[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dojmująco, jak gdyby miało nigdy nie ucichnąć.
W końcu na polecenie Clewyna zapalono lampę. W świetle zgromadzeni w komnacie ludzie
zobaczyli, że barbarzyńca zniknął. Uciekł pod osłoną ciemności lub zniszczył go ostatni magiczny
akt boginki Ningi. Z dwóch strażników, którzy wpadli do środka, jeden leżał nieprzytomny na
posadzce, a drugi masował sobie potłuczoną czaszkę. Po klejnotach i ozdobach w sekretarzyku -
oraz dumnej królowej Tamsin - nie pozostało ani śladu. Na środku sali nadal stała sierota z twarzą
bardzo podobną do oblicza władczyni, z takimi samymi kasztanowymi włosami i jasnozielonymi
oczami. Nie można było zaprzeczyć, że jest żywa, z krwi i kości. Gdy jej szloch przycichł, powiodła
po zebranych wzrokiem pełnym rozpaczy i oszołomienia.
Książę Clewyn pierwszy odzyskał przytomność umysłu. Ze współczującą twarzą przyklęknął
przed brudną dziewczynką i przytulił ją do piersi.
- No już, malutka, wypłacz się do woli. Nie bój się nas, nie damy zrobić ci krzywdy.
Epilog
Nocne spotkanie
- Daj sobie spokój! Barbarzyńco! Idz
, nie dostaniesz już piwa! Zamykam oberżę, jesteś ostami,
więc zabieraj się stąd, zanim zwalisz się pod stół i będę musiał zaprząc osła, by cię stąd wywlec.
Masz już przecież dosyć!
Conan pomyślał, że oberżysta chyba nie zwraca się do niego z należnym szacunkiem.
Powinien przywołać go do porządku, lecz w końcu postanowił nie zawracać sobie tym głowy.
Można burzyć się przeciw wszystkim niedolom losu i starać się z nimi walczyć, lecz wynik potyczek
i tak zawsze jest taki sam. Gdy człowiek usiłuje wziąć przeznaczenie we własne ręce i wyrwać Się z
wytyczonych dla niego kolein, bezlitosny obrót rzeczy sprawia, że i tak zwykle z łoskotem ląduje w
bagnie. Trunek stanowi w tej sytuacji jedyną pociechę. Pomaga opędzić się przed nękającymi
duchami, łagodzi ból po utraconej nadziei, sprzyja sentymentalnym, tajonym w sercu
wspomnieniom.
Conanowi zaczęły przemykać przez głowę obrazy i dz
więki z innego świata, z innej epoki:
kołyszące się w porannym wietrze jodły, błyski słońca na tafli górskiego stawu, ściszone głosy przy
ognisku.
- No już, północny osiłku! Dosyć wypłakiwania się nad kuflem po piwie! Dobrze, dostaniesz
jeszcze parę łyków. I tak wiem, że wrócisz tu z samego rana, ale idz
już, pókim dobry!
Cymmerianin z wyciągniętym kuflem ociężale podszedł do oberżysty po resztki piwa z dzbana.
Wypiwszy jednym haustem, powlókł się po kamiennych schodach do wyjścia. Miał gdzie
przenocować - na zapchlonej pryczy w rojącej się od robactwa suterenie. Przedtem wszelako
musiał odnalez
ć nędzną norę i zwlec z łóżka gospodarza, by wpuścił go do środka. %7łycie w mieście
nie było tanie. Conan musiał sprzedać zdobny klejnotami pas. Dostał niewiele pieniędzy, które i
tak straciły ostatnio na wartości. Ledwie ich wystarczyło na marny strój, pas do miecza, byle jakie
posiłki i nocleg - oraz przede wszystkim na piwo, które w ostatnich dniach popijał w dużych
ilościach. Po tym, jak został świadkiem zniknięcia królowej-czarownicy i pojawienia się na jej
miejsce smutnej dziewczynki, czym prędzej sprzedał klejnoty, zmienił wygląd i zaszył się w dobrze
mu znanych spelunkach sargossańskiego półświatka.
W stolicy zapanował względny spokój. Nadal jeszcze wyłapywano zbiegłych niedawno
niewolników, nie szukano jednak zabójcy królowej. Ze względów politycznych nie ogłoszono
śmierci władczyni i jej los pozostawał dla ogółu na dobrą sprawę nie znany. Religia Imperium
Brytuńskiego uległa osobliwemu przeobrażeniu. Ludowi w stolicy i na prowincji nakazano czcić
cud: narodziny drugiego wcielenia czy też raczej cudowne odmłodzenie Tamsin, dziecka
obdarzonego magiczną mocą. Głoszono, że w jej osobie dokonało się połączenie dzielnej królowej
i czczonej w przeszłości bogini Ningi, że nowa Tamsin jest łaskawą półboginią, a dzięki jej
dziecięcej niewinności oraz mądrości księcia Clewyna i jego świty w królestwie niewątpliwie [ Pobierz całość w formacie PDF ]