[ Pobierz całość w formacie PDF ]

z napięciem.  Zastanawiam się, czy drzwi są zamknięte  powiedziała niemal niesły-
szalnie.  Boże, mam nadzieję, że tak.  Jej oczy, dzikie i pełne napięcia, utkwione były
w Isidore, jakby modliła się, aby okazało się to prawdą.
Odległy głos z korytarza zawołał:
 Pris, jesteś tam?
Męski głos dodał:
 Tu Roy i Irmgarda. Dostaliśmy twoją kartę.
101
Pris wstała, wyszła do sypialni i pojawiła się z piórem i kawałkiem papieru. Usiadła
znowu i nabazgrała szybko:
PODEJDy
DO DRZWI.
Isidore wziął nerwowym gestem papier i pióro i napisał:
CO MAM POWIEDZIE
?
Ze złością odpisała:
SPRAWDy
, CZY TO RZECZYWIZ
CIE ONI.
Podniósł się i przeszedł z ponurą miną do saloniku. Skąd mam wiedzieć, że to oni?
 zapytał sam siebie. Otworzył drzwi.
W mrocznym holu stało dwoje ludzi. Drobna kobieta, blondynka o niebieskich
oczach i miłym wyglądzie budzącym skojarzenia z Gretą Garbo i potężny mężczyzna
o inteligentnym spojrzeniu, lecz płaskiej twarzy z mongolskimi rysami, które nada-
wały mu brutalny wygląd. Kobieta miała na sobie modną pelerynę, wysokie, lśniące
buty i obcisłe spodnie. Mężczyzna zaś był ubrany w pogniecioną koszulę i poplamione
spodnie, jakby chciał wyglądać wulgarnie. Uśmiechnął się do Isidore, ale jego oczy po-
zostały bez wyrazu.
 Szukamy...  zaczęła drobna blondynka, ale w tej samej chwili spojrzała za plecy
Isidore. Jej twarz rozpromieniła się gwałtownie i kobieta przemknęła obok niego, wo-
łając:
 Pris! Jak się masz!
Isidore odwrócił się. Obie kobiety obejmowały się. Odsunął się i do środka wszedł
Roy Baty. Posępny, wielki i z krzywym uśmiechem na wargach.
Rozdział XIV
 Czy możemy swobodnie rozmawiać?  zapytał Roy wskazując Isidore.
Drżąca ze szczęścia Pris odparła:
 Owszem. Do pewnego stopnia.
 Przepraszam  zwróciła się do Isidore. Odprowadziła Batych na stronę i zaczę-
ła coś do nich mówić szeptem. Potem cała trójka wróciła do czującego się niezręcznie
i nieswojo Isidore.  To pan Isidore  oznajmiła Pris.  Dba o mnie.  W jej sło-
wach dz
więczał jakiś niemal złośliwy sarkazm. Isidore zamrugał.  Widzicie? Nawet mi
przyniósł trochę naturalnej żywności.
 %7ływność  powtórzyła Irmgarda Baty i pobiegła w stronę kuchni, aby zobaczyć,
o czym mówi Pris.  Brzoskwinie  wykrzyknęła, chwytając miskę i łyżkę. Uśmiecha-
jąc się do Isidore jadła szybkimi, małymi kęsami jak zwierzątko. Jej uśmiech, nie tak jak
Pris, był po prostu ciepły. Bez żadnych podtekstów.
Isidore poszedł za nią. Czuł, że kobieta w jakiś dziwny sposób go pociąga.
 Jesteście z Marsa  powiedział.
 Tak. Poddaliśmy się.  Głos Irmgardy unosił się i opadał, a ona sama błyszczący-
mi oczyma przyglądała się z ptasią ciekawością Isidore.  W jakim koszmarnym bu-
dynku pan żyje. Nie mieszka w nim nikt poza panem, prawda? Nie widzieliśmy żad-
nych świateł.
 Moje mieszkanie jest wyżej  odparł Isidore.
 Och, myślałam, że może Pris i pan żyjecie wspólnie.  W głosie Irmgardy Baty
nie brzmiała dezaprobata. Po prostu stwierdzała fakt.
Posępnie, ale wciąż ze swoim uśmieszkiem na wargach Roy powiedział:
 No cóż. Dopadli Polokova.
Radość, która na widok przyjaciół pojawiła się na twarzy Pris, zniknęła natych-
miast.
 Kogo jeszcze?
103
 Garlanda  dodał Roy.  A także Andersa i Gitchela, a dzisiaj, stosunkowo nie-
dawno, Lubę.  Wiadomość, którą przekazywał, brzmiała w jego ustach tak, jakby spra-
wiała mu jakąś perwersyjną przyjemność. Jakby wstrząs przeżyty przez Pris był dla nie-
go z
ródłem szczególnej rozkoszy.  Nie przypuszczałem, że dopadną Lubę. Pamiętasz,
że mówiłem to przez cały rejs?
 W takim razie pozostaliśmy...  rzekła Pris.
 ... my troje  dodała Irmgarda z pełnym niepokoju pośpiechem.
 Dlatego jesteśmy tutaj  donośny głos Roya Baty ego nabrał nagle nieoczekiwa-
nie ciepłych tonów. Im gorsza była sytuacja, tym bardziej zdawał się nią cieszyć. Isidore
nie mógł tego w żaden sposób pojąć.
 O Boże  jęknęła wstrząśnięta Pris.
 No cóż, mają swojego śledczego, swojego łowcę  oznajmiła podnieconym gło- [ Pobierz całość w formacie PDF ]