[ Pobierz całość w formacie PDF ]

musimy spełnić wspólnie.
Ledwo zniknął, a Ewa podniosła szklaneczkę.
 Nie mam zamiaru czekać. Zdrowie!  upiła łyk.  Na�wet niezłe  upiła
ponownie.  Nawet bardzo dobre, pochwa�ły były zasłużone.  Halo, kochanie?
 zawołała do powraca�jącego męża.  Tak szybko? A kto dzwonił? Może jakaś
trze�cia, dotąd nieujawniona żona?
 Upiłaś się  powiedział z niesmakiem Borowski.  Nie toleruję pijanych
kobiet.
 Być może, być może  roześmiała się Ewa  lecz mimo swojej awersji jakoś
nie przeszkadzałeś mi w piciu. Wiecie co? Ten koktajl podziałał na mnie
rozweselająco. Bardzo mi weso�ło!
 Nie będziesz więcej piła  przerwał ostro Borowski.
 Jeżeli sobie życzysz, nie będę. Przepraszam pokornie, wyrażam głęboką
skruchę i wychodzę. Po pierwsze zastano�wić się nad swymi niecnymi grzechami, a
po drugie... po dru�gie jest mi trochę niedobrze. Muszę do toalety.
I Ewa zataczając się, wyszła. Borowski, zakłopotany, potarł czoło.
 Nie rozumiem zupełnie, co się z nią dzieje. Nigdy nie zachowywała się w taki
sposób. Bardzo mi przykro.
 Po prostu wypiła za dużo. To zresztą twoja wina, ciągle jej dolewałeś.
Dziewczyna i tak ma mocną głowę albo wpraw�ną w piciu  powiedziała złośliwie
Krystyna.  Teraz koktajl Anny zwalił ją z nóg.
 Może go wreszcie spróbujemy?  zaproponował Smu�ga.
 Właśnie, najwyższy czas  zgodził się Borowski. Ujął szklaneczkę,
uśmiechnął się do Anny.  %7łeby ci się wiodło... Co tam znowu? Słyszycie? Chyba
telefon... Tak, telefon! Nie dadzą mi dziś spokoju, naprawdę!  wybiegł szybko, nie
za�suwając tym razem drzwi do salonu. Te do holu też musiały �yć otwarte,
ponieważ zaraz rozległ się jego niecierpliwy głos:
 Halo? Halo? Kogo? Kogo pan prosi?
 Boże, nie wytrzymam dłużej  krzyknęła nagle Anna.  Nie wytrzymam!
 Anno, telefon do ciebie  Borowski zatrzymał się w roz�suniętych drzwiach
do salonu.  Bądz
uprzejma odebrać.
Anna spojrzała zdumiona.
 Do ciebie  powtórzył z naciskiem.
 Słuchaj  powiedziała Anna.  Proszę cię, nie rób ze mnie wariatki. Nie
sądz
, że tak pokornie zgodzę się na wszyst�ko.
 Odbierz telefon!  wybuchnął Borowski  a potem po�rozmawiamy, kto z
kogo robi wariata!
 Słuchaj  nie poddawała się Anna.  Nie wmówisz mi, że ktoś do mnie tu
dzwoni. Do mnie nikt nie dzwoni. Telefon, który mi tak uprzejmie zainstalowałeś w
moim nowym miesz�kaniu, milczy jak zaklęty. Jeżeli ktoś dzwoni, to wyłącznie ty.
Rozumiesz? Więc nie próbuj mi wmawiać, wiele udało ci się we mnie wmówić,
jeszcze przed paroma minutami posłucha�łabym ciebie, zrobiła, co każesz, ale ja
zrozumiałam, że ty blefujesz, że...
 Jesteś chora, Anno  przerwał Borowski.  Bredzisz. Majaczysz.
 Mój Boże, żebyście wiedzieli...  Anna zwróciła się do Krystyny i Tadeusza.
 Gdybyście tylko znali prawdę...
 Doskonale. Zapamiętam to sobie  powiedział blady z gniewu Borowski.
Odwrócił się i wyszedł.
 O, Boże  jęknęła Anna.  I kto mi uwierzy?
 Anna nie życzy sobie podejść do telefonu i rozmawiać z panem!  głos
Borowskiego brzmiał gniewnie, a trzaśniecie słuchawką wściekle.
 A więc, Anno  wycedził Borowski  winna mi jesteś wyjaśnienie.
 Zostaw ją  powiedział Smuga.  Anna jest chora.
 Czy to zresztą ważne, jakiś głupi telefon...  poparła męża Krystyna.
 Gdybyście poznali prawdę...  Anna nagle chwyciła kurczowo rękę
Borowskiego.  Proszę cię, wypuść mnie stąd!
 Słuchaj, ty chyba ponownie zwariowałaś!  Borowski odskoczył jak
oparzony.
 Opamiętaj się, nie urządzaj scen. Akurat my wszyscy cię doskonale znamy i
wiemy o twoich skłonnościach do urojeń.
 Tadeusz! Krystyna! Ratujcie! On jest zdolny do...
 Tego już za wiele!  krzyknął Borowski.  Czego ty ode mnie chcesz? Czy
ja cię zapraszałem? To ty zażądałaś tego spotkania, przyszłaś do mojego domu,
stawiając i mnie, i moją żonę w niezręcznej sytuacji! Ewa już dawno straciła
panowanie nad sobą. Starałem się być wobec ciebie uprzejmy, mając na uwadze twój
nie najlepszy stan zdrowia. Lecz i moja cierpliwość ma granice. Jak ty się
zachowujesz? Kazałaś ko�muś tu zadzwonić, potem nie chcesz odebrać telefonu,
urzą�dzasz scenę za sceną. Cóż to za sprawa niecierpiąca zwłoki? Najwyższy czas,
żebyś teraz, korzystając z nieobecności mo�jej żony, a za to w obecności świadków,
raczyła ją wyjaśnić!
 Ja...  zaczęła Anna już spokojnie, chociaż była bardzo blada.  Ja...
Mógłbyś mi oszczędzić czekania. To bardzo trudne, tak czekać.
 Słuchaj, co ty bredzisz, do diabła! [ Pobierz całość w formacie PDF ]