[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Reba złapała się za głowę i zaczęła śmiać. Chance obserwował ją
z uniesionymi brwiami, w niemym pytaniu.
- Zostaję tu zupełnie sama, śmiertelnie przerażona, wyobrażam so
bie wszystkie najstraszniejsze rzeczy, które mogły ci się przytrafić, a ty
wracasz i wszystko wyglądatakjak w filmie Disneya. -Potrząsnęła gło
wą, śmiejąc się z siebie, choć serce kołatało jej w piersi jak szalone.
- Powiedziałem ci, że się na chwilę oddalę.
- Nie usłyszałam.
- Wiem. O czym tak intensywnie myślałaś?
Odwróciła się i spojrzała na niego, a w jej oczach zamigotało świa
tło ognia.
- O wielu rzeczach - szepnęła.
Chance czekał, lecz Reba powiedziała tylko:
- Mam nadzieję, że lubisz gotowane ziemniaki do klopsików. Nie
mogłam znalezć żadnego sosu do sałatek ani korkociągu.
Chance wyjął z kieszeni scyzoryk, otworzył korkociąg i wyjął z kar
tonu butelkę cabernet sauvignon. Kilka szybkich obrotów, pociągnię
cie i korek odskoczył miękko.
- Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci picie wina z kubków - po
wiedział.
- Będę zachwycona, niezależnie od naczynia, z którego przyjdzie
mi pić. Nie spodziewałam się, że w menu będzie cabernet.
- Nie sądziłaś, że jestem tak cywilizowany.
W tonie głosu Chance'a zabrzmiała nuta, która sprawiła, że Reba
spojrzała na niego uważnie.
- Nie to miałam na myśli.
- Czyżby? - zapytał i postawił otwartą butelkę na rozłożonym na
ziemi obrusie. Spojrzał jej głęboko w oczy. Wokół jego ust pojawił się
wyraz nieokreślonego smutku, który nie złagodził ostrych linii i cieni na
-88-
IL
jego twarzy. - To był błąd, że przywiozłem cię tutaj. Myślałem, że gdy
poznasz mnie od tej strony, nie będę ci się wydawał takim barbarzyńcą.
Myślałem, że będziesz się mniej mnie bała. A potem te cholerne ćpuny
zmusiły mnie do pokazania, kim naprawdę jestem. Mężczyzną zupełnie
dla ciebie nieodpowiednim. - Chance roześmiał się nagle, a potem za
klął. Reba chciała zaprotestować. - Nieważne - powiedział i wyciągnął
rękę w jej stronę, lecz opuścił ją, zanim jego palce dotknęły jedwabnej
skóry kobiety. - Po kolacji odwiozę cię z powrotem do miasta.
- Czy przyzwyczaiłeś się do Lightning Ridge w ciągu jednego po
południa?
- Nie - odpowiedział miękko.
- Więc dlaczego oczekujesz tego ode mnie?
-Nie oczekujÄ™.
Chance spojrzał na majaczącąnad ogniskiem nieprzeniknioną ciem
ność wzgórz. Wzdłuż grzbietów gór migotało srebrne światło, zwia
stujące wschodzący księżyc.
- Nie obchodzi mnie to, że inni ludzie patrzą na mnie jak na dzikie
zwierzę. Ale żebyś ty się mnie bała... - popatrzył na nią oczami, które
widziały zbyt wiele przemocy, lecz za mało miłości. - Mój Boże, wo
lałbym obciąć sobie ręce, niż cię skrzywdzić.
Reba impulsywnie wstała i wtuliła się w jego ramiona.
- Boję się, ale nie ciebie, nie w taki sposób, o jakim myślisz. Ow
szem, jesteś twardy brutalny i zawzięty. Ale nie jesteś dzikim zwierzę
ciem. Mogłeś zabić tych ludzi dziś po południu, lecz nie zrobiłeś tego.
Jesteś wystarczająco silny, aby nie zabijać. I jesteś taki delikatny w sto
sunku do mnie. Dlaczego miałabym się ciebie bać? - Uśmiechnęła się
niepewnie. - Chance, nigdy nie czujÄ™ siÄ™ tak dobrze, jak wtedy, gdy
bierzesz mnie w ramiona.
- A ja nigdy nie czujÄ™ siÄ™ tak dobrze, jak wtedy, gdy ciÄ™ obejmujÄ™ -
wyszeptał i podniósłjąwysoko do góry. Szeptałjej imię, przyciskając
usta do jej warg, szyi, oczu. - Jesteś dla mnie cudem, chaton. Dzięki
tobie znów zacząłem żyć.
Reba przytuliła twarz do jego piersi, pragnąc ukoić jego i siebie,
uleczyć nie zabliznione rany, które czas zostawił w sercu każdego z nich.
Tuliła się do niego ze wszystkich sił, rozkoszując objęciem mocnych
ramion. Trwali tak przez długą chwilę w milczeniu. Reba westchnęła
głęboko. Chance postawił ją ostrożnie na ziemi i wypuścił z ramion
z wahaniem, które było bardziej wymowne niż słowa.
-89-
- Wkrótce poczujesz zmęczenie powiedział.
Reba chciała zaprotestować, ale zdała sobie sprawę, że Chance ma
rację. Wraz z odprężeniem pojawiło się zmęczenie, niepodobne do ni
czego, czego wcześniej doświadczyła. Czuła się tak, jakby cała siła
uleciała z niej niczym dusza z ciała.
-Adrenalina pozwala jednym susem wskoczyć na wysoki głaz -
powiedział z uśmiechem - ale pózniej trzeba za to zapłacić.
- Właśnie nadeszło to pózniej". - Reba powstrzymała ziewnięcie.
- Zawsze tak się dzieje. Jakie klopsiki lubisz? Dobrze wysmażone?
Reba zamrugała oczami. Nie mogła powstrzymać się od uśmiechu.
- Wolę niedosmażone. Bardzo niedosmażone. Nie jestem taka cy
wilizowana, jak na to wyglądam. Po prostu brak mi doświadczenia.
Chance spojrzał na Rebę kątem oka. Przelotny uśmiech rozjaśnił
jego twarz.
- Masz zupełną słuszność.
Reba usiadła na ziemi ze skrzyżowanymi nogami i przyglądała się,
jak Chance kończy przygotowywanie kolacji. Robił to tak, jak wyko
nywał wszystkie inne czynności: spokojnie, bez zbędnych mchów. Reba
była oczarowana jego męskim wdziękiem. Podziwiała łatwość, z jaką
podniósł ciężki kanister z wodą, jakby to był rondelek z ziemniakami.
-Nie znalazłam żadnego sosu do sałatki - powiedziała Reba.
- Powiem ci, gdzie go szukać - odpowiedział Chance -jeśli nale
jesz mi kubek wina.
Gdy napełniła kubki, wokół rozszedł się wspaniały aromat caber-
net sauvignon. Reba nabrała ochoty, aby spróbować, czy jego smak
dorównuje zapachowi.
- Proszę bardzo, nie krępuj się - powiedział Chance, nie podno
sząc głowy znad klopsików.
- Czy naprawdę masz oczy z tyłu głowy? zapytała zaskoczona
i poirytowana.
- Podejdz tu i przekonaj siÄ™ sama.
Reba podeszła do Chance'a, przykucnęła obok niego i podała mu
kubek z winem. Podczas gdy sączył wino, Reba zdjęła mu z głowy ka
pelusz, rzuciła go na ziemię obok talerzy i przeczesała palcami jego włosy.
- Nie ma żadnych dodatkowych oczu? - zapytał cicho, patrząc na
nią z uśmiechem.
- Ani jednego. Moja teoria upadła.
Znów pociągnął łyk z kieliszka i uśmiechnął się.
-90-
- Smakuje ci cabernet?
- Przyłapałeś mnie, zanim zdążyłam go spróbować - przyznała.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
 |
| Cytat Długi język ma krótkie nogi. Krzysztof Mętrak Historia kroczy dziwnymi grogami. Grecy uczyli się od Trojan, uciekinierzy z Troi założyli Rzym, a Rzymianie podbili Grecję, po to jednak, by przejąć jej kulturę. Erik Durschmied A cruce salus - z krzyża (pochodzi) zbawienie. A ten zwycięzcą, kto drugim da / Najwięcej światła od siebie! Adam Asnyk, Dzisiejszym idealistom Ja błędy popełniam nieustannie, ale uważam, że to jest nieuniknione i nie ma co się wobec tego napinać i kontrolować, bo przestanę być normalnym człowiekiem i ze spontanicznej osoby zmienię się w poprawną nauczycielkę. Jeżeli mam uczyć dalej, to pod warunkiem, że będę sobą, ze swoimi wszystkimi głupotami i mądrościami, wadami i zaletami. s. 87 Zofia Kucówna - Zdarzenia potoczne |