[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Kapitan przyglądał się im uważnie, poczem ruszył ramionami i usiadł przy rudlu nie
zmieniając bynajmniej kierunku drogi.
W kwadrans póz
niej rozpoznałem dwa słupy dymu, zarysowujące się na
północno-wschodniej stronie horyzontu. Zbliżały się ku nam z szybkością ogromną. Nagle
przyszło mi na myśl, że są to prawdopodobnie, parowce, o których wspominał pan Wells i
którym powierzono ścisły nadzór nad jeziorem. Zbudowane według najnowszego systemu
mogły przebyć dwadzieścia siedem mil na godzinę.
Szybkość ich jednak nie dorównywała szybkości Grozy, która przytem, w razie
niebezpieczeństwa mogła się przekształcić na statek podwodny i ujść przed pogonią.
Parowce spostrzegłszy Grozę pędziły ku niej o ile mogły najszybcej. Widocznem było, że
chcą ją wziąć we dwa ognie, odciąć od Buffalo i wepchnąć w ten kąt jeziora, skąd niema
innego wyjścia prócz Niagary. Nie wątpiłem już, że parowce te wysłał pan Wells.
Kapitan zasiadł przy rudlu, jeden z załogi zeszedł na dół, a drugi stał na przodzie statku.
Na mnie nikt nie zwracał uwagi.
Głęboko wzruszony i podniecony nie spuszczałem oka z parowców, odległość między
nami zmniejszyła się do 2 mil.
Na twarzy Króla Przestrzeni malowała się wzgarda najwyższa. Wiedział, że nie grozi mu
nic& Każdej chwili mógł statek swój zanurzyć w głębiny, gdzie go kule armatnie nie
dosięgną.
Upłynęło jeszcze dziesięć minut. Już tylko jedna mila dzieliła nas od parowców.
Kapitan zachowywał się najobojętniej w świecie, zwiększył tylko szybkość Grozy, jak
gdyby chciał igrać z prześladowcami, albo, gdy noc zapadnie, prześliznąć się między nimi.
Na prawym brzegu jeziora zarysowało się Buffalo. Coraz wyraz
niej odróżniałem jego
gmachy, dzwonnicę, elewatory. Trochę ku północo-zachodowi, najwyżej o 4-5 mil, wody
jeziora zlewały się do Niagary.
Co należało mi uczynić? & Będąc wybornym pływakiem mogłem zeskoczyć z pokładu,
gdy się znajdziemy między parowcami& a ztamtąd z pewnością dadzą mi pomóc.
Co prawda na Niagarze miałbym szanse dużo lepsze. Mógłbym się rzucić wpław około
wyspy Navy, którą znam wybornie& Czy mogę jednak rachować na to, że kapitanowi starczy
odwagi, by obrać tę właśnie drogę? Przecież wodospadów przebyć nie zdoła, nawet mając do
swego rozporządzenia taki statek jak Groza.
Nie mogłem się zdobyć na decyzyę& Co prawda, żal mi też było opuszczać stanowisko,
na którem miałem możność zbadania palącej mnie tajemnicy& Nie chciałem więc rozstawać
się z Grozą i tymi dziwnymi ludz
mi!&
Było już po szóstej Parowce zbliżały się coraz więcej. Chwila jeszcze, a znajdziemy się
między nimi.
Nie ruszyłem się z miejsca. Jeden z marynarzy stał tuż obok mnie.
Nieruchomo, z oczami płonącemi, z brwiami ściągniętemi kapitan zdawał się
wyczekiwać chwili odpowiedniej do wykonania ostatniego manewru.
Nagle z lewego parowca rozległ się wystrzał, kula musnęła powierzchnię wody i przeszła
przed samym dziobem Grozy.
Wyprostowałem się. Marynarz, znajdujący się za mną spojrzał pytająco na kapitana. Ten
nie odwrócił nawet głowy. Nigdy nie zapomnę wyrazu głębokiej pogardy jaką tchnęły rysy
jego energicznej twarzy.
Równocześnie wepchnięty zostałem do kajuty i usłyszałem stuk zamykanej klapy, chwila
jeszcze i statek zagłębił się w wodę.
Do uszu moich dochodził głuchy łoskot wystrzałów armatnich. Potem wszystko ucichło.
Przez okienko kajuty przedzierały się jakieś blade blaski  Groza bez żadnego kołysania się
mknęła cicho przez Erie. Zdumiony byłem niesłychaną szybkością i łatwością z jaką się
dokonało przekształcenie Grozy na statek podwodny.
Cóż teraz pocznie nieustraszony Król Przestrzeni?& Najprawdopodobniej zmieni
kierunek drogi, albo też zbliży się do brzegu i zmieni przyrząd podwodny na samochód.
Przypuszczenia moje nie sprawdziły się wcale Po upływie najwyżej dziesięciu minut
usłyszałem jakiś ruch niezwykły. Nastąpiła bystra wymiana słów urywanych. Maszyny
funkcyonowały z niezwykłym stukiem i hałasem. Domyśliłem się, że się coś zepsuło i statek
musi znowu wypłynąć na powierzchnię wody.
Tak się też i stało. Za chwilę blaski wieczorne wpadły do mojej kajuty. Na pokładzie
usłyszałem kroki, otworzono klapę& W mgnieniu oka byłem już na pokładzie. Kapitan
siedział u steru.
Parowce znajdowały się najwyżej o ćwierć mili. Skoro tylko spostrzegą Grozę znowu
rozpoczną pogoń. Płynęliśmy w kierunku Niagary. Wyznaję, że kombinacyi kapitana nie
rozumiałem zupełnie. Stracił chyba rozum, jeżeli wybiera drogę przez rzekę, z której niema
wyjścia. A może chce się zbliżyć do brzegów i uciekać lądem?& Zresztą mógłby przecież
płynąć z większą szybkością, wyprzedzić swych prześladowców i pod osłoną nocy zniknąć
im z oczu, zawracając chociażby ku zachodowi.
Buffalo zostało na prawo. Trochę po siódmej ujrzeliśmy Niagarę. [ Pobierz całość w formacie PDF ]