[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Nie, przyszedłeś w samą porę. Cieszę się, że wszystkie czują się dobrze.
Hannah czuła na sobie wzrok Charlotte, więc uważała na swoje słowa.
- Jesteś gotowa na wizytę w biurze?
- Może napijecie się najpierw kawy - zaproponowała uprzejmie Charlotte. -
Mamy świeżą dostawę.
- Dziękujemy, może kiedy indziej. Teraz chcemy odwiedzić Olego. Do
widzenia, ciociu. A nawiasem mówiąc, dlaczego nie wyjdziesz do ogrodu, żeby
posiedzieć trochę w cieniu. Tam na pewno jest chłodniej.
Otworzył drzwi i wyciągnął Hannah na dwór. Uderzyła ich fala gorąca. W
biurze jest pewnie równie ciepło, pomyślał Fabian. Trzeba będzie otworzyć
okna na przestrzał, może to spowoduje jakiś ruch powierza.
- Do widzenia - powiedziała Hannah już na schodach. Niewykluczone, że
Charlotte już tego nie usłyszała. Po godzinnej wizycie w biurze Fabian znalazł
dobrą restaurację, w której mogli usiąść w spokoju i coś zjeść. Przeszkadzał im
tylko kataryniarz, przechadzający się pod oknem, ale dz
więki katarynki nie
były na tyle głośne, by musieli podnieść głos, rozmawiając.
- Zdaje się, że upodobał sobie tę restaurację - zaśmiała się Hannah. - Małpa
zapewne sporo tu zbiera do kapelusza.
- Pewnie tak. A wieczorem przeniosą się na główną ulicę, w pobliżu pałacu.
Hannah jadła szynkę na zimno z kalafiorem. Była zadowolona z pogawędki
z Małym Olem, który dobrze się czuł u Fabiana. Policzki mu się zaokrągliły,
uśmiechał się często, opowiadając, ilu przyjaciół ma w mieście. Fabian znalazł
mu porządne mieszkanie, po którym mógł się poruszać o lasce. Miał też do
pomocy kobietę, która mu prała i sprzątała raz w tygodniu.
- Cieszę się, że Ole dobrze się tu czuje - powiedziała Hannah po chwili. - I
że jest taki radosny.
- Tak, po tym, co przeżył w dzieciństwie, aż trudno uwierzyć, że tak dobrze
sobie radzi. - Fabian odłożył sztućce. - Czy zgadzasz się, żebyśmy kolację
zjedli sami, w domu?
- Oczywiście, a miałeś inne plany?
- Zastanawiałem się, czy nie zabrać cię do restauracji, ale możemy to
odłożyć do jutra. Jeśli się zgadzasz?
- Jak najbardziej. Może deser zjemy w ogrodzie?
- Na pewno. Przy okazji nauczysz mnie rozpoznawać śpiew ptaków. -
Fabian spojrzał na nią z poczuciem winy. - Zdaje się, że wszystko
zapomniałem. Jak się nazywał ten ptak, którego pokazywałaś mi kiedyś w
parku?
- Zięba albo trznadel... Ja też nie pamiętam - zaśmiała się Hannah. - Trzeba
korzystać z lata. Nie rozumiem, dlaczego Charlotte ciągle siedzi w domu. Czy
ona w ogóle nie wychodzi do ogrodu?
- Chyba tylko podczas przyjęć. Czy dziś była dla ciebie miła?
- No... tak. Rozmawiałyśmy tylko przez chwilę, potem poszłam do kuchni
spotkać się z dziewczętami. Zdaje się, że wolałaby, żebyś sobie wybrał inną
dziewczynę. Z miasta.
- Tak powiedziała? - zainteresował się Fabian.
- O ile ją dobrze zrozumiałam. Ale przyszłam przecież przede wszystkim do
dziewcząt. Hilda odeszła, ale pozostałe wciąż tam pracują. Idziemy już?
Hannah nie miała ochoty rozmawiać o przykrej rozmowie z Charlotte Low.
W każdym razie nie teraz. Jeśli ciotka Fabiana myślała, że nakłoni Hannah do
zmiany decyzji, to bardzo się pomyliła. Hannah Rudningen nie zwykła tak
szybko zmieniać zdania.
- Mówiłaś, że chcesz załatwić kilka spraw przed wyjazdem. - Fabian odsunął
krzesło Hannah. - Czy to bardzo pilne, czy możesz to odłożyć do jutra?
- Mogę poczekać do jutra. - Hannah uśmiechnęła się do kelnerki i ruszyła w
stronę drzwi. - Muszę tylko dać do uszycia kilka spódnic do pracy w
gospodarstwie. Ale dla krawcowej to doprawdy drobiazg. Spódnice na pewno
będą gotowe przed naszym wyjazdem.
- A nie powinnaś zamówić materiału? - Fabian nie znał się na damskiej
garderobie, ale zamawiając ubranie dla siebie, musiał się liczyć z dłuższymi
terminami.
- Myślę, że krawcowa sobie poradzi. To mają być bardzo proste spódnice. A
jeśli nie będzie miała czasu, sama je uszyję po powrocie do domu.
- No tak, ty przecież to potrafisz.
Istotnie, czy jest coś, czego Hannah nie potrafi, pomyślał.
- Patrz na małpę! - Hannah się zatrzymała, patrząc na zwierzę, które
wyciągnęło ku nim swój kapelusz, wiedząc najwyraz
niej, co trzeba robić, żeby
wycyganić parę szylingów od słuchaczy.
- Zupełnie jakby się uśmiechała. - Hannah rozpromieniła się na widok
małpy. Zwierzę miało na sobie czerwoną kamizelkę i smycz przywiązaną do
nogi. Smycz była zamocowana do katarynki, ale na tyle długa, że małpa mogła
w miarę swobodnie biegać ze swoim kapeluszem.
- Wydaje mi się, że raczej się wykrzywia - odparł niepewnie Fabian. -
Wygląda na złośliwą.
W tej samej chwili kataryniarz się uśmiechnął i odpiął smycz od katarynki.
Gdy małpa zauważyła, że jest wolna, ruszyła pędem ku Hannah. Pomknęła jak
strzała i chwyciła jej suknię przednimi łapami. Potrząsała przy tym łbem i
skrzeczała, podczas gdy kataryniarz spokojnie kręcił swoją korbą.
Małpa chciała się wspiąć po spódnicy Hannah, ale zaplątała się tylko w
tkaninę i zaczęła głośniej skrzeczeć. Hannah zamarła ze strachu w obawie, że
zwierzę ją ugryzie. Małpa wcale nie była zabawna i na pewno nie była
przyjaz
nie nastawiona. Nagle Hannah oprzytomniała i zaczęła machać rękami,
żeby pozbyć się małpy.
- Uważaj! - Fabian starał się kopnąć małpę, odciągając jednocześnie
narzeczoną na bok. Ale zwierzę wpadło w szał i jeszcze mocniej wczepiło się w
jej spódnicę. - Nie dotykaj jej, bo cię ugryzie.
W tej samej chwili Hannah poczuła piekący ból w łydce i rzuciła się w
ramiona Fabiana, tupiąc nerwowo.
- Miałeś rację. Jest wściekła i złośliwa! - zatkała". Rana tak ją bolała, że nie
udało się jej opanować.
Kiedy Fabian zrozumiał, że małpa naprawdę ugryzła jego narzeczoną, tak się
rozgniewał, że zdecydowanym ruchem chwycił małpę za tylne nogi i oderwał [ Pobierz całość w formacie PDF ]