim.
Koń z trudem wspinał się po stromym zboczu. Will jechał
powoli, święcie przekonany, że i tak wyprzedzi Kate. Kobiety
nie nadawały się do życia na pograniczu. Choćby Sherrilyn...
Co prawda Kate wydawała mu się inna, ale to nie zmie
niało faktu, że była kobietą.
Will spojrzał na niebo.
- No i co, staruszku? - powiedział na poły do siebie,
na poły do konia. - Na razie mamy ładną pogodę. W taki
dzień wiele się może zdarzyć.
Cmoknął cicho, żeby zachęcić zwierzę do dalszej wspi
naczki. Koń zastrzygł uszami, podrzucił łbem i powoli po-
człapał pod górę. Nie minęło nawet parę minut, jak doje
chali na miejsce.
Na szczycie góry Will zsiadł i dalej poszedł piechotą,
prowadząc konia za sobą. Wkrótce dotarł do małej polany.
Ciekawe, ile będzie musiał czekać na Kate?
- Co u licha? - wyrwało mu się mimo woli. Kate już
tu była.
Szybko ukrył się wśród listowia. Dziewczyna nie za
uważyła go. Postawiła koszyk na ziemi, oparła się ręką
o pień drzewa i ciężko łapała oddech.
Niebo pociemniało, chociaż do zmierzchu było jeszcze
trochę czasu. Nadciągała następna burza. Will poczuł na
policzkach gwałtowny powiew wiatru.
Cichaczem przesunął się bliżej Kate, ciągle schowany
za drzewami. Dwadzieścia metrów. Dziesięć. Wiatr szele
ścił wśród zeschłych liści i tłumił odgłos kroków.
Miał ją teraz na wyciągnięcie ręki. Na dobrą sprawę
mógł jej dotknąć. Już się szykował, by to zrobić, ale nagle
zamarł w bezruchu. Kate także stała nieruchomo, niczym
statua, obejmując pień drzewa i przyciskając policzek do
gładkiej, chłodnej kory.
Patrzyła na coś. Albo na kogoś.
Will także spojrzał w tę stronę, na drugą stronę polanki,
gęsto porośniętej - tak jak mówiła Mei Li - bujnymi krze
wami jagód.
Przetarł oczy i znów zerknął.
Chinka stała bez czapki, z rozplecioną kaskadą długich
czarnych włosów, sięgających niemal do pasa. Stała - w
nieco niezgrabnym uścisku Matta Robinsona.
Kate mocniej ścisnęła pień. Nie odry wała. wzroku od
kochanków. Kiedy się całowali, zacisnęła dłoń tak mocno,
że aż jej pobielały palce. Will powoli przesunął wzrokiem
po jej kształtnej sylwetce. Spoglądał na rude włosy, smu
kłą kibić i jędrne biodra...
Zastanawiał się nie po raz pierwszy, czy była jeszcze dzie
wicą? Dobrze pamiętał, jak poczerwieniała, gdy ją pocało
wał. Pamiętał też wyraz jej oczu, gdy go zobaczyła nago.
Kate Dennington była nietknięta. Nigdy nie miała ko
chanka. Kiedy teraz na nią patrzył, zrozumiał całą prawdę.
Przysunął się odrobinę bliżej.
Poczuł subtelną woń wody lawendowej i mydła. Luzne
kosmyki rudych włosów tańczyły wokół twarzy Kate i wi
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
 |
| Cytat Długi język ma krótkie nogi. Krzysztof Mętrak Historia kroczy dziwnymi grogami. Grecy uczyli się od Trojan, uciekinierzy z Troi założyli Rzym, a Rzymianie podbili Grecję, po to jednak, by przejąć jej kulturę. Erik Durschmied A cruce salus - z krzyża (pochodzi) zbawienie. A ten zwycięzcą, kto drugim da / Najwięcej światła od siebie! Adam Asnyk, Dzisiejszym idealistom Ja błędy popełniam nieustannie, ale uważam, że to jest nieuniknione i nie ma co się wobec tego napinać i kontrolować, bo przestanę być normalnym człowiekiem i ze spontanicznej osoby zmienię się w poprawną nauczycielkę. Jeżeli mam uczyć dalej, to pod warunkiem, że będę sobą, ze swoimi wszystkimi głupotami i mądrościami, wadami i zaletami. s. 87 Zofia Kucówna - Zdarzenia potoczne |