[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Kurt bezzwłocznie udał się do zamku. Zameldował się u adiutanta, ale ten nie chciał go
wpuścić tłumacząc, \
e to nie czas audiencji.
 Mimo wszystko, panie pułkowniku  nalegał Kurt  proszę o zaanonsowanie
mnie.
 Ale\
nie jest pan w mundurze, podporuczniku!
 Nie miałem czasu się przebrać.
 To \
adne tłumaczenie! Jego królewska mość zawsze nosi uniform. Mogę dostać
naganę, jeśli zamelduję pana w tym stroju. Zresztą, jego ekscelencja hrabia von Bismarck jest
u jego królewskiej mości.
 To się dobrze składa, bo właśnie szukałem ekscelencji. Mogę panu tylko tyle
powiedzieć, \
e chodzi o bardzo wa\
ną, nie cierpiącą zwłoki sprawę.
 Chce ją pan zakomunikować hrabiemu von Bismarckowi w obecności króla?
 Tak.
 No, w takim razie jestem zmuszony zameldować pana. Ale, młody człowieku,
ostrzegam, \
e zwichniesz swoją karierę, jeśli sprawa nie jest tak wa\
na, jak ci się wydaje.
 Jestem gotów ponieść wszystkie konsekwencje mojego czynu  powiedział Kurt
grzecznym, ale stanowczym tonem.
Adiutant znikł w królewskich apartamentach. Po chwili wrócił i kazał Kurtowi iść za
sobą.
Kiedy znalez
li się w gabinecie monarchy, podporucznik ukłonił się z uszanowaniem i
zgodnie z regulaminem wojskowym milczał.  śelazny kanclerz mierzył go od stóp do głów
ostrym, pełnym zdziwienia spojrzeniem. Z nie mniejszym zdumieniem spoglądał na niego
król. Po chwili powiedział:
 Zameldowano mi podporucznika Ungera. Z jakiego oddziału?
 Do niedawna w słu\
bie jego wysokości wielkiego księcia Hesji, teraz zaś w
gwardii huzarów waszej królewskiej mości.
 Minister wojny mówił mi o panu. Gorąco pana poleca, jednak\
e w pewnych kołach
uwa\
ają wstąpienie pana do gwardii za czyn nader śmiały.
 Odczułem to, wasza królewska mość. Lekki uśmiech przemknął po twarzy króla.
 A więc zło\
ył pan ju\
wizyty?
 Spełniłem swój obowiązek.
 Mam nadzieję, \
e będzie go pan nadal spełniał. Ale dlaczego jest pan w tak
niestosownym, szczególnie tutaj, ubraniu?
 Oto, wasza królewska mość, moje usprawiedliwienie. Wyjął z kieszeni tajny
dokument i z pełnym uszanowania ukłonem wręczył królowi. Monarcha podszedł do okna,
czytał i czytał, wreszcie skończył i podał pismo von Bismarckowi:
 Czytaj pan, ekscelencjo! Podporucznik istotnie przyniósł nam bardzo wa\
ną
wiadomość.
Przez cały czas Bismarck stał, jakby kij połknął i nie patrzył na Ungera. Wziął
dokument i przejrzał. Jego kamienna twarz nie zdradzała \
adnych uczuć, raczył tylko uwa\
nie
spojrzeć na Kurta.
 Panie podporuczniku, jak pan to zdobył?
 Podstępem oczywiście, ekscelencjo. Po prostu ukradłem. Minister się uśmiechnął.
 Co pan nazywa kradzie\
ą?
 Przywłaszczenie cudzej własności.
 W takim razie oczyszczę pana z winy. To przywłaszczenie jest w pełni
usprawiedliwione. Kto był posiadaczem tego dokumentu?
 Generał Douai dał go człowiekowi, który uchodzi za Amerykanina, a w
rzeczywistości jest szpiegiem Hiszpanii.
 Gdzie przebywa?
 Tu, w Berlinie, w gospodzie zwanej  Magdeburskim Dworem . Je\
eli wasza
królewska mość i ekscelencja pozwolą, opowiem wszystko po kolei.
 Prosimy  zachęcił król.
Kiedy Kurt skończył mówić, król podszedł do niego, uścisnął mu dłoń i powiedział:
 Wyświadczył mi pan wielką przysługę, podporuczniku. Dziękuję panu. Słusznie
pan zrobił, zabierając oryginał. Cieszy mnie, \
e słu\
y pan w mojej gwardii. I nie zapomnę o
panu. A teraz \
egnam pana& Muszę wydać rozkaz aresztowania Douaiego i Shawa.
Ponownie wyciągnął rękę do Kurta, a ten ją ucałował. Tak\
e von Bismarck podszedł
do Ungera i uścisnął mu dłoń ze słowami:
 Podporuczniku! Lubię ludzi roztropnych i jednocześnie zdecydowanych na
wszystko. Rozumie się samo przez się, \
e musi pan zachować pełną dyskrecję. Nikt nie
powinien się dowiedzieć, co pana sprowadziło do jego królewskiej mości. Na pewno jeszcze
nieraz się zobaczymy. A teraz idz
z Bogiem!
Kurt wyszedł. Nigdy jeszcze nie był tak szczęśliwy! Tyle serdecznych słów usłyszeć
od króla i  \
elaznego kanclerza! Co go teraz obchodzą przeciwnicy, począwszy od generała,
a skończywszy na najmłodszym podporuczniku. Szedł przed siebie zatopiony w [ Pobierz całość w formacie PDF ]