[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wynajął Franklin Pickett. On jest taki skąpy! Zawsze pożycza ode
mnie różne przedmioty, którymi ozdabia swoją witrynę, ale nigdy nie
dał mi kwiatka!
Qwilleran zauważył tabliczkę z napisem  Kolekcja Iris Cobb .
Były tam: stara komoda, narzędzia do dojenia, naczynia do gotowania
na piecu, stara ławka szkolna, kilka zabawek dziecięcych i wyblakły,
ręcznie tkany dywan z motywem zwierzęcym na brzegach. Qwilleran
wziął do ręki koszyk z dużymi, sześciokątnymi otworami.
- To kosz na ser - wyjaśniła Susan. - Do środka wkładano gazę i
wlewano zsiadłe mleko. Ten kosz należał do francusko-kanadyjskiej
rodziny, która mieszkała w pobliżu Trawnto Beach. W 1870 roku
doszło do katastrofy morskiej, rodzina uratowała się i postanowiła tu
zostać. Hodowali bydło i wyrabiali sery, aż ich dom spłonął w 1911
roku. Córce udało się ocalić z pożaru ten koszyk i dywan. Miała je u
siebie, kiedy zmarła w wieku dziewięćdziesięciu pięciu lat.
Qwilleran patrzył na nią, zdumiony.
- Powinnaś pisać powieści, Susan.
- To wszystko prawda! Iris umieszczała w katalogu informacje o
historii każdego przedmiotu.
Iris Cobb znała się na antykach, była wspaniałą kucharką i dobrą
znajomą Qwillerana, ale dziennikarz podejrzewał, że większość tych
barwnych historyjek o przedmiotach z jej kolekcji była zmyślona.
- Co to jest? - spytał, wskazując na zniszczoną drewnianą
skrzynię.
- To skrzynia ze statku - powiedziała Susan. - Znaleziono ją na
strychu w Brrr. Fale wyrzuciły ją na brzeg po katastrofie statku w
1892 roku. Należała prawdopodobnie do szkockiego żeglarza.
- Hm... - mruknął Qwilleran. - Pewnie w środku była drewniana
noga Długiego Johna Silvera. Ile chcesz za kosz na sery i skrzynię?
- Widzę, że lubisz kolekcjonować stare śmieci - powiedziała
Susan. - Dam ci dziesięć procent zniżki, ponieważ byłeś przyjacielem
Susan. Na pewno chciałaby, żebyś miał te przedmioty.
Dziennikarz bąknął  dziękuję , wypisał czek i pomyślał, że
 droga Iris dałaby mu dwadzieścia procent zniżki.
- Udało ci się zdobyć prywatną książkę kucharską Iris?
- Niestety nie! Wielu klientów zastawiłoby swoje domy, żeby ją
mieć. Książka była w kiepskim stanie, ale recepty Iris są bezcenne.
Trzymała je w starej ławce szkolnej, ale potem znikły.
- Iris zapisała mi w testamencie tę książkę. Pewnie był to żart,
wiedziała, że kiepski ze mnie kucharz.
- Pewnie nie powinnam tego mówić, ale wydaje mi się, że
książkę zabrał któryś z wolontariuszy. Było ich siedemdziesięciu
pięciu. Zajmowali się sprawami organizacyjnymi, sprzątaniem,
katalogami i tak dalej. Kiedy Mitch był dyrektorem, wywiesił kartkę z
prośbą, żeby oddano książkę. Niestety nikt nie zareagował. Mój
pomocnik naoliwi skrzynię i przywiezie ci ją do stodoły.
Qwilleran zabrał kosz na sery i udał się do kwiaciarni, która
znajdowała się tuż obok. Minął stoiska z kartkami na różne okazje,
wypchanymi zwierzętami, balonami, czekoladkami i ozdobionymi
kubkami. W końcu doszedł do stoiska z kwiatami.
- Witam, panie Q - powiedziała młoda sprzedawczyni z długimi,
jedwabistymi włosami i niebieskimi oczami. - Kupi pan znowu
stokrotki? A może dla odmiany wez
mie pan chryzantemy?
- Pani Duncan uwielbia stokrotki i bardzo nie lubi chryzantem -
powiedział Qwilleran twardo. - Dlaczego namawia mnie pani, żebym
je kupił? Pani szef ma ich za dużo w kwiaciarni?
Sprzedawczyni zachichotała.
- Pan jest taki zabawny, panie Q. Ludzie lubią chryzantemy,
ponieważ długo się trzymają. Mamy nowy kolor. - Pokazała mu
ciemnoczerwony bukiet. - To czerwień burgundzka.
- Wygląda jak zaschnięta krew - powiedział dziennikarz. -
Wezmę bukiet żółtych stokrotek bez przybrania.
- Na pewno nie chce pan przybrania? - spytała sprzedawczyni z
niedowierzaniem.
- %7ładnych sreberek, wstążeczek i balonów. - Po chwili Qwilleran
zmienił temat i powiedział: - Słyszałem o wybuchu po drugiej stronie
ulicy.
Dziewczyna spojrzała na niego swoimi niebieskimi oczami.
- Byłam przerażona. Myślałam, że to trzęsienie ziemi. Mój szef
był w pomieszczeniu na zapleczu - przygotowywał wieńce na
pogrzeb. Przestraszył się tak samo jak ja - powiedziała szeptem,
chociaż w kwiaciarni nie było nikogo poza nimi. - Była tu policja.
Wypytywali o różne rzeczy. Mężczyzna, który podłożył bombę, kupił
u nas kwiaty.
- Widziała go pani?
- Nie, byłam na zapleczu, przygotowywałam kwiaty na ślub. Pan
Pickett go obsłużył. Ten człowiek kupił ciemnoczerwone
chryzantemy.
- Wobec tego pani szef może liczyć na to, że chryzantemy w tym
kolorze się sprzedadzą. Niedługo wszyscy będą mówić, że morderca
wybrał ten kolor. Proszę mnie nie pytać, dlaczego. Tak właśnie
wygląda zbiorowa histeria.
Rozlany miód na parkingu, niezaplanowane spotkania na Main Street i
wizyta w sklepie z antykami sprawiły, że Qwilleran wrócił do domu
póz
niej, niż planował. Po powrocie zabrał się do przygotowywania
jedzenia dla kotów. Kiedy kroił wołowinę z puszki, Yum Yum i Koko
obserwowały go uważnie. Po chwili jednak zainteresowały się koszem
na sery, który dziennikarz postawił na niskim stoliku.
- Chyba nie zamierzacie go zjeść! - powiedział Qwilleran. -
Należał do pani Cobb. Pamiętacie ją? Częstowała was klopsikami.
Ten koszyk zasługuje na szacunek.
Koko obwąchał koszyk i oddalił się ze znudzoną miną kota,
który wąchał podobne koszyki wiele razy. Yum Yum postanowiła
sprawdzić, czy koszyk nadaje się na legowisko. Wskoczyła do środka
i zwinęła się w kłębek z zadowoloną miną.
Qwilleran pojechał na Piernikową Aleję. Polly była gotowa do
spaceru, ale wydawała się zdenerwowana.
- Wiem, że to głupie, ale czuję się niepewnie - powiedziała.
- To tylko krótki spacer - zapewnił ją Qwilleran i wręczył jej [ Pobierz całość w formacie PDF ]