[ Pobierz całość w formacie PDF ]

przez skalną krawędz
, zauważyłem małe, wężowate stwory, podążające gromadami w kierunku
wejścia do jaskini. Niewątpliwie były to jakieś padlinożerne, morskie zwierzęta. Setki ich
splątanych, czarnych ciał, przemieszczały się w kierunku gnijących zwłok olbrzyma. Na ten
widok zniknęła mi natychmiast wszelka myśl o wykorzystaniu ciała jelenia jako pożywienia dla
mnie. Miałem nadzieję, że owe obrzydliwe stwory morskie w krótkim czasie poradzą sobie ze
zwłokami, i powrócą do morza. W końcu w grocie pozostało wiele harpunów  gdy tylko będę
mógł tam wejść, zabiorę je. Przydadzą się do obrony przed ewentualnym drugim potworem,
mogącym zamieszkiwać w tych wodach, a może nawet uda się upolować przy ich pomocy jakąś
rybę, czy podobne stworzenie. Wątpiłem zresztą, aby w tych wodach mogły zamieszkiwać jakieś
ryby.
Niespodziewanie przyszła mi do głowy myśl, że biskup Belphig mógł zaplanować
pozostawienie mnie tutaj, choćby dlatego, że moje pytania z pewnością były dla niego
kłopotliwe. Może z myślą o tym zaplanował to polowanie? Jeśli tak było, to mój pomysł, aby
udać się wraz z harpunnikami do jaskini morskiego jelenia, całkowicie dogadzał jego za
mierzeniom.
Nie mając nic innego do roboty, dokładnie zbadałem całą wysepkę, co nie zajęło mi  zresztą
zbyt wiele czasu. Moje pierwsze, powierzchowne wrażenia, całkowicie się potwierdziły. Wyspa
była całkowicie martwa i jałowa  nic tu nie rosło, i nie było wody zdatnej do picia. Mieszkańcy
Rowenarcu czerpali swą wodę z topniejącego lodu, tutaj jednak, postrzępione górskie grzbiety
nie były pokryte warstwą lodu. Tymczasem wijące się, padlinożerne węże wciąż wpełzały do
jaskini, pełnej teraz syczenia i mlaskania, spowodowanych ich walką o dostęp do padliny.
W zwartym pancerzu chmur uczyniła się niewielka przerwa, poprzez którą na ciemne wody
oceanu spłynęło choć trochę bladych promieni słonecznych. Powróciłem na swoją skalną półkę 
nie mogłem nic przedsięwziąć, zanim morskie węże nie skończą swego posiłku.
Nadzieje na odnalezienie Ermizhad przepadły, nie liczyłem bowiem nawet na to, że zdołam
powrócić do Rowenarcu, a jeśli tutaj umrę, to mogę się obudzić w jeszcze gorszym wcieleniu, niż
obecne. Może nie będę wówczas nawet pamiętał Ermizhad, tak jak obecnie nie pamiętam
przyczyny, dla której Czarny Miecz odgrywa w moich losach tak wielką rolę. Przywoływałem
przed oczy cudną twarz Ermizhad, wspominałem piękno planety, której, kosztem mego
ludobójstwa, przywróciłem spokój i harmonię. Zapadłem w drzemkę i już wkrótce nie byłem
osamotniony, powróciły bowiem do mnie znane mi dobrze wizje i głosy.
Usiłowałem usunąć je z mego umysłu, nie zamykać oczu i wpatrywać się w  ciemną
pokrywę chmur, w końcu jednak moje senne wizje zdominowały wszystko inne, także morze
i chmury, a głosy dochodziły do mnie z każdej strony.
 Zostawcie mnie w spokoju!  błagałem.  Pozwólcie mi spokojnie umrzeć!
Odgłosy, dochodzące z jaskini, mieszały się w moim umyśle z odgłosami, podchodzącymi ze
świata duchów.
 Zostawcie mnie wreszcie!
Byłem jak dziecko, które bało się zjaw, czających się w mroku, które były jedynie wytworem
jego wyobraz
ni. Mój głos, był także tylko krzykiem bezradnego dziecka.
 Proszę was, zostawcie mnie w spokoju!
Usłyszałem nagle śmiech. Był to niski, sardoniczny niemal śmiech, pochodzący gdzieś
z góry. Spojrzałem tam. Było to tak, jakby senne marzenia ponownie zmieszały się
z rzeczywistością, całkiem wyraz
nie widziałem jednak tę postać. Osobnik ten schodził do mnie
po skalnym zboczu.
Był to karzeł o pałąkowatych nogach, i białej brodzie. Oczy jego błyszczały jednak
wesołością, a twarz wyglądała na młodą.
 Dzień dobry.  powiedział na powitanie.
 Dzień dobry,  odparłem, po czym dodałem:  A teraz znikaj, błagam cię.
 Przecież przybyłem tu, aby spędzić z tobą trochę czasu.
 Jesteś tylko wytworem mojej wyobraz
ni.
 Proszę mnie nie obrażać. Poza tym, twoja wyobraz
nia byłaby dość kiepska, jeśli potrafiłbyś
tylko tak liche istoty, jak ja, wykreować; to do ciebie niepodobne. Nazywam się Krzywy
Jermays. Nie pamiętasz mnie?
 A czemuż to miałbym cię pamiętać?
 No, spotkaliśmy się już kiedyś ze dwa razy. Podobnie jak ty i ja nie mam ograniczonej
czasowo egzystencji, jaką ma większość ludzi. Kiedyś już o tym dyskutowaliśmy. Niegdyś byłem
ci bardzo pomocny.
 Nie drwij ze mnie, zjawo.
 Nie, Mistrzu, ja nie jestem zjawą. W każdym razie niewiele mam ze zjawami wspólnego,
mimo że większość mego życia spędzam w świecie duchów, świecie rzeczywiście mało realnym.
Sztuczki bogów sprawiły, że jestem taką właśnie pokraką, jaką przed sobą widzisz.
 Bogów?
Jermays mruknął do mnie porozumiewawczo.  W każdym razie uważają się za bogów.
W istocie, są takimi samymi niewolnikami losu, jak i my. Bogowie  moce  istnienia, i jego
wyższe formy  za tymi słowami kryć się może bardzo różna treść. My zaś, jak przypuszczam,
jesteśmy pół  bogami, a zarazem narzędziem w rękach bogów.
 Nie mam czasu na mistyczne spekulacje tego typu.
 Ależ, mój drogi Mistrzu, w chwili obecnej masz czas na absolutnie wszystko, Może jesteś
głodny?
 Wiesz dobrze, że tak.
Karzeł sięgnął do swej zielonej sakwy, i wydobył z niej pół bochenka chleba. Podał mi go.
Chleb wydał mi się bardzo materialny. Ugryzłem  smakował tak, jak smakuje najprawdziwszy
chleb. Zjadłem go, i poczułem, że mój żołądek stał się pełny.
 Dzięki ci,  powiedziałem.  Jeśli nawet zwariowałem, to jest to całkiem przyjemne
wariactwo.
Jermays usiadł obok mnie na skalnej półce, opierając swą włócznię o zbocze. Uśmiechnął
się.  Czy jesteś zupełnie pewny, że nie pamiętasz mojego oblicza?
 Nigdy przedtem cię nie widziałem.
 To dziwne. Może zresztą nasze wcielenia znajdują cię po prostu w innych fazach, i ty nie
spotkałeś jeszcze mnie, pomimo że ja spotkałem już ciebie.
 To całkiem możliwe.
Jermays miał, przytroczony u pasa, bukłak z winem. Odczepił go, pociągnął spory haust, po
czym podał go mnie. Wino było dobre. Skosztowawszy, zwróciłem mu bukłak.
 Jak widzę, nie masz ze sobą miecza,  zauważył.
Spojrzałem na niego badawczo, nie wyczułem jednak ironii w jego głosie.  To prawda,
zgubiłem go. Zaśmiał się z całego serca.  Zgubie! Zgubić czarną klingę! Ach, doprawdy,
Mistrzu, żartujesz sobie ze mnie!
Obruszyłem się.  Mówię prawdę. Co wiesz na temat Czarnego Miecza?
 To, co i wszyscy wiedzą. Miecz ten posiada wiele imion, tak samo jak i ty posiadasz wiele
imion. Występuje pod wieloma postaciami, tak samo jak i twoja postać zewnętrzna jest za
każdym razem inna. Mówią, że został wykuty przez Siły Ciemności, aby im służyć, ale ten
pogląd wydaje mi się cokolwiek naiwny, nieprawdaż?
 Rzeczywiście. [ Pobierz całość w formacie PDF ]