[ Pobierz całość w formacie PDF ]

one służyły. Nie ma chyba odkrycia i wynalazku, którego nie można by wykorzystać przeciw
człowiekowi...
Czułem, jak udziela mi się niepokój, który chyba od lat musiał dręczyć tego człowieka.
 Rozumiem. Obawiam się jednak, iż tak rewelacyjnego odkrycia nie da się ukryć. O ile
mi wiadomo, nad neurodyną pracują już zresztą uczeni kilku krajów, i to nie tylko
naszej,
ale i wschodniej półkuli... Czy istnieje gwarancja, że gdzie indziej...  urwałem
czekając,
co powie.
 Gwarancji nie ma. Ale...  zawahał się.  Widzi pan... staramy się zawczasu
przeciwdziałać
rozwojowi badań w niebezpiecznym kierunku. Rzecz w tym, iż najgrubsze mury i
najgęstsze kordony straży nie zapobiegną groz
bie. Przeciwnie, budzą tylko nieufność i
niebezpieczne współzawodnictwo. Gwarancją, jeśli w ogóle można tu mówić o jakiejkolwiek
formie gwarancji, jest pełna wymiana informacji i zakaz podejmowania poważniejszych
eksperymentów tam, gdzie nie ma pewności, iż wyniki badań będą wykorzystywane
zgodnie z interesem ogółu. Nietrudno sobie wyobrazić, czym stałaby się neurodyna w
rękach
Hitlera i koncernu I. G. Farben... Myśli pan, że przypadkowo pierwszym człowiekiem,
którego osobowość przeniesiona została na neurodynę, był pisarz, a nie, powiedzmy,
fizyk? Mogę pana zapewnić, że nigdzie na całym naszym globie w tej chwili nie podejmuje
się prób stworzenia genialnego polityka czy uczonego.
 Myśli pan, że uda się powstrzymać postęp?
Spojrzał na mnie gniewnie.
 Zbyt mocne słowo, mój panie  powiedział z niesmakiem.  Tu nie chodzi o zahamowanie
postępu, lecz świadome, rozsądne wykorzystanie odkrycia w interesie ludzkości.
Powie pan, że to też zbyt mocne słowo. Ale w istocie tak jest. Musimy najpierw
gruntownie
zbadać możliwości neurodyny, abyśmy byli w stanie przeciwdziałać, zapobiec
niebezpieczeństwu.
Pewności, oczywiście, nie ma, iż się nam powiedzie, ale cóż innego pozostaje,
jak wierzyć w rozsądek...
 Czy pańscy przeciwnicy wiedzą to wszystko?
 Nie moi, mój panie, nie moi osobiście  oburzył się uczony.  Usunąć mnie to sprawa
w zasadzie prosta. Wystarczy użyć nie kamienia, lecz kuli... Ale to nic im nie da.
Znajdzie
się wielu innych...
Bonnard wsunął pudełko na półkę i podszedł do drzwi.
 Chodz
my już. Zatrzymałem się w progu.
 Czego więc chcą?  zapytałem z przejęciem.
 Władzy! Władzy na Instytutem, nad neurodyną  odrzekł zmęczonym głosem.  Pyta
pan, czy ludzie, którzy ryją pod nami, wiedzą, co się tu naprawdę robi. Myślę, że coś
niecoś
wiedzą, a przynajmniej wiedzą ci, którzy nimi kierują... z daleka. Oni dobrze orientują
się, o co toczy się gra. Zresztą... tacy faceci, jak da Silva, mają tu własne, zupełnie
inne
interesy na oku. Da Silva reprezentuje ugrupowania, które w istocie niewiele obchodzi,
co
my tu robimy. Chcą tylko zdobyć władzę w naszym kraju i w samej rzeczy do tego
ograniczają
się ich ambicje. Ci, którzy ich popierają z zewnątrz, wyobrażają sobie, iż tą drogą
osiągną kontrolę nad Instytutem, że dokonają zasadniczego wyłomu. Ale się mylą. Gdyby
60
do tego doszło, że ludzie pokroju da Silvy przechwyciliby ster rządów, Instytut Burta
przestałby
istnieć  dokończył cicho.
 A Braga?  zapytałem z niepokojem. Bonnard nie odpowiedział na moje pytanie.
 Niech pan wraca na dół  powiedział zamykając drzwi archiwum.  Wie pan już
dostatecznie
dużo, aby wyciągnąć właściwe wnioski. Mam nadzieję, że pan to potrafi  ton
jego głosu stał się znów oschły, niemal przykry.  Do rana jest czasu dość. Teraz niech
pan
porozmawia z panią de Lima. Jeśli zgodzi się tu pozostać i wrócić do domu jutro rano,
może jej pan powiedzieć, jak stoją sprawy z Bragą. Poprosi pan przy okazji doktor Dali,
aby przyszła do mnie do gabinetu. Profesor doprowadził mnie do schodów i zawrócił.
Schodząc w dół zastanawiałem się, co powiem Dolores. Wrażenie, jakie wywarły na mnie
rewelacje Bonnarda, było zbyt silne, a problemów zbyt wiele, abym mógł pokusić się o
jakieś
konkretniejsze wnioski. Byłem oszołomiony i wstrząśnięty, a jednocześnie nie mogłem
oprzeć się uczuciu nierealności tego, co słyszałem i widziałem. A jeśli to wszystko
jest fikcją?
Nie mogłem nikomu ufać. Wplątywanie się w jakąś grubszego kalibru intrygę polityczną,
i to, jak wynikało ze słów Bonnarda, o zasięgu międzynarodowym, byłoby niewybaczalną
głupotą. Lecz czy w tej sytuacji mogłem nadal zachować niezależną postawę? Nie
ulegało wątpliwości, że muszę jak najszybciej porozmawiać z Katarzyną.
Zszedłem już na poziom hallu. Dolores i Katarzyna siedziały nadal przy stoliku.
Odwrócone
do mnie plecami i zajęte rozmową nie zauważyły mojej obecności.
W tej chwili przypomniało mi się to, co mówił przed paru godzinami Ignacio. Schody
biegły dalej w dół  do podziemi. Może tędy właśnie prowadziła droga do tajemniczych
urządzeń, w których ponoć wegetowała osobowość Bragi. Bonnard widocznie nie miał
zamiaru pokazywać mi tych aparatów. Nawet nie wspominał o takiej możliwości. Czyżby
się mnie obawiał?
Pomyślałem, że w tej chwili mam może jedyną okazję sprawdzenia tego, co usłyszeliśmy
od wiejskiego chłopca. Począłem schodzić wolno w dół, starając się stąpać jak najciszej
.
Z
wiatła w podziemiu były przyćmione, ale mimo półmroku mogłem dostrzec wiele
szczegółów otoczenia. Kondygnację poniżej poziomu hallu, przeznaczoną kiedyś na oddział [ Pobierz całość w formacie PDF ]