[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Rozumiem. Od tej pory nie dał znaku życia? - Lytham zamyślił się. Najwyraz
niej Emma nie
znała całej prawdy, którą on poznał dopiero niedawno, kiedy poprosił prawników o sprawdzenie
stanu posiadłości. To jego zarządca, Stephen Antrium, przedstawił mu wszystkie fakty.
- Nie odezwał się od prawie trzech lat - odparła Emma. - Mój brat jest o trzy lata ode mnie
młodszy, milordzie, i bardzo za nim tęsknię. Byliśmy sobie bliscy w dzieciństwie.
- Pani rodzinę dotknęło nieszczęście. Proszę mi powiedzieć, czy przyjęłaby pani brata z
powrotem, gdyby nawiązał z panią kontakt?
- Oczywiście - odparła bez wahania. - Ani przez chwilę nie wierzyłam, że miał coś wspólnego ze
śmiercią tamtego człowieka. Mógł flirtować z zamężną kobietą; nie przeczę, że był
kobieciarzem, i mógł nawet oszukać przy stoliku karcianym, chociaż wątpię, ale nigdy by nikogo
nie zabił.
- Jest pani całkiem pewna, że nie posunąłby się do morderstwa?
- Mogę przysiąc, że tak by się nie zhańbił, sir.
- Pozwoli pani, że poczynię pewne kroki, by spróbować go odnalez
ć? Nie robiłem tego dotąd, bo
sądziłem, że sam się do mnie zgłosi. - Spodziewał się, że Tom Sommerton będzie się domagał
swoich praw, ale nic takiego nie nastąpiło. Dlaczego? Czyżby obawiał się, że Lytham pozwie go
do sądu? Czy też istniał inny, bardziej złowrogi powód jego milczenia?
- Dlaczego miałby pan pomagać Tomowi? - Emma zaczerwieniła się pod jego badawczym
spojrzeniem. -Chyba moja rodzina sprawiła już panu dość kłopotów, sir.
- W obecnej chwili mój największy kłopot polega na tym, jak skłonić panią do zwracania się do
mnie bardziej bezpośrednio. Może Alex, jak mówią do mnie przyjaciele?
- W żadnym wypadku. Nigdy bym sobie na to nie pozwoliła, lordzie Lytham.
- Lytham... - mruknął i skrzywił się, czując ból w ramieniu. - Chyba pójdę za pani radą i
spróbuję się trochę zdrzemnąć.
- Oczywiście. Będę cicho jak myszka. Uśmiechnął się sceptycznie, lecz Emma dotrzymała
słowa. Odchylił głowę i zamknął oczy, ale sen nie nadchodził - zbyt wiele myśli kłębiło mu się
w głowie.
Słyszał o tym, że jego starszy brat John był zamieszany w skandal tuż przed wypadkiem, w
którym zginął - podobno oskarżył jakiegoś młodego człowieka o obrazę swojej żony. Doszło do
godnej pożałowania burdy i Johna musiano odciągać na siłę, żeby nie pobił tamtego na śmierć.
Jednak do fatalnej nocy, podczas której sir Thomas Sommerton przegrał posiadłość, Lytham nie
zainteresował się tym bliżej.
John był brutalem i egoistą, nic dziwnego, że jego żona szukała pociechy gdzie indziej. A
atwo
uwierzyć, że powodowany zazdrością nie przebierał w środkach, by pozbyć się rywala. Lytham
uznał, że warto porozmawiać z Marią, chociaż nie był pewien, czy szwagierka zechce mu się
zwierzać. Właściwie trudno tego oczekiwać. Upłynęły niemal trzy lata od śmierci jej męża i z
pewnością chciała o wszystkim zapomnieć.
Stephen Antrium twierdził, że był to bez wątpienia najzwyklejszy wypadek, spowodowany
brawurą Johna, jednak może kryło się za tym coś więcej? Może pogłoski były prawdziwe i Tom
Sommerton był w jakiś sposób odpowiedzialny za to, co się stało?
Lytham nie bardzo wierzył, że dosięgła go przypadkowa kulka nieostrożnego kłusownika,
jednak o ile mu było wiadomo, nie miał żadnych wrogów. Chyba że... Pomyślał o młodym
człowieku, może niesłusznie wydziedziczonym przez ojca, a teraz okradzionym z reszty spuś-
cizny przy karcianym stoliku przez brata tego, który zrujnował mu życie - czy to był
wystarczający powód do morderstwa? Niewykluczone, jeśli Tom Sommerton był dostatecznie
zdesperowany. Jednak Lytham nie był o tym przekonany.
Kto jeszcze mógłby życzyć mu śmierci? Komu się ostatnio naraził? Często dopisywało mu
szczęście w kartach, ale niewielu głupców rzucało do puli rodową posiadłość, a większość
graczy mogła sobie pozwolić na stracenie tego, co od nich wygrał. Sprzątnął czasem komuś [ Pobierz całość w formacie PDF ]