[ Pobierz całość w formacie PDF ]

się, no już, nakazałam mu w myślach. Miecz błysnął raz i po chwili nie było - Spojrzałam na obie
dłonie, odwróciłam je wierzchem do góry. Bolały. Moje ciało wydawało się nierealne. Nic nie
obejmował cały palec, a na zgięciu miał dziwaczny zawias. było realne. Usłyszałam mewy.
Klaksony samochodów. Otaczała nas spokojna noc.
- Kim jestem? - westchnęłam.
- Tropicielką - odpowiedział Oturu. - Ostatnią. Wbiłam w niego wzrok. Nie słyszałam bicia
własnegoserca. Nie słyszałam myśli.
- Tropicielko - szepnął Oturu, którego płaszcz powiewał dookoła mnie.
Nachyliłam się do niego. Nie mogłam się oprzeć. Czarne włosy objęły moje ramię, a otchłań ciała
- choć dotknęła mojej skóry tylko przelotnie - przyniosła mi dziwną przyjemność. Naganiacz
przyklęknął i przejechał palcem w pyle wymioty i musiałam odwrócić wzrok.pozostałym po Ahsen.
Zee i reszta zebrali się blisko. Odepchnęli go na bok. Zaczęli lizać ziemię. Zebrało mi się na
- Tak więc... - mruknął Oturu - Teraz już nie śpisz. Wypuściłaś na wolność to, co tkwiło
zamknięte w twoim sercu.
Poczułam śmierć Ahsen. Czułam jej życie w żyłach. Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie jej
więdnącą twarz, lecz gdy je otworzyłam oczy, zobaczyłam, że Naganiacz badawczo mi się
przygląda.Bałam się tej przenikliwości. Bałam się samej siebie. Odwróciłam się i spojrzałam na
Oturu.
- Czy to był A
ów? Czy właśnie o to cały czas chodziło?
Demon schylił głowę.
- Istnieje wiele różnych A
owów. To one nas określają i odnawiają. Tak samo jest z tobą,
Tropicielko. Rodzimy się we krwi i umieramy we krwi, ale za żmoglibyśmy kroczyć. ycia
musimy natchnąć swoje żyły ogniem i znalez
ć nowe ścieżki, którymi
- Kosmyk włosów postukał go w głowę. - Z
cieżki gdzieś tutaj. Tego chciała twoja matka.
Naganiacz podszedł bliżej i wyciągnął do mnie rękę. Przyjęłam ją. Musnął moją dłoń kciukiem.
Jego wzrok był nieodgadniony. Zee, Raw i Aaz otoczyli mi nogi ramionami. Ich mruczenie utonęło
głęboko w kościach.
Poszliśmy do domu.
Epilog
magaliśmy mu sprzątać.Dwa dni póz
niej siedziałam w biurze Jacka Meddle'a w centrum miasta
pośród książek. Razem z Grantem poderstwem Sarai. Nikt nie wiedział, że ona nie żyje. Wszyscy
myśleli, że wyjechała.Tego samego ranka Suwanai i McCowan wstąpili do przytułku, lecz, o dziwo,
nie miało to nic wspólnego z mor
Zabójca Badelta, jak nas poinformowali, nadal był na wolności, ale mnie już nie podejrzewano.
Zero dowodów.
Dobre alibi.
Niespecjalnie podniosło mnie to na duchu. Ostatecznie zginął człowiek.
Zginęła też Sarai, choć Jack mnie zapewniał, że ona żyje. No cóż, może w innym wymiarze.
Przypomniał mi się mój
sen. Sarai jako jednorożec, z krwi i kości. Byłam prawie gotowa w to uwierzyć. Prawie.
- Do galerii wezwano policję. - Spojrzałam badawczo na Jacka. - Wiem, bo tu byłam.
Zostawiłam ciało.
Podniósł kawałek potłuczonej ceramiki i odwrócił go do góry nogami.
- Nie zadawaj zbyt wiele pytań, moja droga. Powiedzmy tylko, że sprawa została załatwiona.
- To brzmi jak pogróżka - stwierdził Grant, walcząc, żeby metrowy stos tomów o Mezopotamii
się nie przewrócił.
przekładać książki.Popchnął stertę raz, potem znowu, mocniej, ale cały czas się przechylała.
Odepchnęłam go na bok i zaczęłam
102
- Mówiłem, że układanie książek w kolumny to sztuka - powiedział Jack do Granta. - Ty masz
swoją sztukę,
chłopcze, a ja swoją.
Grant burknął coś pod nosem i spojrzałna starszego pana podejrzliwie. Ja też.
niespodzianka, kolejny surrealny zwrot w moim życiu. Mieszkał w przytułku, w swoim małym
mieszkanDostrzegłam jakiś ruch po prawej. W drzwiach stał Byron. Przywlókł się tu za nami bez
specjalnej zachęty. Kolejna ku. Grantowi udało się odwrócić uwagę opieki społecznej. Przynajmniej
na jakiś czas.
błąkanie się". Odwieczne dziecko. Największa pomyłka. Skazany na wieczne życie jako chłopiec,
wieczne zapominanie i wieczne Nie wiedziałam, co to znaczy, ale za każdym razem, gdy widziałam
Byrona, brzmiał mi w uszach głos Ahsen.
Wstałam, wytarłam ręce w dżinsy i ruszyłam w stronę chłopaka. Tkwił w progu, z różowym
pudełkiem w dłoniach - coś na ząb z piekarni za rogiem. Twarz miał nadal pokaleczoną, a oczy ziały
mu pustką. L
ecz jak na dzieciaka z
połamanymi żebrami całkiem szybko dochodził do siebie. No i był tutaj, mimo wszystko nie uciekł.
Był więcej niż człowiekiem. I nie zdawał sobie z tego sprawy. [ Pobierz całość w formacie PDF ]