[ Pobierz całość w formacie PDF ]

rozpoznano paratyfus. Widziałem dziecko z wysypką, którą sumienny i wykształcony
młody lekarz uznał za objaw daleko posuniętej awitaminozy. Tymczasem miejscowy
stary praktyk zorientował się, że egzema udzieliła się dziecku od kota, z którym
się bawiło.
 Lekarz, podobnie jak każdy, może paść ofiarą poglądu, który zasugeruje
sobie z góry. Oto widzi zwłoki człowieka, niewątpliwie zamordowanego, a obok
leżą skrwawione szczypce do węgla. Nonsensem wydaje się, na pozór, szukanie
innego narzędzia zbrodni. Ja, panie Poirot, niewiele widziałem trupów. Mimo to
jednak podejrzewałbym inne narzędzie& jakby się tu wyrazić?& mniej gładkie, o
ostrych kantach& Na przykład cegłę lub coś w tym rodzaju.
 Nie wspominał pan o tym w czasie śledztwa sądowego. Dlaczego?
 Ponieważ na pewno nic nie wiem. Jenkins, lekarz policyjny, nie wyraził
wątpliwości, a przecież jego zdanie najbardziej się liczy. Ale mamy tu
nieodparcie narzucającą się sugestię: narzędzie zbrodni znalezione obok ofiary.
Czy taką bronią można zadać takie rany? Oczywiście  można. Ale gdyby ktoś
pokazał panu tylko rany i zapytał, czym je zadano& Mój Boże! Nie wiem, co pan by
odpowiedział. Może to nie ma sensu, lecz chodzi mi po głowie& Jak gdyby było dwu
napastników: jeden ze szczypcami, drugi z cegłą&  Lionel Cload urwał, zasępił
się na moment i zapytał małego Belga:  To nie ma sensu, prawda?
 Czy Underhay mógł upaść na jakiś twardy przedmiot?
 Leżał twarzą do podłogi, na grubym dywanie; taki gruby staroświecki
Axminster&
Urwał, bo jego żona weszła do pokoju.
 Oto Kate niesie lurę  powiedział.
Pani domu balansowała tacą, na której niosła zastawę do herbaty, pół bochenka
chleba i dwufuntowy słoik z resztką mało apetycznego dżemu.
 Zdawało mi się, że woda była gotująca  odezwała się tonem powątpiewania i
uniósłszy pokrywkę zajrzała do imbryka.
Doktor Cload burknął coś gniewnie i rzuciwszy jedno słowo:  lura , wyszedł z
salonu.
 Biedny Lionel  westchnęła ciotka Kate.  Wojna kompletnie zszarpała mu
nerwy. Pracował zbyt ciężko, bo tylu lekarzy poszło do wojska. Wychodził rano, w
południe i wieczorem. Dziwne, że nie załamał się zupełnie. Oczywiście liczył, że
wycofa się z praktyki, jak tylko nastanie pokój. Omówił nawet całą sprawę z
Gordonem. Jego konik, widzi pan, to botanika, a mówiąc ściślej, stosowanie ziół
leczniczych w średniowieczu. Lionel pisze książkę na ten temat. Miał nadzieję,
że będzie żył spokojnie i prowadził swoje badania. Ale cóż? Z
mierć Gordona
pokrzyżowała wszystko. Wie pan, panie Poirot, jakie dziś czasy. Lionel nie może
rzucić praktyki i dlatego jest taki zgorzkniały. To nie w porządku, proszę pana!
Dlaczego Gordon zginął w taki sposób i nie zostawił ostatniej woli? Czuję, że to
burzy podstawy mojej wiary. W takim obrocie sprawy nie potrafię dopatrzeć się
celu. Mam dziwne wrażenie& Jakby tu rzec?& Omyłki&
Ciotka Kate westchnęła i rozpogodziła się trochę.
 Na szczęście odbierałam kojące posłannictwa nie z tego świata.  Odwagi,
cierpliwości. Odnajdzie się droga . I ten sympatyczny major Porter stanął przed
sądem i tak śmiało, po męsku oświadczył, że poznaje Roberta Underhaya! Doprawdy,
panie Poirot, pomyślałam wtedy:  Oto odnalazła się droga! Jak cudownie nurt
życia potrafi zmienić kierunek od złego ku najlepszemu!
 71
 Choćby dzięki morderstwu  powiedział słynny detektyw.
ROZDZIAA
SIÓDMY
Poirot wrócił  Pod Jelenia w minorowym nastroju i przemarznięty, bo dał
chłodny wschodni wiatr. Hall był jak zwykle pusty. Mały Belg pchnął drzwi
salonu, po prawej stronie. Cuchnęło tam zastarzałym dymem tytoniowym, a na
kominku dogasał skąpy ogień. Mały Belg przeszedł na palcach w głąb hallu, do
drzwi opatrzonych napisem:  Wstęp wyłącznie dla gości hotelowych . W pokoju
płonął suty ogień, ale monumentalna sędziwa dama siedziała w wygodnym fotelu i
nad płomieniem przysmażała grzanki. Na intruza spojrzała tak srogo, że wycofał
się, bąknąwszy nieśmiało:  przepraszam .
Przez moment stał w hallu, spoglądając na oszklony kojec  recepcji i na
drzwi salki nazywanej uporczywie  kawiarnią . Znał angielskie prowincjonalne
hotele, wiedział więc, że kawę podaje się w takich salkach niechętnie i tylko do
pierwszego śniadania; nawet wówczas składa się ona przeważnie z wodnistego
mleka. Małe filiżaneczki rzadkiej i mętnej cieczy imitującej czarną kawę można
było czasami zauważyć w salonie, nigdy w  kawiarni . Zupę, siekany kotlet i
budyń, ten mamy obiad, otrzymywało się w  kawiarni około siódmej wieczorem. Do
tej godziny niczym nie zmącony spokój miał panować w całym hotelu  Pod
Jeleniem , z wyjątkiem baru. [ Pobierz całość w formacie PDF ]